De migrantenkinderen die slimmer zijn dan hun ouders hebben het heel moeilijk. De rest doet gewoon de ouders na. Zij gaan naar de moskee en de Turkse jongerenvereniging en zijn een stuk gelukkiger. Ze weten dat ze Turks zijn en ze zijn hartstikke trots op hun land en hun geloof.
Journalist Erdal Balci zag het niet meer zitten in Nederland en ging terug naar Turkije. Hij kwam weer naar Nederland, omdat hij erachter kwam dat zijn kinderen in Istanbul niet in vrijheid kunnen opgroeien.
Reacties (6)
Beetje gevangen tussen twee werelden. Vanochtend in de Volkskrant ook zo’n stuk, maar dan warriger en in de andere richting: http://www.volkskrant.nl/binnenland/ik-ben-geen-nederlander~a4234782/
Ik las het interview vanochtend en hoewel en doordat ik het boek niet gelezen heb, vermoed ik dat ik het een mooi gegeven vind dat de schrijver zijn eigen dubbele gevoelens onder een vergrootglas legt en die vertaalt naar daadwerkelijk twee mensen. Tweelingbroers.
Ik ben wel geïnteresseerd.
(Algemene slotopmerking: Alle kinderen, niet alleen die van migranten, die slimmer zijn dan hun ouders, helemaal als ouders beneden gemiddeld intelligent zijn, zijn een potentieel probleem in de opvoeding.)
@2: Er blijkt in Nederland een school te zijn voor hoog-begaafde kinderen.
De zaterdag-bijlage van de Volkskrant meldde dat veel hoog-begaafde kinderen gepest zijn.
Dat vind ik schokkend.
(al is het voor minder begaafde kinderen natuurlijk net zo erg als ze gepest worden).
Het zal nog lang onrustig blijven op dit gebied. Hoe voelt het om Nederlander te voelen? Hoe voelt het om Turk te voelen? Erdal Balci is in beide rollen gekropen en dat heeft hem inzichten gebracht. De kunst is om je, als iemand van allochtoonse afkomst, je dit eigen te maken zonder een langdurig verblijf onder een autoritair regime.
@3: Al bedoelde ik niet specifiek hoogbegaafde kinderen. Ook kinderen met een gemiddelde intelligentie, maar met ouders van beneden gemiddelde intelligentie kunnen het voornamelijk tegen en tijdens de puberteit moeilijk krijgen of het hun ouders moeilijk maken. Veel voorkomend verschijnsel.
Dat de schrijver daar een heel specifieke groep in benoemt, vind ik interessant, maar ik wilde slechts benadrukken dat die intellectuele spagaat niet uniek is.
De aandacht voor gepeste hoogbegaafde kinderen vind ik een goed ding. Ook niet vanwege hun uniciteit, maar wel vanwege het feit dat de problematiek die hoogbegaafdheid nog wel eens met zich meebrengt, niet altijd even goed herkend wordt.
@1: ik vond dit een lastig stuk. Voelde ze zich buitengesloten, werd ze buitengesloten, lag het aan de sociale klasse? Ik las alleen dat ze boos was. En dit keer waren het hoger opgeleiden, mensen die geen PVV stemmen, zouden die nu toch buitensluiten.
Toen ik in het Midden Oosten woonde ging ik veel met Britten om. En hoe goed ik ook Engels sprak, je verliest het door ontbreken van een gezamenlijke achtergrond, de dingen uit je jeugd waar je samen om kan lachten, de finesses van taal. Zou ze dit ook hebben, ik sloot me dan ook liever aan bij Nederlanders. Het praat makkelijker.
Maar iets knaagt aan me. Ik merk vaak dat Turken altijd zich vooral Turks voelden. Marokkanen vaak ook. Al in de jaren 90 was dat zo. En volgens mij is dat ook niet veranderd. Ik merk nu bij mijn kinderen op school dat er groepen zijn die zich de Mocros noemen. Etnisch Gesegregeeerd. Ik heb dat altijd vreemd gevonden. Je emigreert en gaat naar een land voor een betere toekomst. En dan voelt de derde generatie zich nog steeds meer betrokken bij het land van hun opa. Laatst was er bij All You Need is Love een familie die 12 jaar in Australië leefde. En daarvan spraken de jongsten nauwelijks Nederlands.
Ik weet niet of ze zich terecht zo voelt. Maar ik vind het wel spijtig voor haar.