Perhaps the reluctance of Tea Party Republicans and even Democratic incumbents to sidestep the journalistic scrutiny is a sign of a robust, questioning, and skeptical press. Not a perfect press, mind you, as anybody who has eavesdropped on a recent political press conference can attest. But when politicians beat this sort of a retreat, they’re not signaling that they fear the questions but that they fear the answers.
In Amerika is het een opkomende trend: politici die in verkiezingstijd de pers mijden. Je kunt het uitleggen als een teken van een krachtig imago van journalisten. Ik zie het als iets negatiefs: democratisch gekozen – of nog te kiezen – volksvertegenwoordigers die weigeren zichzelf bloot te stellen aan kritische vragen is een slechte ontwikkeling. Slecht voor de journalistiek, omdat er geen nieuws gebracht kan worden. Slecht voor de kiezer, omdat niet duidelijk wordt of de beloftevolle kandidaten ook daadwerkelijk iets te leveren hebben. En last but not least: slecht voor de kandidaat, omdat de basis waarop hij of zij gekozen wordt steeds smaller wordt. Alleen maar verliezers dus.
Reacties (6)
Niet alleen in Amerika, Wilders zoekt ook alleen maar situaties waar hij de kontrole heeft. Blijkbaar werkt ’t.
Het journaille in Nederland stelt nauwelijks kritische vragen, het ontwijken daarvan lijkt me dus niet het grootste doel.
Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden, dus zijn er politici, die om die reden de pers maar liever vermijden. Ze willen hun mening vrij kunnen uiten en niet geconfronteerd worden met hun eigen uitspraken uit het verleden.
Straks worden ze allemaal met van die Ruttetjes geconfronteerd, dat een dubbel paspoort bij de ene dame wel en bij de andere geen probleem is. Wilders was er tenminste eerlijk over, dat hij alleen maar een punt van de dubbele paspoorten maakt om politieke spelletjes te spelen, en geen motie van wantrouwen indient bij een hem welgezinde regering, en wel een motie van wantrouwen indient bij een regering, die hij niet ziet zitten. Zijn achterban lijkt de willekeur, die daar uit spreekt, echter gewoon te accepteren. En geen journalist, die hem daar een kritische vraag over kan stellen, want hij mijdt alle contacten met de pers.
Het zijn mensen zonder principes, dat is op zich al heel erg. Nog erger zijn de mensen die daar achter aan hobbelen.
Wat ik ook erg vind is het gebruik van anonieme bronnen en lekken. Journalisten worden gevoerd met informatie waarmee men de politiek wil beïnvloeden, alles achter anoniem en achter de schermen. Journalisten laten zich hiervoor gebruiken. Glenn Greenwald maakt zich daar vaak boos over in Amerika, maar dat is natuurlijk evengoed hier van toepassing.
Ron Suskind is instructief over de omgang met media door Bush cs. In het algemeen lijkt elke publieke persoon omringd door een filter van voorlichters en spinners, een zorgelijke ontwikkeling. Met Balkenende is mij ook geen enkel doorwrocht interview bekend, maar die communiceerde geloof ik ook niet met het parlement. Politici willen macht verwerven en hun mandaat elke termijn vernieuwen, openheid naar pers en ander publiek alleen voor zover deze doelen gediend worden.