NIEUWS - Wat er niet is, moet je zelf aanleveren. En dus dropt de NASA de planten, of eigenlijk de zaden van basilicum, kool en kruisbloemen, op het maanoppervlak in capsules ter grootte van een koffiekan. In deze capsules bevindt zich genoeg water en lucht om de zaadjes te laten ontkiemen en de plant vijf tot tien dagen te laten groeien. De NASA houdt de groei van het plantje in de gaten door foto’s te maken.
Eigenlijk is het hele project niet meer dan een mini-kas. Maar waarom zou NASA iets naar de maan brengen wat ik in mijn vensterbank heb staan? Hoewel die planten in beide gevallen in een kast staan, groeien ze onder heel andere omstandigheden in mijn vensterbank dan op de maan. Zwaartekracht en straling, beide op de maan anders dan hier, trekken zich van zo’n kas niets aan. En juist de invloed van deze twee factoren op plantengroei wil NASA onderzoeken.
Buitenaardse omstandigheden
NASA moet de planten zelf van koolstofdioxide voorzien omdat de maan geen atmosfeer heeft om dergelijke gassen vast te houden. Maar dat is niet de enige functie van een atmosfeer: het beschermt het oppervlak van een planeet tegen ultraviolette zonnestraling en kosmische straling. Deze straling kan DNA beschadigen. Ook planten hebben DNA, en het genetisch materiaal van de drie planten die naar de maan gestuurd worden is door wetenschappers in kaart gebracht. Uit het experiment zal moeten blijken wat nu het daadwerkelijke effect is van straling op de groei en voortplanting van de planten.
Heb je astronauten weleens gigantische sprongen zien maken tijdens een maanwandeling? Dat kan door de verminderde zwaartekracht: op de maan is die slechts een zesde deel van de zwaartekracht hier op aarde. Voor plantengroei is dat een nadeel. Onderzoek eerder dit jaar wees uit dat het mannelijke geslachtsorgaan van een plant, de zogenaamde pollenbuis, zich slechter ontwikkelde onder een verminderde zwaartekracht. Het doel van de pollenbuis is om zo snel mogelijk de zaadcellen bij de eicel te brengen om de kans op bevruchting te optimaliseren. Om dit te realiseren groeit de pollenbuis naar de eicel toe. De voedingstoffen moeten in rap tempo aangeleverd worden om die groeispurt mogelijk te maken, maar de verminderde zwaartekracht zorgt ervoor de dat ‘transportbuizen’ acht procent kleiner zijn. Dit resulteert in kleinere mannelijke voortplantingsorganen, en of planten zich dan nog steeds zouden kunnen voortplanten is nog maar de vraag.
Mini-kasjes op de maan dus. Het klinkt heel simpel, maar het is de eerste stap in het onderzoek naar een mogelijk nieuwe leefomgeving voor de mens. Want waar mensen willen wonen, daar moeten planten kunnen groeien om ze te onderhouden. Zoals één van de onderzoekers zei: deze planten zijn de Neil Armstrong van de plantenwereld.
Via Sciencepalooza.
Reacties (6)
Cool, ze zouden een ISS op de maan moeten bouwen.
Jammer dat het crisis is en er geen geld voor is, alhoewel, misschien moet de VS eens wat minder aan defensie besteden en meer aan de NASA.
Het lijkt me vooral een zinloze missie.
Waarom willen ze zo graag science-fiction-fantasieën (Space 1999 of Star Trek) werkelijkheid maken? Het is zoveel gedoe en we hebben onze handen op Aarde al vol.
Over ca. een uur landt Chang’e 3 op de maan. Dat lijkt me toch wel net iets meer belang te hebben dan een aankondiging van een simpel experiment ergens in 2015.
En Hans, het is geen sciencefiction-fantasie meer, als het echt waar wordt.
Het is niet veel meer dan science fiction, de vraag of de mens een nieuw thuis gevonden heeft, ergens tussen de sterren, nog vóór het oude -kennelijk niet te vermijden- onbewoonbaar geworden is.
Papaver zou er goed moeten groeien, qua maanzaad. Misschien dat de NASA wat met de afghanistanervaring van de afgelopen jaren kan.
@2: Dat is passie. Zeg maar, datgene wat het leven als mens waardevol maakt. Passie en nieuwsgierigheid, heerlijk.
Dat dingen op aarde slecht gaan betekent niet dat we het heelal niet mogen verkennen. De mens is geen ziekte, zeker niet als het om levenloze planeten gaat.