Met een lach en een traan

Met enige regelmaat biedt Sargasso ruimte voor gastredacteuren. Vandaag een stuk van Robbert Ophorst. Op zijn eigen weblog Toespelingen schrijft hij iedere keer weer vanuit verrassende invalshoeken over gebeurtenissen in de wereld.

Wij zijn een vrolijk volkje. Wij blijven altijd lachen en bezien het leven van de zonnige zijde, zelfs wanneer het kutweer is. Wij staan wereldwijd dan ook bekend als een goedgemutste natie. Vraag maar aan de inwoners van onze voormalige koloniën. Het knallen van de zweep werd voor hun een stuk draaglijker door het schallen van onze lach. En waarom denk je dat wereldleiders ons zo graag inschakelen voor vredesmissies en dergelijke? Zo’n M16 wordt een stuk sympathieker in de handen van een grijnzende Hollander. En dat is wel zo handig als je chagrijnige moslims democratie komt opdringen. Ja, zelfs als we onverhoopt gebombardeerd zouden worden door Navo-troepen, zoals onze Canadese broeders overkwam, zullen we dankbaar blijven lachen. Zij het als een boer met kiespijn en met een vleeswond van oor tot oor, maar toch.

Doch ook wij hebben een grens, en die grens in onlangs bereikt. Wij mogen namelijk niet langer lachen op ons paspoort. Kijk, en dan toorn je aan de fundamenten van onze beschaving. Wat heet, de wereldorde wankelt! De chaos is compleet. De regering heeft vergaande plannen om de noodtoestand uit te roepen, en de ME staat reeds paraat om muitende burgers terug het pasfotohokje in te slaan. Nou is het ook geen sinecure hoor, met een strak gezicht, recht de camera in kijken. Zeker niet voor een land waarvan André van Duin volkskomiek nummer één is. En we zijn natuurlijk ook niet echt de slimste. Je zult ons niet het vermoeden van Poincaré zien oplossen. Wij raken al geestelijk instabiel door de herdefiniëring van drie zenders. Drie, ja! Laat staan dat we Talpa op onze afstandsbediening kunnen vinden.

Voor de intellectuelen onder ons die dat afgelopen zaterdag toch lukte, wachtte een nieuwe klap in het voorheen blijmoedige gezicht. Zij waren er getuige van hoe ‘onze jongens’ met ongekende heldenmoed een elftal van tegelzetters, kantklossers, bijstandsmoeders en zaaddonoren met een straffe 1-0 terecht wezen. Ook Van Basten vond het een aanfluiting. Uit protest besloot hij na afloop in de kleedkamer te zwijgen. ‘Papa, waarom bent u zo stil?’, piepte één van de AZ-beloften nog voorzichtig. Maar Van Basten volhardde in zijn stilte. Ten overstaan van de verzamelde pers was hij spraakzamer: ‘Ik ben eigenlijk boos. Ik weet wel dat de jongens het niet expres doen. Maar ze zullen merken dat ik boos ben.’

Hemel, wat een verschroeiende furie. Zelfs Van Gaal, toch ook niet vies van een donderpreek meer of minder, trok thuis bleek weg bij zoveel verbaal geweld. Ondertussen vragen we ons af hoe de jongens dan zullen merken dat Van Basten boos is. Zonder K3 naar bed? Geen Pokémon meer voor de wedstrijd? Of toch die brutale Van Bommel er weer bij halen? Dat zal die vlegels leren.

Maar voor de fotografen kon de wanprestatie niet op een beter moment komen. Maandagmorgen stonden mensen eensgezind met opvallend veel chagrijn naar het vogeltje te staren. Kijk, zo zien zij het graag in deze onzekere tijden. De beroepsgroep hoopt dan ook massaal op een nieuwe wanprestatie van Oranje, aanstaande woensdag tegen Wit-Rusland. Ze hebben zelfs al een kaarsje gebrand om de goden om een afstraffing te verzoeken. Dat deden ze overigens op muziek van Madonna. Het moet natuurlijk wel een beetje leuk blijven allemaal. En als het even kan lachen we erbij.