Klanken uit het Ondergrondse (31)

In een zompige kleine zaal van Paradiso stonden gisteren mijn nieuwe helden geprogrammeerd; A Frames uit Seattle. Dat het er bij het optreden van A Frames met de benen uit hing, was toch wel een verrassing voor dit drietal. Het had er dan ook mee te maken dat net daarvoor het uitverkochte concert van the Knife in de grote zaal was afgelopen en velen dachten nog even te gaan genieten van een obscuur naprogramma in de bovenzaal. Dat de muziekstijlen van deze bands toch iets te ver uiteen liggen, bleek al na twee nummers waarna in de kleine zaal eindelijk weer wat zuurstof in de lucht kwam en de helft van de aanwezigen het alweer voor gezien hield. Toch was ook dit geen slechte score voor A Frames want in Nederland zijn ze nauwelijks bekend en wellicht hebben ze er nu een kleine schare nieuwe fans bij van the Knife die toch waren blijven hangen.
Het is te danken aan de Konkurrent (distributie van A Frames in Nederland) dat dit concert überhaupt in Amsterdam plaats vond, want oorspronkelijk stonden ze alleen geboekt in Groningen en dat terwijl er nog ruimte was in hun schema. Het gevolg was wel dat de heren aan het eind van hun tour aan het eind van hun Latijn waren en een beetje futloze indruk maakten (m.u.v. de drummer). Het deerde echter verder niet.

Het concert was namelijk weergaloos superstrak.
Genieten met volle teugen noemt men dat. Paradiso had de muziek op haar website omschreven als een uptempo Joy Divison, maar daar was ik zelf nooit eerder opgekomen na het beluisteren van twee van hun drie cd’s. Wellicht omdat zanger/gitarist Erin Sullivan een zelfde soort nasale zang heeft en misschien tekstueel even zwartgallig is als Ian Curtis, zoals bijvoorbeeld in het nummer Black Forest (van het gelijknamige laatste album) waarin hij civilization a hoax noemt en ons in het vooruitzicht stelt dat er niets meer over zal blijven dan een zwart woud. Aan het eind van het concert verhief Sullivan zijn stem enigszins en kon er inderdaad even de vergelijking worden gemaakt met nummers als Warsaw, maar verder beschikt A Frames over een zeer eigenzinnig geluid. Op gitaar worden voortdurend loopjes gespeeld totdat de zang invalt en de melodielijn door bas en drum voort wordt gestuwd. De drum is van een verbluffende eenvoud, maar ondertussen produceerde deze zo’n vol geluid dat ik in de veronderstelling was dat er een drumcomputer op de achtergrond meespeelde, terwijl iemand anders opperde dat er een dubbel pedaal werd gebruikt. En vooral was het geluid live zoals het op cd klinkt, rauw en zonder opsmuk, hetgeen altijd toch wel prettig is, omdat de luisteraar dan niet voor onverwachte verrassingen komt te staan.

A Frames bestaat op een niet bestaand label, of misschien beter gezegd op een label dat alleen voor henzelf bestaat, Dragnet Records (maar daarnaast ook op Sub Pop). Inmiddels zijn er al drie albums van de band verschenen, na A Frames 1, volgde in 2003 A Frames 2 en vorig jaar dus Black Forest. Het bekendste nummer is Memoranda, waarschijnlijk omdat dit het beste in het gehoor ligt. Meezingers maken A Frames dus allerminst, maar ze maken wel vaak gebruik van herhalingen waardoor het publiek al vrij snel I can not calculate meescandeerde. De hele tour zal A Frames financieel niet veel opgeleverd hebben, maar na het concert van gisteren kunnen ze er wel op rekenen dat een handjevol mensen ze in hun harten hebben gesloten. En daar draait het uiteindelijk toch om in de muziek.

Dragnet Records
A Frames op Sub Pop
A Frames My Space
A Frames You Tube