Loyaliteit

Ach, die arme mevrouw de staatssecretaris. We wisten nauwelijks iets van haar, ze was nieuw in de politiek, nog niet publiekelijk bezoedeld door macht en spelletjes. Een verrassende benoeming, zo heette het zelfs. En nu is ze in het oog van de storm. Een gruwelijke ontgroening voor het oog van de camera. Ach ja, ze heeft twee paspoorten. En dat mocht niet van de Grote Gedoger, want dubbele nationaliteit, dat is dubbele loyaliteit. En nu is het bekend geworden. En dan krijg je het: poppen aan het dansen. Natuurlijk begonnen er mensen te roepen dat het inconsequent zou zijn als de Grote Gedoger nu niet ook zijn consequenties zou trekken en zijn wantrouwen zou uitspreken. En natuurlijk hadden die mensen alle gelijk van de borreltafel. Niet dat zijzelf nou zo tegen zo’n dubbele nationaliteit zijn, integendeel. Van hen had die mevrouw ook nog wel Spaans, Turks en Argentijns mogen zijn, en eventueel ook Israelisch of Palestijns. Maar dit was natuurlijk zo’n uitgelezen kans om eens goed te laten merken dat de Grote Gedoger toch echt met twee maten meet.

De reactie van de rabiate rotkop is voorspelbaar. Natuurlijk wordt hier niet met twee maten gemeten, luidt het persbericht: dat paspoort zal ingeleverd, en er zal in de tweede kamer een vraag worden gesteld. Dat is overigens wel degelijk meten met twee maten – bij de Turk en de Marokkaan volgde zonder pardon een motie van wantrouwen. Maar Geert loopt op eieren, en dat weet hij. Eigenlijk vindt ook hij dit geen probleem, maar hij moet wel, anders ontpopt hij zich net iets te duidelijk als openlijke discriminator – en dat zal hem ingepeperd worden ook. Tegelijkertijd: hij kan niet, want als hij te hard trekt, breekt het lijntje, en kunnen ze allemaal weer bij de Koningin op de thee. En dan komt er misschien toch wel een kabinet met Job Cohen. Geen optie dus.

Tot dusver doet iedereen precies wat verwacht kan worden, in deze perverse dans der politieke consequentheid. En die arme mevrouw zit daar midden in het oog van de storm – en kan geen kant op, tenzij ze dan maar uit arren moede haar Zweedse paspoort inlevert, maar waarom zou ze dat eigenlijk zomaar doen? Maar. Er is natuurlijk een man die aan alle onzekerheid een eind kan maken. Gewoon de RVD bellen, een persbericht uitgeven en meteen duidelijk maken hoe de vlag erbij hangt. De premier. In een normale wereld zou onze premier allang van zich hebben laten horen. In een normale wereld zou onze premier gezegd hebben dat meneer Wilders hoog en laag kan springen, dat hij tijdens de formatie alle kans heeft gehad zijn mening te geven, dat hij dat niet heeft gedaan, dat hij dus blijkbaar geen problemen met deze persoon had, en dat hij dus nu niet opeens moet mekkeren dat er iets mis is. Maar ja. In een normale wereld was onze zogenaamd liberale premier ook een echte liberaal geweest, in plaats van een feitenverdraaiende conservatief die doodsbang is voor zijn eigen electoraat, en had hij niet zelf drie jaar geleden ook zijn handjes gebrand aan de paspoortenkwestie. Premier (*kucht*) Mark Rutte voelt zich blijkbaar ook al gevangen in het web der politieke consequentheid. En toch. Toch hoop je dan op net dat beetje staatsmanschap, hoe studentikoos ook. Toch hoop je dan dat iemand zo’n kans om zich boven de partijen te stellen gewoon pakt. Toch hoop je dan op net dat beetje loyaliteit aan die onervaren staatssecretaris in je kabinet. “Zo doen we het. En geen genuil, meneer Wilders!” Dat Rutte geen uitspraak doet, maar (lafjes) verklaart te wachten op het debat. Dat is waar u uw wenkbrauwen over dient te fronsen. Niet over wat die idioot uit Venlo roept, of over dat villeine gestook van de oppositie.