Ik heb gewerkt voor een der Journal-Monopolisten en die doen idd niet veel nieuws sinds de oprichting in 18zoveel, vernoemd naar de uitgevers die al hetzelfde truukje deden in 15zoveel.
Maar een marges jongen, sowhee :)
#2
Hans Landa
Uiteindelijk is het aan wetenschappers (en universiteiten) zelf. Als die hun research op wetenschappelijke blogs, research sites aan de man gaan brengen, komt er vanzelf een beweging op gang waarbij wetenschappers elkaars bijdragen gaan beoordelen.
#3
KJ
Meneer vergeet een heel belangrijk adagiumpje te lenen uit de ingenieurs-hoek: if it ain’t broke, don’t fix it.
#4
Bismarck
@2: Van blogs is inmiddels wel geweten dat ook jan-met-de-pet op zich niet door enig gebrek aan kennis laat hinderen om gezellig mee te (be)oordelen. Hoewel je die vrij snel herkent, gaat zo’n blog toch enorm vervuild worden en heb je in weinig tijd een speld-hooiberg probleem.
#5
Baron E
@2 Precies, net als met muzikanten en de platenlabelmafiaa.
Zolang je als wetenschapper bij een sollicitatie of grantaanvraag nog je artikelen vermenigvuldigd met de zgn. impactfactor van het tijdschrift moet inleveren om de eerste ronde te overleven, hebben de tijdschriften te veel invloed en verandert er niets.
Dit is een aardig alternatief: stuur vijf artikelen mee die jijzelf het beste vindt. Voordeel is dat de beoordelingscommissie wél de tijd heeft om naar de inhoud zelf te kijken, in plaats van alleen maar naar publicatiescores.
Verder zal peer review altijd nodig blijven, maar alle andere ‘diensten’ die een tijdschrift heden ten dage levert zijn eigenlijk overbodig.
#6
Baron E
@3 Het is wel degelijk broken:
– tijdschriften zijn belachelijk duur; minder rijke universiteiten en ook individuën hebben daardoor geen toegang tot onderzoeksresultaten
– uitgevers bieden alleen grote pakketen aan, geen flexibele abonnementen
– je houdt meestal niet eens je auteursrecht
– niets garandeert dat je artikelen in de toekomst beschikbaar blijven
– peer review is ondoorzichtig en wisselend van kwaliteit
– soms duurt het meer dan een jaar voordat je artikel is gepubliceerd
enzovoorts enzovoorts
#7
Hans Verbeek
Beetje relativeren.
De allereerste wetenschap werd niet opgeschreven, maar doorverteld:
– hoe maak je vuur?
– welke planten en dieren kun je eten?
Waan van de dag, waan van de eeuw, waan van het millennium.
#8
knelistonie
Wat een steengoed artikel.
#9
Hans Landa
“Van blogs is inmiddels wel geweten dat ook jan-met-de-pet op zich niet door enig gebrek aan kennis laat hinderen om gezellig mee te (be)oordelen. Hoewel je die vrij snel herkent, gaat zo’n blog toch enorm vervuild worden en heb je in weinig tijd een speld-hooiberg probleem.”
Daar is een heel simpel middel voor: een censuurfilter vooraf, zodat niet iedere reactie automatisch wordt gepubliceerd. Dan kan de auteur/ redactie zelf filteren welke reacties ze serieus en relevant vindt.
En als een collega het er niet mee eens is moet hij op zijn eigen blog/ elders maar reageren.
Je ziet dat op kleine schaal nu reeds gebeuren: toen het nieuws uitkwam dat Felisa Wolfe-Simon in Lake Mono een bacterie had ontdekt die arseen in z’n DNA had zitten ipv fosfor, waren sommige wetenschapsjournalisten er snel bij om het publiek duidelijk te maken dat ze in werkelijkheid die bacterie in het lab had gemanipuleerd, dus dat het niet echt om de ‘ontdekking’ van een soort freak ging, maar om de creatie van zo’n freak om te laten zien dat het mogelijk is dat leven elders in het universum gebaseerd is op andere bouwstoffen.
Maar opmerkelijker nog: andere wetenschappers bekritiseerden haar werk op hun blogs op het internet, en gingen uit de doeken doen waar de fouten zaten in haar wetenschappelijke onderzoek.
Reacties (9)
Ik heb gewerkt voor een der Journal-Monopolisten en die doen idd niet veel nieuws sinds de oprichting in 18zoveel, vernoemd naar de uitgevers die al hetzelfde truukje deden in 15zoveel.
Maar een marges jongen, sowhee :)
Uiteindelijk is het aan wetenschappers (en universiteiten) zelf. Als die hun research op wetenschappelijke blogs, research sites aan de man gaan brengen, komt er vanzelf een beweging op gang waarbij wetenschappers elkaars bijdragen gaan beoordelen.
Meneer vergeet een heel belangrijk adagiumpje te lenen uit de ingenieurs-hoek: if it ain’t broke, don’t fix it.
@2: Van blogs is inmiddels wel geweten dat ook jan-met-de-pet op zich niet door enig gebrek aan kennis laat hinderen om gezellig mee te (be)oordelen. Hoewel je die vrij snel herkent, gaat zo’n blog toch enorm vervuild worden en heb je in weinig tijd een speld-hooiberg probleem.
@2 Precies, net als met muzikanten en de platenlabelmafiaa.
Zolang je als wetenschapper bij een sollicitatie of grantaanvraag nog je artikelen vermenigvuldigd met de zgn. impactfactor van het tijdschrift moet inleveren om de eerste ronde te overleven, hebben de tijdschriften te veel invloed en verandert er niets.
Dit is een aardig alternatief: stuur vijf artikelen mee die jijzelf het beste vindt. Voordeel is dat de beoordelingscommissie wél de tijd heeft om naar de inhoud zelf te kijken, in plaats van alleen maar naar publicatiescores.
Verder zal peer review altijd nodig blijven, maar alle andere ‘diensten’ die een tijdschrift heden ten dage levert zijn eigenlijk overbodig.
@3 Het is wel degelijk broken:
– tijdschriften zijn belachelijk duur; minder rijke universiteiten en ook individuën hebben daardoor geen toegang tot onderzoeksresultaten
– uitgevers bieden alleen grote pakketen aan, geen flexibele abonnementen
– je houdt meestal niet eens je auteursrecht
– niets garandeert dat je artikelen in de toekomst beschikbaar blijven
– peer review is ondoorzichtig en wisselend van kwaliteit
– soms duurt het meer dan een jaar voordat je artikel is gepubliceerd
enzovoorts enzovoorts
Beetje relativeren.
De allereerste wetenschap werd niet opgeschreven, maar doorverteld:
– hoe maak je vuur?
– welke planten en dieren kun je eten?
Waan van de dag, waan van de eeuw, waan van het millennium.
Wat een steengoed artikel.
“Van blogs is inmiddels wel geweten dat ook jan-met-de-pet op zich niet door enig gebrek aan kennis laat hinderen om gezellig mee te (be)oordelen. Hoewel je die vrij snel herkent, gaat zo’n blog toch enorm vervuild worden en heb je in weinig tijd een speld-hooiberg probleem.”
Daar is een heel simpel middel voor: een censuurfilter vooraf, zodat niet iedere reactie automatisch wordt gepubliceerd. Dan kan de auteur/ redactie zelf filteren welke reacties ze serieus en relevant vindt.
En als een collega het er niet mee eens is moet hij op zijn eigen blog/ elders maar reageren.
Je ziet dat op kleine schaal nu reeds gebeuren: toen het nieuws uitkwam dat Felisa Wolfe-Simon in Lake Mono een bacterie had ontdekt die arseen in z’n DNA had zitten ipv fosfor, waren sommige wetenschapsjournalisten er snel bij om het publiek duidelijk te maken dat ze in werkelijkheid die bacterie in het lab had gemanipuleerd, dus dat het niet echt om de ‘ontdekking’ van een soort freak ging, maar om de creatie van zo’n freak om te laten zien dat het mogelijk is dat leven elders in het universum gebaseerd is op andere bouwstoffen.
Maar opmerkelijker nog: andere wetenschappers bekritiseerden haar werk op hun blogs op het internet, en gingen uit de doeken doen waar de fouten zaten in haar wetenschappelijke onderzoek.