“What traveler has not observed the fanaticism, the antipathy of all these [Christian] sects – their hostility to each other? Who has traced their actual repose to the toleration of Islamism? Islamism, calm, absorbed, without spirit of dogma, or views of proselytism, imposes at present on the other creeds the reserve and silence which characterize itself. But let this moderator be removed, and the humble professions now confined to the sanctuary would be proclaimed in the court and the military camp; political power and political enmity would combine with religious domination and religious animosity; the empire would be deluged in blood, until a nervous arm – the arm of Russia – appears to restore harmony, by despotism.” (David Urquhart)
Ishaan Tharoor voert verscheidene Britse 19e eeuwse intellectuelen op, om aan te tonen dat men zo’n twee eeuwen terug het Russische rijk zag als het grote gevaar, en de Ottomanen als een baken van beschaving, die dit gevaar in zouden kunnen dammen.
Zo ziet men dat door de tijd heen voortdurend verschuift wie door het Westen als een bedreiging wordt beschouwd, en wie als een natuurlijke bondgenoot; wie wordt voorgesteld als despotisch en barbaars en wie als beschaafd en verlicht.
Reacties (10)
Twee eeuwen terug waren er ook moslims van het ‘barbaarse type’ echter werden deze met harde hand in toom gehouden door de Sultan.
“Het” westen kan alleen bestaan als het, liefst ergens in “het” oosten, een bedreiging heeft. Dat idee gaat in feite al terug op de slag bij Marathon. In zekere zin is zoiets vrij normaal; het is althans een antropologische constante dat mensen zich definiëren in tegenstellingen – man/vrouw, rijk/arm, blank/zwart, west/oost, goed/fout.
Het gaat pas verkeerd als we het ad hoc-karakter van deze voorkeur verabsoluteren, zoals kwakhistorici als Tom Holland en Anthony Pagden doen, die de Griekse onafhankelijkheid van het Perzische Rijk beschouwen als het begin van “de” westerse beschaving (verlicht) en moeiteloos verbanden leggen tussen de oude Perzen en Bin Laden (despotisch), zonder er acht op te slaan dat zulke continuïteiten niet gepostuleerd maar bewezen moeten worden.
Dank dus voor het citaat hierboven, dat helpt om te tonen dat de enige feitelijke constante niet de vijand is, want die wisselt steeds van identiteit, maar het beeld waarmee we dezelfde stereotype verwijten – despotisch, barbaars – plakken op n’importe welke tegenstander.
We leven overigens in het heden. Er zijn nu geen christelijke groeperingen die al moordend en verkrachtend door landen trekken. Wat christenen en anderen uit voorheen christelijke gebieden wel doen, is uit calvinistische schuldgevoel overal vrede en democratie willen stichten. En daarom stierven er Nederlanders, Engelsen, Amerikanen in Afghanistan,Irak en god weet waar, en vangen we hier mensen op uit islamitische gebieden.
En noem daarna eens een een door moslims overheerst land waar andersdenkenden of andersgelovigen dat gerust en zonder angst voor vervolging kunnen doen. Dit laatste is dan wel weer een constante factor, dat dan weer wel.
Toko: Verzetsleger van de Heer. Google maar op Koni.
-zelfjoris-
@3 Het lijkt me dat de idee dat de VS met haar vrijheid en democratie een baken van licht vormt voor de wereld veel bepalender is voor het animo van het Amerikaanse volk om ‘onze waarden’ in Afghanistan en Irak op te gaan leggen. Daar steekt eerder een ongebreideld optimisme achter dan schuldgevoel.
“We leven in het heden” is een volstrekte dooddoener natuurlijk. Alsof de huidige vertelsels over hoe onze beschaving zich verhoudt tot andere, concurrerende beschavingen gisteren pas begonnen zijn, en/of uit het niets ontstaan.
Maar de wetenschap dat het Ottomaanse rijk twee eeuwen terug nog als een baken van verlichting werd gezien relativeert het huidige dominante vertelsel nogal dat de islam altijd al een zee van barbarij is geweest en dat ook altijd zal zijn. Dat ten eerste.
Ten tweede is het belangrijk te onderkennen dat dergelijke vertelsels legitimaties vormen achter de oorlogen die wij voeren in diverse moslimlanden: als je de massa’s het beeld inprent dat de islamitische wereld een zee van barbarij is, is het makkelijker om de massa’s mee te krijgen in militaire campagnes en (drone-)bombardementen op die barbaarse untermenschen.
@3: “Er zijn nu geen christelijke groeperingen die al moordend en verkrachtend door landen trekken.”
Daar denken ze in Centraal Afrika heel anders over.
En noem daarna eens een een door moslims overheerst land waar andersdenkenden of andersgelovigen dat gerust en zonder angst voor vervolging kunnen doen. Dit laatste is dan wel weer een constante factor, dat dan weer wel.
Uit het artikel hierboven alleen blijkt al dat dit dus wel degelijke een variabele (over tijd) is. En zelfs nu zijn er wel voorbeelden te noemen, zoals Burkina Faso, dat bijna een Oase van rust is te midden van landen waar christenen “vrede en democratie willen stichten” (mooi eufemisme is dat voor Westerse troepen die het land wel even komen pacificeren, zoals buurlanden Mali, Ivoorkust, Niger en Nigeria mogen ervaren)
@7 Vooral dat de dominante Westerse perceptie van die tolerantie of intolerantie een variabele over tijd is, en zelfs afhankelijk van de ervaringen en motieven van de auteur varieert.
Edward William Lane beschrijft bijvoorbeeld in Manners and Customs of the Modern Egyptians (1836) dat Joden in Egypte praktisch rechteloos zijn en vreselijk behandeld worden.
Hetgeen er geweest is, hetzelve zal er zijn, en hetgeen er gedaan is, hetzelve zal er gedaan worden; zodat er niets nieuws is onder de zon.
Is er enig ding, waarvan men zou kunnen zeggen: Ziet dat, het is nieuw? Het is alreeds geweest in de eeuwen, die voor ons geweest zijn.
Er is geen gedachtenis van de voorgaande dingen; en van de navolgende dingen, die zijn zullen, van dezelve zal ook geen gedachtenis zijn bij degenen, die namaals wezen zullen.
prediker: 9-12
@4: goed, noem er nog eens eentje