Ouders die een Facebookpagina aanmaken voor hun pasgeboren kind, miskennen de rechten van het kind op privacy en zouden, in wezen, strafrechtelijk vervolgd kunnen worden. Dit betoogt Paul Kirschner, hoogleraar bij het Centre for Learning Sciences and Technologies van de Open Universiteit.
Onlangs las ik bij een proefschrift de volgende stelling: “Pasgeboren kinderen van ouders met Facebook verdienen onmiddellijk een eigen Facebookpagina om zo vrienden en familie op te hoogte te houden van hun ontwikkeling”. Ik kon mijn ogen eigenlijk niet geloven, en wel om twee redenen. Ten eerste moet een stelling verdedigbaar zijn en niet zomaar een leuke uitspraak zijn. Ten tweede om ik van mening ben dat zoiets doen verwerpelijk is.
Ten eerste: Is deze stelling verdedigbaar? Mijns inziens is deze stelling alleen verdedigbaar in een aantal landen ter wereld waar Nederland gelukkig niet bij hoort. Wat is nou het geval? Nederland heeft, namelijk de Universele Verklaring van de Rechten van het Kind ondertekend. Artikel 16 van deze Verklaring leest als volgt:
16.1 Geen enkel kind mag worden onderworpen aan willekeurige of onrechtmatige inmenging in zijn of haar privéleven, in zijn of haar gezinsleven, zijn of haar woning of zijn of haar correspondentie, noch aan enige onrechtmatige aantasting van zijn of haar eer en goede naam.
16.2 Het kind heeft het recht op bescherming door de wet tegen zodanige inmenging of aantasting.
Als ouders – of wie dan ook – op Facebook van alles noteren en publiceren over hun pasgeboren kind zijn zij bezig zich willekeurig in te mengen in het privéleven van hun kind. Deze stelling is dus, in Nederland tenminste, eigenlijk niet verdedigbaar.
Ten tweede vind ik dit gedrag verwerpelijk omdat dit in de nabije of verre toekomst kan leiden tot een aantasting van de eer en goede naam van het kind en nog erger. Hoe? Dat is niet moeilijk voor te stellen. Onlangs las ik een opiniestuk in het NRC over een denkbeeldige jongen die (in 2020) solliciteerde naar een baan. Hij werd afgewezen omdat, volgens de werkgever, er toch een kandidaat was die iets beter was. De echte reden was dat men zijn achtergrond had nageplozen op internet. Daarbij had de werkgever de Facebookpagina die zijn ouders hadden aangemaakt gevonden. Hierop hadden zijn ouders uitgebreid verteld over zijn hartproblemen in zijn jeugd. De werkelijke reden voor afwijzing was dat de werkgever bang was voor hoger ziekteverzuim.
Wat we op internet plaatsen heeft een lang leven is nagenoeg onwisbaar. Het is al erg genoeg als baldadige pubers of studenten foto’s van henzelf in beschonken toestand plaatsen en ze later hiermee geconfronteerd worden. Dan kun je nog zeggen “eigen schuld, dikke bult”. Maar wat als 15-jarige klasgenoten ontdekken dat een ander kind in de klas nog in bed plaste toen het vijf was? Of dat deze klasgenoten grappige foto’s tegenkomen van haar/zijn zindelijkheidstraining? Meedogenloos pestgedrag ligt dan op de loer. De schuld ligt dan niet bij het kind zelf, maar bij de onnadenkende ouders die dachten dat het grappig of koddig was en het op internet hebben geplaatst. Ouders de schuld maar het kind krijgt een dikke bult!
Ouders zijn terecht trots op hun kind en hebben het goede recht om vrienden en familie van alles en nog wat te vertellen over de ontwikkeling en levensloop van hun kind. Het is prima om via email verhalen en foto’s uit te wisselen. Ze kunnen zelfs – maar dit wordt een grijs gebied – foto’s beperkt beschikbaar stellen voor familie en vrienden op Flickr of Picassa (wij weten hoe slecht Facebook is met privacy!).
Maar, zoals in Artikel 16 van het Verdrag staat, een kind heeft het recht op bescherming door de wet tegen ongevraagde en mogelijk ongewenste inmenging in zijn of haar leven of aantasting – nu of in de toekomst – van zijn of eer of goede naam.
Ouders, wees verstandig en volg de stelling van de jonge doctor niet op!
Foto Flickr Birgerking
Dit bericht is eerder verschenen op OpenU.
Reacties (9)
Welja strafrechtelijk vervolgen. Alsjeblieft zeg, het middel hoeft toch niet altijd erger te zijn dan de kwaal?
Hij heeft wel een punt. Als die foto die mama online zet, waarop te zien is hoe ze haar kind baddert, op een PC van een alleenstaande man wordt aangetroffen, wordt die man ook vervolgd wegens bezit van kinderp0rn0.
Ik ben het eens met u meneer Kirschner. Op de hogeschool vd kunsten utrecht was er een interdisciplinair kunstproject in januari. Studenten hadden een groep aangemaakt op facebook, en zonde te zeggen waarom mensen die hun voorstelling wikden bezoeken gevraagd deze groep te joinen. Bij binnenkomst van de voorstelling bleek dat het je eigen begravenis betrof. De dienstdoende predikant hield een speech ov je even, je vrienden, je ouders alles. Alle informatie van facebook, via die ene join the group link.
Een prachtig idee. De kunstenaars wilden geen waarschuwend vingertje, maar tot nadenken stemmen…bij mij gelukt!
Suzan lutke
Student nderwijskunde utrecht
Hoofddocent opleiding docent muziek, consvatorium utrecht, HKU
Ik vind de argumenten zowel voor als tegen erg zwak. Berichten kan je afschermen voor het publiek en bovendien moet je werkgever wel heel erg veel tijd (te veel) in je stoppen willen ze bij je oudere berichten komen.
In deze stelling is die wet dus ook al niet van toepassing, tevens daar waar ook vaak genoeg een baby op de voet wordt gevolgd op tv.
Echter kan ik mij niet vinden in het feit dat er een Facebook profiel moet worden aangemaakt. De schrijver van de proefstelling had moeten weten dat Facebook de grootste marketingmachine ter wereld is en dat er genoeg alternatieven zijn om de data van je kind met anderen te delen. Een alternatief is om het kind gewoon een keer te bezoeken, sociale media geeft ons alleen maar het excuus om niet sociaal meer om te gaan met anderen.
Sommige jonge ouders hebben blijkbaar wat tijd nodig om in te zien wat het behartigen van de belangen van hun kind precies inhoudt. Onder het motto: ‘wat hebben we toch een interessant en bijzonder kind’ alle privé informatie op internet publiceren is niet alleen dodelijk vervelend voor de omgeving maar ook geen bijdrage aan de belangen van het kind.
tsja, het gaat dus niet om faceboek, maar om ouders die alles onafgeschermd op het internet knallen. Het voorbeeld heeft niets met de aantasting van eer en goede naam te maken, toch? Meer met privacy.
Misschien een idee om preventief een anonieme melding te doen bij het Advies en Meldpunt Kindermishandeling wanneer je weer ’s zo’n kindmensje op facebook oid. spot. Het belang van het kind, wie kan daar nu tegen zijn en wie weet dat beter te behartigen dan de overheid?
Maak een Google+ account aan, vervolgens een kring aanmaken voor alleen familieleden/dierbaren/vertrouwelingen, deel daar je ontwikkelingen over je kind. Op deze manier komt er niemand anders achter. Problem solved.
Ik heb, als enige so far in de comments, voor mij zoontje een facebook pagina aangemaakt. Sinds zijn geboortje regelmatig fotootjes en wat dagelijks wel en wee gedeeld. Ik post met dezelfde zorgvuldigheid op zijn pagina als op mijn eigen: bij alles ben je je bewust dat er potentieel vele lezers zijn en dat de historie hoe dan ook vindbaar blijft, m.n. voor marketingreus Facebook zelf.
Zijn facebook pagina is alleen zichtbaar voor vrienden en ik heb de privacyinstellingen zo dicht gezet als mogelijk is. Zo is de pagina nie via google te zien en vrienden van vrienden zien ook niets.
De reden voor aanmaken van de pagina is veel internationale vrienden, die ik ook een snelle en makkelijke manier op de hoogte kan houden. ook al ver weg, vormen ze onderdeel van het leven van mijn kind.
Is dit een melding bij het AMK waard?. Als ouders maak je dag in dag uit afwegingen en probeer je de beste keuze te maken. Kinderdagverblijf ja/nee? (potentieel onthachte kinderen) Brood met zoet of brood met hartig? (potentieel rottende tanden). Smerig worden op de kinderboerderij of ‘hygienisch’ thuis in de achtertuin? (potentieel qkoorts).
Door publicatie op internet negatief te labelen, ontken je de werkelijkheid die bestaat uit een wereld waar het niet meer gaat om uitsluitend je eigen privacy afschermen (helaas is dit door diverse wetgeving volstrekt onmogelijk geworden en zijn de burgers tools hiervoor niet gegeven), maar om in een wereld waar je bewust moet omgaan me wat je deelt en wat je niet deelt. Privacy beheren dus. Een afweging rondom facebook is m.i. Een afwegingdie goed vergelijkbaar is met de afwegingen zoals eerder geschetst.
Maak ik hiermee een verregaande keuze voor mijn kind? Ja, waarschijnlijk wel. Maar dat is onderdeel van ouder zijn.
Maak ik een verkeerde keuze? Een keuze die zelfs strafbaar zou moeten zijn? Dat denk ik niet. Dit is de wereld waarin we leven. En ik die wereld probeer ik keuzen zo zorgvuldig mogelijk te maken voor mijn zoon en zijn toekomst. Tot hij zelf de keuzen kan maken, maar dan ziet de wereld van internet en privacy en waarschijnlijk weer volkomen anders uit.