De eeuwigheid is alleen voorbestemd voor scheppers. Kunstenaars die na hun dood voortbestaan in hun werk. Politici die iets wezenlijks tot stand weten te brengen. Wetenschappers die een substantiële bijdragen leveren aan dood, verderf, aan een beter leven of aan verlenging daarvan.
“Gewone” stervelingen houden zich groot met de gedachte dat een simpel steentje in de rivier een even grote bijdrage aan de eeuwigheid is. In alle gevallen hebben de mensen geen eeuwig leven, maar houden hun werken duurzaam stand.
Het verlangen onsterfelijk te zijn is alleen overdrachtelijk van aard. We sterven immers een gewisse dood, misschien daartoe aangezet door grote schrijvers die onsterfelijkheid beschrijven als een hel op aarde.
Het eeuwige leven mag dan niet bereikbaar zijn in dit aards bestaan, kunstenaars proberen het toch te vatten en soms van commentaar te voorzien. Van de eeuwigheid na de dood tot het leven als eeuwigdurende herhaling der dingen.
Peter Paul Rubens – Allegory of Eternity, 1625.
Salvador Dali – Visions of Eternity, 1936.
René Magritte – The Eternally Obvious, 1948.
Dan Graham – From Boulée to Eternity, 2006.
Li Chen – The Immortality of Fate, 2008.
Koos van der Sloot – Het Eeuwige Ja (uur na uur).
Alicia Eggert en Mike Flemming – Eternity, 2010.
[kliktv nr=1]
Wie voort wil leven in kunst, moet eens aan de volgende mogelijkheden denken.
Charlotte Jarvis doneerde eigen bloed, urine en weefsel voor haar project Ergo Sum.
Haar materiaal is de grondstof voor een ´levend portret´. Hier zijn de cellen die het hart gaan vromen al te zien.
[kliktv nr=2]
Kunstenaar Shusaku Arakawa en dichteres Madeline Gins, hebben de Reversible Destiny architectuur ontwikkeld. Woningen met veel kleur, scheve muren en vloeren, alles bedoeld om alle zintuigen te stimuleren, in de verwachting zo het leven te verlengen.
Reversible Destiny Lofts MITAKA, 2005.
Wil je na je dood voortleven in een kunstwerk, vul dan op Blikvangen.nl het Kunstcodicil (pdf) in. Bepaal zelf de voorwaarden, bijvoorbeeld: “Mijn lichaam mag zeker niet in een werk van Gunther von Hagens worden verwerkt”.
Op Blikvangen is nog een andere suggestie te lezen. Het Australische Museum Mona biedt het eeuwigdurend lidmaatschap. Voor 75.000 Australische dollars regelt het museum je crematie en krijgt je urn een plaats in het museum.
Het leven gaat ondertussen gewoon door, ook zonder onsterfelijke mensen.
Alicia Eggert – Real Time (it never stops), 2013.
[kliktv nr=3]
Reacties (9)
Ah, de eeuwigheid…
…maar houden hun werken duurzaam stand.
En zelfs dat niet:
http://www.youtube.com/watch?v=V6DcZaaVnso
Het fresco is na duizenden uren puzzelen herstelt en kan weer even mee. God geeft de eeuwigheid door interventie en vasthoudendheid van mensen. Maar als ik om me heen kijk naar de ruïnes van weleer denk ik, dat de mens het aardig af laat weten, dat god niet bestaat en dus de eeuwigheid er wel naar kan fluiten.
Maar de kunstenaar, hij zwoegde voort.
(and what the hell : waar is het lijstje van te gebruiken html / bbcode codes; soms werkt dat youtube, en soms niet, ik wordt er gek van.)
Goed artikel!
Helaas werd ik wel even pijnlijk herinnerd aan mijn tijdelijkheid ;-)
@1: -t
Oh, en hadden ze bij die Alicia Eggert dat draadje van de voeding niet achter de muur weg kunnen werken?
Oh, en die Rubens heeft blijkbaar meer met pausen te maken dan met eeuwigheid. Mijn #1 is relevanter dan het lijkt.
De onvolprezen Peter Hammill verwoordt het als volgt;
Citadel reverberates to a thousand voices, now dumb:
what have we become? What have we chosen to be?
Now, all history is reduced to the syllables of our name –
nothing can ever be the same now the Immortals are here.
At the time, it seemed a reasonable course
to harness all the force of life without the threat of death,
but soon we found
that boredom and inertia are not negative,
but all the law we know
and dead are Will and words like survival.
Arrival at immunity from all age, all fear and all end….
Why do I pretend? Our essence is distilled
and all familiar taste is now drained
and though purity is maintained it leaves us sterile,
living through the millions of years,
a laugh as close as any tear….
Living, if you claim that all that entails is
breathing, eating, defecating, screwing, drinking,
spewing, sleeping, sinking ever down and down
and ultimately passing away time
which no longer has any meaning.
Take away the threat of death
and all you’re left with is a round of make-believe;
marshal every sullen breath
and though you’re ultimately bored by endless ecstasy
that’s still the ring by which you hope to be engaged
to marry the girl who will give you forever –
that’s crazy, and plainly
it simply is not enough.
What is the dullest and bluntest of pains,
such that my eyes never close without feeling it there?
What abject despair demands an end to all things of infinity?
If we have gained, how do we now meet the cost?
What have we bargained, and what have we lost?
What have we relinquished, never even knowing it was there?
What chance now of holding fast the line,
defying death and time
when everything we had is gone?
Everything we laboured for and favoured more
than earthly things reveals the hollow ring
of false hope and of false deliverance.
But now the nuptial bed is made,
the dowry has been paid;
the toothless, haggard features of Eternity
now welcome me between the sheets
to couple with her withered body – my wife.
Hers forever,
hers forever,
hers forever
in still life.
Verleden week was in Kunst op Zondag het drieluik In Memory of George Dyer (1971) van Francis Bacon afgebeeld. Maar het werk ging een beetje langs me heen. Totdat ik afgelopen donderdag in de NRC een achtergrondstuk las over dat werk. Wiki feitjes zijn er natuurlijk voldoende over wie George Dyer was, maar zonder die informatie zie je een heel ander schilderij. Nu zag ik de tragiek en de eenzaamheid in die duistere ruimtes.
Geweldig, dat werk van Li Chen.
@1: Dat zelfs wat voor de eeuwigheid is bestemd vergankelijk is, daar had Banksy dus gelijk (zie de afbeelding boven het artikel).
Anderzijds: duizenden uren puzzelen hielp de kunstwerken wel. Het is niet gelukt de slachtoffers de redden.
@5: Correctie: het drieluik over George Dyer heb ik niet af kunnen beelden (copyright kwestie). Het is wel genoemd in de link naar de Nieuwe Kerk (en daar zag je de afbeelding wel).
Over Li Chen: je hebt wel wat met dat soort opstellingen, hè?
Klopt, dat Bacon drieluik zat achter die link. En het klopt dat ik van dat soort figuratieve beelden houd. Ik kon het niet laten om twee linkjes hieronder te plakken
Nick Cave -( niet de zanger)
https://www.google.nl/search?q=nick+cave+art&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=PUAKU7q3N8rI0wXAo4CoCw&ved=0CCwQsAQ&biw=1438&bih=708&dpr=0.95
Folkert de Jong
http://www.folkertdejong.org/
@6: Anderzijds: duizenden uren puzzelen hielp de kunstwerken wel. …
Ook maar tijdelijk.
…Het is niet gelukt de slachtoffers de redden.
Dat de (kerk)kunst het individu vermorzelt vind ik symbolischer.