Soms heb je van die bands die bekender zijn buiten hun eigen land dan van waar ze vandaan komen. Dit is ook het geval met Enablers, een viertal dat resideert in San Fransisco, maar toch meer aanhang weet te vinden in Europa. Afgelopen zaterdag traden ze op in De Nieuwe Anita in Amsterdam dat wederom aantoonde een goed gevoel te hebben voor onafhankelijke indie-bands. Het was de aftrap naar een Europese tour die de band moet leiden langs een aantal podia, onder andere in Parijs, Manchester en Madrid. Eerder dit jaar waren ze ook al te zien in Bitterzoet dat op de maandagavonden met Subbacultcha en Amsterdam Underground Collective een programmering neerzet die in de gaten moet worden gehouden.
Bij opkomst op het bescheiden podium bleek dat de heren al enigszins op leeftijd waren en ook hun staat van dienst toont een behoorlijke mate van gerijptheid. Zo heeft gitarist Joe Goldring bijvoorbeeld samengewerkt met leden van Swans, June of ’44 en Neurosis. Beide gitaristen (een bas ontbreekt) zijn onverbeterlijke tokkelaars, hetgeen duidelijk hoorbaar is in uitgesponnen arrangementen waarbij de gitaren naadloos in elkaar overlopen om het gebrek aan bas op te vangen. De composities krijgen daardoor een sterk wiskundig karakter en leunen ook regelmatig op jazz, ondersteund door de ritmes van de drum. Daar overheen proclameert zanger Pete Simonelli zijn poëtische teksten. Afgelopen zaterdag werd het gevoel van een voordracht versterkt door de gelijkvloersheid van podium en zaal waardoor het publiek volledig kon opgaan in muziek en tekst.
Deze combinatie van spoken word/praatzang roept al snel gelijkenissen op met Slint en dan specifiek aan het legendarische album Spiderland dat ze daarna nooit meer hebben kunnen evenaren. Het is de moelijkheid van het maken van een meesteralbum en dat heeft Slint ook nooit meer overleefd; in 1991 gaven ze de pijp aan Maarten. De stem van Simonelli doet ook enigszins denken aan die van William S. Burroughs die zich aan het eind van zijn leven vaker liet lenen voor sessies met muzikanten, waaronder bijvoorbeeld met Nirvana in 1990. Maar de heren van Enablers hebben daar weinig boodschap aan; ze vinden het een eer om met anderen te worden vergeleken, maar niet meer dan dat.
Ondertussen zijn er twee albums verschenen van Enablers; Endnote verscheen in 2004 en in maart van dit jaar verscheen Output Negative Space bij Southern Records. Het is een album dat veel variatie biedt en waarbij de zang van Simonelli een baken van rust vormt met af en toe een uithaal, maar alles binnen het betamelijke en slechts om een climax in te luiden. Voor wie de verhalen van John Fante heeft gelezen (zoals bijvoorbeeld Ask the Dust), is dit album een onmisbaar geschenk.
Enablers speelt op 22 november in ACU, Utrecht.