In de vorige KOZ beloofden we een hommage. Sargasso’s 10-jarigheid is de aanleiding. KOZ (Kunst op Zondag) is wat jonger. Zes jaar lang wordt, met wat onderbrekingen, hier elke zondag kunst geëxposeerd.
Zo moet je deze rubriek vooral zien: Sargasso’s kunstgalerie. Musea hangen de professionele kunstliefhebber uit, galeriehouders zijn vaak hobbyisten. De duizenden galerietjes zouden graag de hele wereld over de vloer krijgen, maar weinigen halen broodwinning uit hun exposities. Naast de vele galeries die door uitvoerende kunstenaars zelf worden gedreven, zijn er de galeries die door kunstliefhebbers worden gerund.
Dat is KOZ. Een wisselende expositie, niet ingericht door professionele conservatoren, maar door liefhebbers van kunst in de breedste zin van het woord.
KOZ is een beetje vreemd verschijnsel op Sargasso. In tegenstelling tot alle andere content, zijn afleveringen met diepgaande duiding of informatieve analyses beduidend in de minderheid. Een titel, een naam van een kunstenaar kan er nog net af. KOZ is vooral een hommage aan de kunst zelf. Kunst spotten en doorgeven. De lezers maken er zelf wel wat van.
Kunst op Zondag zou er zonder Sargasso’s redacteur Steeph en zijn assistentconservator Crachàt, niet zijn geweest. In 2006 verscheen de eerste aflevering en de eerste reactie was meteen positief: “Goed initiatief. Vasthouden, elke zondag iets of iemand uit de schilderkunst. Tis toch een weinig troost, zo tussen de bedrijven door. En, zonder aandacht kwijnt ieder en alles weg. Dan lijkt het leven al verloren, een doodgeboren kind, en al te vergeefs”.
De eerste van Steeph.
Het is geen wonder dat de man van cijfers en lijstjes iets had met Otto Hamer. Alle kunst is ordening, beweert Hamer en Steeph is een groot fan van hem. Althans, dat valt op te maken uit het feit dat Steeph, tegen zijn eigen regels in, twee keer deze Utrechtse kunstenaar op KOZ presenteerde en zelfs bij de inmiddels overleden buren (Panzerfaust) een gastlog aan ordenende kunst wijdde, waarin Otto Hamer als eerste wordt opgevoerd. Dat resulteerde in een real life bezoek aan Hamer, waarvan Steeph op zijn eigen webstek verslag deed.
Een hommage aan ordenende kunst.
Als hommage en dank aan Steeph een dansje op muziek van Steve Reich. De bewegingen van de twee dansers matchen perfect met de gefaseerde ordening van Reich. Het geluid van hun voeten wordt verstrekt en er ontstaat een ordening die uit de pas lijkt te lopen.
En dan Crachàt. De man die aan menig artikel kunst heeft toegevoegd. Als Steeph er even niet was, nam Crachàt de kans waar stevig over kunst uit te wijden. Kunsthistorische informatie (kunstgeschiedenis kent slecht drie grote periodes) ging gepaard met provocerende vragen (Mama, waarom schilder jij?) en relativerende beschouwingen. over kunst en kijken naar kunst. Niet te beroerd om bij de vraag of humor in de kunst thuishoort, op zoek te gaan naar het meest humorloze schilderij.
Crachàt bracht een hommage aan Caravaggio, de beste schilder ooit en blijkbaar ook een zwaardkunstenaar.
Als hommage en dank aan Crachàt ook een dansje. Eigenlijk wilde ik hier Caravaggio meets Hopper laten zien. Een ontmoeting tussen die twee schilders zou toch tot een uiterst intrigerende voorstelling moeten leiden. Ik vind het te saai. Daarom, en als contrast met de ordening van Steeph, Corpi Celessti/Caravaggio van Compagnie KAOS.
Disclaimer: KOZ is in leven gebleven mede dankzij anderen, zoals Dimitri, die één keer niet op zondag kon wachten. Inmiddels schrijven veel collega’s over de muze. We hebben niet eerder zo’n grote kunstredactie gehad. Eigenlijk is Kunst op Zondag volstrekt overbodig.
Tot een volgende onderbreking houden we dat zo. We gaan er uit met een reactie op de allereerste reactie op KOZ (Tis toch een weinig troost, zo tussen de bedrijven door). Uit de oude doos: hij droomt van mooie dingen, die onbewust het noodsignaal uit zijn hoofd verdringen).
En de uitsmijter: wie als hommage aan de godfather(s) van KOZ, ook een dansje wil brengen, raad ik aan deze workshop te doorlopen. Waar aanvankelijk alles strak geordend lijkt en het zwaard van Caravaggio ook nog ten tonele verschijnt.
Reacties (8)
Dank P.J. Deze post en waar je allemaal naar refereert is de beste antidote tegen die schreeuwende opdringerige kerkklokken buiten…smullen!
Over dat filmpje van Steve Reich toch nog even het volgende. Je vergeet nl Anne Teresa De Keersmaeker & Michèle Anne De Mey te noemen en dat beschouw ik toch als een omissie. Er is veel te zeggen over de muziek van Reich en dat gaan we hier maar niet doen, maar jou opmerking Het geluid van hun voeten wordt verstrekt en er ontstaat een ordening die uit de pas lijkt te lopen is onjuist. De muziek van Reich lijkt niet uit de pas te lopen maar loopt bewust uit de pas. Of zoals het in de wiki staat Reichs muziek maakt gebruik van middelen als tape loops om verschuivende patronen te creëren.
En het is de verdienste van Anne Teresa De Keersmaeker samen met Michèle Anne De Mey om die faseverschuivingen zichtbaar te maken op een fabuleuze manier die ik persoonlijk mooier vind dan de muziek van Reich in abstracte zin. En niet alleen mooier maar wat de beide dames voor de dans hebben betekend is belangrijker dan wat Reich voor de muziek heeft betekend.
Ik geef graag een linkje naar Fase, een dans die ik voor het eerst – ik dacht in 1982 – op de TV bij het Holland festival heb gezien.
Een mijlpaal.
Belangrijker dan de muziek maar kon niet worden gemaakt zonder die muziek.
Ik had een korte versie gegeven, hier een goede.
@larie Fijne dagen!
@HansR: Ik noem ze niet, maar vergeet ze ook niet. Het filmpje zegt het toch?
Ik schreef, dacht ik, niet dat de muziek uit de pas loopt, maar de toevoeging van het voetengeluid dat effect sorteert. Zo komt het bij mij over. In al die fasestukken van Reich hoor, of voel, je toch een duidelijke puls. In het filmpje zie je die puls ook in de bewegingen. Ik vind dat die puls ontregelt wordt door het voetengeluid.
OK, vergat ook nog te zeggen : dank je wel allemaal voor al die KOZs ;)
Bonne Année!
:-)
Het was leuk om te doen. En ik ben blij dat P.J. Cokema het stokje heeft overgenomen.
Ha dank, PJ.
ik zou het dagelijks nog steeds doen, die KoZ, als ik rentenierde.
Dat is het geval, maar niet voor mijn bankrekening, boekhouder of belastingkantoor.
Dat geldt ook voor mijn verhouding tot Sargasso in het algemeen, overigens.