Jongens zijn niet gebaat bij zelfontplooiing

ACHTERGROND - Als we de toename van ADHD bij jongens een halt willen toeroepen, dan moeten we het individualisme aanpakken – te beginnen bij de veel te lange schooltijd, stelt Angela Crott in haar proefschrift ‘Jongens zijn ’t. Van Pietje Bell tot probleemgeval’.

Het maatschappelijk onbehagen dat de laatste tien jaar het maatschappelijk debat beheerst, is volgens de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) een ‘veelkoppig monster’. Het ziet er voor iedereen anders uit, waardoor het moeilijk is de vinger te leggen op de precieze oorzaak en omvang ervan.

Dit maatschappelijk onbehagen wordt mede gevoed door het onbehagen van de jongen. Het werd voor het eerst aangewakkerd in 1967 toen het onbehagen bij de vrouw werd verwoord door feministe Joke Kool-Smit in haar beroemde artikel in De Gids. Volgens Kool-Smit moesten vrouwen in de maatschappij participeren. Alleen buiten het gezin kon de vrouw zich ontplooien, zelfstandig zijn en macht krijgen. Ze pleitte voor een herverdeling van de macht: de ‘diensten’ binnen en buiten huis moesten eerlijk verdeeld worden tussen man en vrouw. Dat pleidooi werd niet opgepikt door de man.

Om te zorgen dat de man in de toekomst zijn zorgend vermogen zou aanboren, werd de jongen erop aangesproken. Deze liep echter ook niet over van enthousiasme. In 1992 verscheen een brochure voor jongens over (zelf)zorg dan wel zorgzelfstandigheid: Jongens als superman. In de brochure wordt met de hulp van ‘Roeland de Redder’ getracht jongens van twaalf tot achttien jaar warm te maken voor ‘zorgen voor jezelf en anderen’. Jongens hadden echter grote moeite zich te vereenzelvigen met deze ‘held’, die geen zwaard maar een theedoek hanteerde.

Echtscheiding en kinderopvang doen jongens geen goed

In 2004 kwam de Nederlandse overheid in actie. Met een aantal (geldverslindende) radio- en tv-spotjes werd geprobeerd mannen te bewegen meer in het huishouden te doen. Een jaar later liet een promotieonderzoek zien waarom dit overheidsingrijpen zo weinig effect had gehad: hoe meer zorg- en huishoudtaken, hoe ongelukkiger de mannen werden. De vrouwen lieten zich in hun ontplooiing echter niet tegenhouden door een mokkende man of een huilend kind. Vanaf 1970 nam het aantal vrouwen dat een scheiding aanvroeg toe en vanaf 1980 groeide het aantal kinderen dat naar de kinderopvang ging gestaag.

Echtscheiding en kinderopvang doen jongens geen goed, blijkt uit onderzoek. Bij echtscheiding verdwijnt vaak de vader, van wie de jongen leert hoe een man zich gedraagt, uit het zicht. Evenals een te langdurig verblijf in de kinderopvang kan dit tot gedragsproblemen leiden. Onder deze gedragsproblemen valt met name ‘verhoogde agressie’, die vooral bij jongens wordt geconstateerd. En laat dit nu juist de eigenschap zijn die men jongens vanaf 1970 wil afleren.

ADHD is verknoopt met maatschappelijke ontwikkelingen

Het is niet alleen de vrouwenemancipatie en haar nasleep die het onbehagen van de jongen heeft aangewakkerd, ook andere twintigste eeuwse ontwikkelingen hebben daaraan bijgedragen. Zoals die in het onderwijs. De toename van de leerplicht, alle vernieuwingen die vanaf de jaren negentig werden doorgevoerd en de megascholen die toen werden opgericht, zijn allesbehalve in het voordeel van de jongen geweest. Het is geen toeval dat de toename van de leerplicht gelijk opgaat met de toename van ADHD.

‘Waarom doet niemand hier wat aan!’ riep een toehoorder na een lezing over ADHD machteloos uit. Voor haar was het duidelijk: het kon toch nooit goed zijn om kinderen ten behoeve van school ritalin te geven? Zeker niet als kinderen na het slikken van dit middel, dat tot de psychofarmaca wordt gerekend, op school opeens netjes aan hun tafel gingen leren en thuis ervaren werden als een ander kind. Aldous Huxley moet een vooruitziende blik hebben gehad toen hij in 1932 Brave New World schreef. In deze futuristische maatschappij halen vanaf de geboorte voorgeprogrammeerde en onder de drugs gehouden mensen weliswaar hun diploma’s, maar zijn verder tot weinig in staat.

Waarom blijven oplossingen uit om de toename van ADHD een halt toe te roepen? Omdat het geen op zichzelf staande maatschappelijke ontwikkeling is. Ze is stevig verknoopt met andere maatschappelijke ontwikkelingen die in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw van start zijn gegaan: de urbanisatie, de verwetenschappelijking van de opvoeding, de secularisering, de stijging van de welvaart en de toename van de leerplicht. En met die maatschappelijke ontwikkelingen die in de jaren zeventig hun beslag hebben gekregen: de vrouwenemancipatie, de democratisering en de individualisering. Naast de vrouwenemancipatie en de uitbreiding van de leerplicht moet vooral de invloed van de individualisering niet worden onderschat op het onbehagen van de jongen. Want de jongen is niet gebaat bij ieder voor zich. Hij wil deel uitmaken van de gemeenschap en dat liefst al op de leeftijd van veertien, vijftien jaar. Dan is hij er klaar voor om de maatschappij van dienst te zijn. En daarbij heeft hij niets met de emotiecultuur van tegenwoordig. Hij is niet gebaat bij navelstaren, hij wil helemaal niet zijn gevoelens uiten of zich inleven in die van anderen. Hij wil doen en aanpakken en zodoende iets voor de gemeenschap betekenen.

De jongen is een gemeenschapsmens

Het debat over het maatschappelijk onbehagen zal volgens mij vooral over (het terugdringen van) het individualisme moeten gaan. Daarbij zou – wat het onbehagen van de jongen betreft – de veel te lange schooltijd als eerste moeten worden aangepakt. Want de jongen gaat dolen als hij zich eerst langdurig als individu moet ontplooien en dan pas zijn plaats in de gemeenschap mag innemen. Hij doet het liever andersom: zich als individu ontplooien in gemeenschapsverband. En dat gemeenschapsverband begint voor hem met een gezins-, familie- en buurtverband. Kinderen zijn conservatief in de goede betekenis van het woord. Ze willen (opvoedende) aandacht van hun ouders, familieleden en anderen. Gebeurt dit niet dan komt niet alleen het opgroeien tot een evenwichtige volwassene in het gedrang, maar ook het aankweken van een gemeenschapsband. Deze band is vooral voor jongens essentieel om zich betrokken te voelen bij een gemeenschap en in het verlengde daarvan bij de hele maatschappij.

Met het terugdringen van het individualisme kan ook de diagnose ADHD (met zijn lawaai-, actie-, geldings- en exploratiedrang is de jongen immers een stoorzender voor individuele ontplooiing) aangepakt worden. Jongens willen geen etiketten als individu, maar schouderklopjes in gemeenschapsverband als aanmoediging én als blijk van goedkeuring van deze gemeenschap. De maatschappij zal daarvan de vruchten plukken omdat jongens dan hun constructieve agressie inzetten en niet hun destructieve agressie, zoals nu maar al te vaak gebeurt.

Onbehagen is niet het einde maar het begin,’ stelden Harcaoui, de Ruiter en Zuure in hun gelijknamige stuk terecht. Aan dit begin staan wij nu met z’n allen. Daarbij moeten we niet vergeten dat het niet helpt het veelkoppige monster van het onbehagen toe te spreken. Beter is het een van zijn vele koppen af te slaan, bijvoorbeeld de toename van ADHD. Dit zal het onbehagen een gevoelige slag toebrengen en de maatschappij ten goede komen.

Angela Crott is historica. Medio april verscheen bij Atlas Contact de handelsversie van haar proefschrift Van hoop des vaderlands naar ADHD’er. Het beeld van de jongen in opvoedingsliteratuur (1882-2005) (Nijmegen 2011). Deze handelsversie heeft als titel:Jongens zijn ’t. Van Pietje Bell tot probleemgeval.

Dit artikel verscheen eerder op Sociale Vraagstukken.

Reacties (37)

#1 frankw

Een historica over medicatie tegen ADHD???? Ik weet, een anti-autoriteitsargument, maar het stuk wemelt van de vooringenomenheden, werkelijk van een heel droevig niveau.

ADHD is aantoonbaar. Ik ken het uit mijn omgeving. Het komt in gradaties. Voor sommigen mensen met ADHD is medicatie een verademing. Echt hoe haal je het in je hoofd dergelijke mensen weg te zetten als In deze futuristische maatschappij halen vanaf de geboorte voorgeprogrammeerde en onder de drugs gehouden mensen weliswaar hun diploma’s, maar zijn verder tot weinig in staat ?

In Nederland is de drempel naar rythalin veel te laag. Ik vind dat niet huisartsen maar alleen psychiaters dat zouden mogen voorschrijven na uitgebreid onderzoek. Maar dat is een andere discussie.

Wat een bedroevend stuk is dit. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met de sloophamer. Misschien maar beter negeren. Zucht.

  • Volgende discussie
#2 L. Brusselman

Prima stukje,heel herkenbaar.
Eind jaren 50 geboren en heb die hele ontwikkeling mee/doorgemaakt.
Voorspel dat er weer flink gemind gaat worden ,deze boodschap is niet populair.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#3 Boer

Ik voel een plotselinge bekkeninstabiliteit opkomen nadat ik dit volslagen hak op de tak stuk heb gelezen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#4 L. Brusselman

Vooral maakmaarheidsdiscipelen zullen niet van dit artikel gediend zijn,

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#5 frankw

Brusselman, ik ben geen maakbaarheidsdiscipel, mocht je mij op het oog hebben. Ervaringsdeskundige. Als ondermeer vader van een zoon met AD(H)D en een gezonde tegenzin tegen medicatie. We hebben bij onze zoon avan alles geprobeerd (aangepast eten, verschillende doses medicatie, periodes zonder medicatie). Zonder medicatie wordt niet alleen zijn omgeving helemaal tureluurs, onze zoon wordt ook helemaal gek van zichzelf.

Ik ageer tegen flutpraatjes als hierboven waarbij wordt gedaan alsof alle jongetjes het zo zwaar hebben omdat ze te weinig schouderklopjes krijgen (wtf) en dat ADHD terug kan worden gedrongen als ons individualisme wordt teruggedrongen (nog meer wtf). Ik vind het een beschamend artikel.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#6 Ernest

Brusselman, ik weet het niet. Jij bent ouder dan ik dus ik heb niks zien zich afspelen.
Wel vind ik het vreemd dat in mijn ogen origineel jongensgedrag ook als afwijkend wordt beschouwd. Niet alleen te drukke jongens, maar ook dromerige jongens die niet makkelijk vrienden maken worden door de juf eruit gepikt en naar de psych gestuurd.
Dit is wel schrikken: “Volgens Kinderpsychiater prof. dr. Walter Matthys van het UMC Utrecht is bij kinderen van 3,5 tot 5,5 jaar al te zien dat een kind zich geen 10 seconden op hetzelfde kan concentreren, impulsief gedrag vertoont en minder snel leert, doordat het moeite heeft met volgorde.” Dat is niet mis.
De schrijverster van dit stuk heeft wel één ding mis, lijkt me: “Het is geen toeval dat de toename van de leerplicht gelijk opgaat met de toename van ADHD.” Ik kan me niet voorstellen dat de leerplicht voor kinderen ouder dan pak weg 14 al invloed heeft op hun gedrag op 8-jarige leeftijd.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#7 Jos van Dijk

In het stuk wordt eigenlijk slechts één maatschappelijke ontwikkeling genoemd als achtergrond voor de toename van ADHD en dat zou de uitbreiding van de leerplicht zijn. Die uitbreiding heeft plaats gevonden in de jaren zestig en zeventig, lang voordat er sprake was van zoveel ADHD jongetjes. Los daarvan vind ik deze relatie zeer discutabel. Ik stel voor dat de onderzoeker ook nog eens kijkt naar de invloed van het steeds verder opgefokte tempo van televisieprogramma’s waar sommige kinderen uren achtereen naar kijken en het opgefokte tempo waarin hun beide ouders steeds langere dagen bezig zijn om de steeds hogere productiviteitsnormen te halen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#8 Jelle Haandrikman

Dŕ zal best wel een kern van waarheid in zitten dat jongens een probleem hebben met het huidige onderwijs. Alleen vond ik het vreemd dat er niet gerept worden over meisjes. Laat staan volwassenen.

Over de hele linie doet de psychiatirche en farmaceutische industrie het fantastisch in de Westerse kapitalistische maatschappij. Lijkt mij een mooi voorbeeld van een verziekte maatschappij waarbij het onderwerp
“jongens en ADHD” een heel klein gedeelte van de symptomen beslaat.
Het probleem is veel groter.

Met al mooi voorbeeld:
Culture in Decline | Episode #3 “C.V.D.” by Peter Joseph
http://youtu.be/iKkEjl-RSfc

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#9 thallman

Ik ben het hier in grote delen mee eens, ons onderwijssysteem past simpelweg niet bij een groot deel van de jongens. Dit betekent echter niet dat het leven van jongens met (zware) ADHD niet door medicijnen verbeterd wordt. Ik weet uit eigen omgeving dat jongens met ADHD drugs gebruiken als zelfmedicatie, vooral wiet en pep. Dan lijkt ritalin mij een beter alternatief.

@7
De meeste ouders in de jaren 60 en 70 hadden het een stuk drukker dan de meeste ouders van nu.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#10 Ernest

Dit:

Het debat over het maatschappelijk onbehagen zal volgens mij vooral over (het terugdringen van) het individualisme moeten gaan.

en

Met het terugdringen van het individualisme kan ook de diagnose ADHD (met zijn lawaai-, actie-, geldings- en exploratiedrang is de jongen immers een stoorzender voor individuele ontplooiing) aangepakt worden. Jongens willen geen etiketten als individu, maar schouderklopjes in gemeenschapsverband als aanmoediging én als blijk van goedkeuring van deze gemeenschap.

zit me ook dwars.
Hier wordt toch even een standaardnorm voor “de jongen” neergezet die bij mij grote vraagtekens oproept. Bijvoorbeeld: hoe zit het met de uitblinker tussen de rotjongens in de klas? Die zal er echt mee moeten leren leven dat zijn schouderklopjes pas komen op de universiteit. Als hij al op jonge leeftijd streeft naar de schouderklopjes in gemeenschapsverband, dan zal hij zijn schoolprestaties moeten afzwakken.
Ook zijn er volgens mij archetypische mannenrollen (misschien deze wel): niet iedere jongen is in de wieg gelegd om met zijn vrienden te comazuipen voor een scherm met voetbalwedstrijd. Er zijn gewoon individualisten, zoals er ook kuddedieren zijn. Sommige individualisten lopen echt voor de troepen uit en de gemeenschap plukt van hun houding en gedrag wel degelijk de vruchten. Wil deze schrijverster nu beweren dat dat soort mannen eigenlijk abberraties zijn?
Nee, ik vind het stuk maar niks.
En @5, Frank: Ik ken een man van ver in de vijftig die zijn leven lang al ADHD heeft. Dus was hij jong voor de periode van deze schrijverster. Wie weet hoeveel prettiger hij geleefd zou hebben, als hij op jonge leeftijd al zo was begrepen door een dokter?

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#11 HansR

Feitelijk wordt de oorzaak gelegd bij de participatie van de vrouw in de samenleving (door Joke Kool-Smit). Vervolgens is de man het slachtoffer. Zie hier toch de hoofdlijn van het stuk zoals ik dat lees. Ritalin is hier een zijspoor.

Jongens worden lastig agv van het feit dat hun moeder participeert in de maatschappij. Maar hoe ging dat in de boerensamenleving? In de industriële samenleving van de 19e eeuw in Engeland. Hadden de moeders daar alle tijd voor hun kroost? Dat waren toch creatieve periodes voor onze beschaving zou ik bijna zeggen. Ja, ook wel gewelddadig. De sociale verbanden waren ook niet geweldig. En onderwijs was er al helemaal bijna niet. Werken moesten ze kinderarbeid. Dat was wel sociaal en in de samenleving. Van daaruit konden ze zich ontwikkelen (als dat nog ging).

Mevr. Crott’s baseline gaat uit van de moeder “thuis achter het fornuis” situatie waar een ernstige spruitenlucht bij hangt en maar heel erg kort heeft bestaan. Eigenlijk Ze gebruikt valse argumenten om een foute sociale situatie terug te krijgen.

Even niet ingaan op het gebruik van ritalin. Wat je dan overhoudt is een wens tot terugkeer naar een sociale samenhang uit oude tijden. Is dit soms ook een neoconservatief iets? Mannen eerst met groepsgedrag werken, vrouwen achter het fornuis? En dat gemeenschapsverband begint voor hem met een gezins-, familie- en buurtverband. Ik vertrouw dit niet. Het lijkt wel katholieke politiek: vrouwen thuis, gemeenschapsverband door de mannen. Of is mis ik de diepere onderzoeksgegevens en is bovenstaande presentatie gewoon fout?

Het resultaat is dusdanig verdacht dat het onderzoek nader onderzoek vereist.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#12 Dyneaus

We zouden ook de mens weer als norm kunnen nemen en dus niet het systeem.

Wees jezelf en laat je niet omvormen tot een tam en makkelijk inpasbaar universeel puzzelstukje.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#14 Amateur Commenter

Jongens hebben structuur, duidelijke grenzen en bijbehorende consequenties nodig. Je mag kinderen nergens op aanspreken tegenwoordig, stel je voor dat ze een trauma oplopen. Ouders zijn desdoods dat zij zelf of anderen de ontwikkeling van hun kind in de weg zitten.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#15 thallman

@13
En ondertussen gaan ook meer jongens dan ooit naar het hoger onderwijs. Valt dus wel mee met die crisis.

Dit is wel zorgwekkend

Sax, auteur van Boys Adrift, wijst ook op de ADHD-medicatie die nagenoeg alleen aan jongens gegeven wordt. De diagnose ADHD wordt bij meisjes immers veel minder vaak gesteld. Hier bovenop is ons milieu vervuild met stoffen die lijken op het vrouwelijke hormoon oestrogeen. Hierdoor zou onze ontwikkelde samenleving letterlijk ‘giftig’ zijn voor jongens, aldus Sax. De jongenshersens worden beschadigd door Ritalin; de hormonenspiegels worden geraakt door oestrogeen, aldus de Amerikaanse wetenschapper. Dit laatste punt gaat misschien wat ver, maar het is wel zaak om goed uit te zoeken waar het mis gaat met de jongens. Gelukkig springt de wetenschap er nu bovenop in binnen- en buitenland.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#16 Gladiool

De enorme toename van adhd-diagnostiek komt vooral omdat men die term pas is gaan hanteren vanaf ongeveer 1990, en daarbij ook gericht is gaan behandelen met o.a. medicatie, voeding en psycho-educatie. Voor die tijd heette dat mbd (minimal brain damage). Die term klopte niet alsmede de behandeling. Adhd is aantoonbaar een gebrek aan dopamine in het brein. De dopamine zorgt voor het filteren van prikkels om hoofdzaken van bijzaken te kunnen scheiden. Zonder die filterfunctie komen alle prikkels even hard binnen en veroorzaakt het onrust en/of concentratie problemen. Ook allerlei maatschappelijke veranderingen spelen een belangrijke rol in de toename van adhd’ers. De moderne maatschappij heeft steeds minder tijd en aandacht voor het aandachtstekort van adhd’ers. Ze passen eenvoudigweg niet in het plaatje. En de farmaceutische industrie speelt er ook lekker op in natuurlijk. Maar ik denk dat als huisartsen het gaan diagnostiseren er te gemakkelijk gemedicaliseerd wordt. Dit moet je echt aan psychiaters overlaten. Ook leerkrachten hebben er het handje van adhd te snel als oorzaak aan te wijzen. Maar om adhd alleen bij jongens te zien zoals in het stuk hierboven klopt natuurlijk niet. Ook meisjes kunnen adhd of add hebben. En tevens openbaard het zich doorgaans op veel jongere leeftijd dan 12 jaar. En emancipatie of niet, alle kinderen hebben een vader én een moeder nodig en vooral als ze klein zijn. Hoe vroeger daar een verstoring in plaats vind, hoe groter de problemen later, maar heeft in beginsel niets met adhd te maken. Ik denk dat de auteur niet goed begrijpt wat adhd inhoudt. Ook geloof ik niet dat adhd een hype is dat bestreden moet worden met een anti-adhd hype. Wel of geen pillen er in knikkeren: Head first!

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#17 L. Brusselman

Ze is gepromoveerd op dat proefschrift,het zal niet geheel onzinnig zijn wat ze beweerd.
Mensen die niet willen inzien dat het mis gaat met veel jongens in het onderwijs doen me denken aan klimaatontkenners

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#18 frankw

Brusselman, dan zoals HansR het zegt, even van het adhd lijntje af. Gaat het echt zo slecht met jongens in het onderwijs?

Ja, als je kijkt naar de dropouts aan de onderkant. De aantallen zijn nog steeds enorm groot (maar dalende). En waar met name allochtone jongens afhaken zie ik in het dagelijkse leven toch wel heel erg veel aanwijzingen dat een deel daarvan te verklaren is uit een vader-zoon dominante gezinscultuur in een open samenleving.

Maar als je deze groep er uit laat, er van uit gaat dat meiden en jongens ongeveer even slim zijn, wat is dan het probleem waar je het over hebt dat net zo erg moet zijn als global warming? Ik zie ze niet, niet op school bij onze kinderen, niet op de universiteit bij studenten (dat zijn overigens wel twee bevoorrechte omgevingen, ik weet het). Bij beiden zie ik jongens en meisjes floreren. Is het nu echt slechter dan de jaren 70 uit de vorige eeuw? Ik denk het niet hoor, wel anders.

Wat ik wel zie is dat de ruimte voor jongens om te ravotten in onze maatschappij is afgeschaft. Daarvoor in de plaats zijn de beeldschermen gekomen. En teveel daarvan, zoals nu, is een hele slechte ontwikkeling.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#19 HansR

@18: Daarvoor in de plaats zijn de beeldschermen gekomen. En teveel daarvan, zoals nu, is een hele slechte ontwikkeling.

Mijn zus had halverwege de jaren 90 voor haar tweeling – waarvan een ADHD trouwens – een beperkt aantal schermuren ingesteld. Een uur per dag geloof ik dat het was toen ze klein waren.

Dat wilde zeggen dat ze TV mochten kijken maar dan geen computer mochten gebruiken of een schermspelletje mochten spelen. En dat wilde zeggen dat ze iets anders gingen doen. het huis slopen, buiten spelen, knie openhalen en soms bij de buren spelen. Heeft goed gewerkt.

Ik zoek de oorzaak van de problematiek idd meer in schermuren en extreme prestatiedruk bij kinderen vandaag de dag en dat soort zaken, dan in veranderde sociale samenhang. Er kan correlatie zijn dat dan wel weer. En dan correlatie en oorzakelijkheid verwarren, klassieke fout, ook bij wetenschappers.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#20 HansR

@17: Dat zegt wel iets, maar niet alles. Ook bij promoties komt het voor dat men zegt: nou vooruit dan maar, je hebt je goed gedragen, was gezellig en je hebt aan je verplichtingen voldaan. Je hebt nu je titel, maak dat je wegkomt uit de wetenschappelijke wereld.

Kan allemaal.
En daarbij is je argument de klassieke drogreden.

@13: overigens is dat artikel best aardig:
Teams van jongens en van meisjes tussen 9 en 13 jaar oud gaan helemaal los op de stapels hout. Hier kun je niet om de verschillen tussen de meisjes en jongens heen. De meiden beginnen kapstokken te maken, zodra er één wand overeind staat. Ze willen tafels met kleedjes daarop. De gordijnen worden ook niet vergeten. De jongens willen maar één ding. Zo snel mogelijk omhoog met de hut. Twee, drie etages moeten erop. Ze maken de mooiste bouwwerken en overwinnen allerlei problemen. Maar na drie dagen liggen hun spullen nog wel steeds op de grond, in een plas. De meisjes doorstaan ondoorgrondelijke conflicten en zitten tevreden in hun compleet ingericht huisjes. Beide groepen hebben prachtig werk geleverd. Ze zijn echter totaal anders gemotiveerd. Ze hebben compleet andere doelen en ze bereiken deze op een totaal andere manier. Deze verschillen moeten we niet ontkennen, maar koesteren. Als resultaat krijgen we prachtige bouwwerken, zowel van buiten als van binnen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#21 frankw

@HansR, was ik inderdaad vergeten te stellen. We hebben inderdaad een beperking van het aantal schermuren ingesteld.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#22 parallax

Voordat we hier allemaal zo stellig gaan doen over ADHD wil ik voor de volledigheid nog even melden dat neurobiologisch het allemaal niet zo duidelijk is en dat we nog steeds voornamelijk te maken hebben met het op grote schaal diagnosticeren op basis van ‘abnormale’ symptomen.

Met de nadruk van abnormaal & normatief en op basis van DSM.

Dat we constant deze discussie hier moeten voeren over een tak van sport waarbij aantoonbaar & goed gedocumenteerd kanttekeningen geplaatst kunnen worden is bizar.

Ik ken persoonlijk weinig psychologen die dit allemaal niet met een flinke korrel zout nemen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#23 L. Brusselman

Ik ken een arts bij BAVO Rotterdam die zegt dat vooral de pharmaceutische industrie gebaat is bij de veel te snelle diagnose adhd,de winst die op de medicijnen wordt gemaakt is de voornaamste boosdoener.Hij ontkent overigens niet dat er wel een toename van adhd is maar niet zo groot als het nu lijkt.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#24 parallax

Ik heb last van PSD-NOS.

@23

Je moet eens lezen wat in versie V allemaal voor nonsens staat.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#25 L. Brusselman

@24: Standarisatie in de geestelijke gezondheidszorg,zoals die is gegroeid na versie IV,is de grootste bedreiging voor het welzijn van de patient.Veel van de psychologen(althans in Nederland) zijn best in staat zelf een diagnose te stellen,en daarvoor eventuele medicatie voor te schrijven(dus zonder handboek).

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#26 parallax

..en zo ben je op zaterdagmiddag een beetje aan het rondklikken op NewScientist:

http://www.newscientist.com/article/dn23487-psychiatry-divided-as-mental-health-bible-denounced.html

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#27 Inca

@25

Veel van de psychologen(althans in Nederland) zijn best in staat zelf een diagnose te stellen,en daarvoor eventuele medicatie voor te schrijven

Psychologen mogen geen medicatie voorschrijven.

Maar standaardisatie is een groot risico ja. Artsen (psychiaters) en psychologen worden steeds meer gedwongen om hun declaraties op te hangen aan diagnosecodes, die gebaseerd zijn op de DSM. Ook de interne beroepscodes schrijven in toenemende mate voor dat handelingen ‘evidence based’ moeten zijn – en dat komt in de praktijk dus neer op strak omschreven handelingen op basis van standaardisatie.

De ruimte om als arts of psycholoog te doen wat je voor de patient het beste lijkt wordt steeds meer beperkt. Dat is nu, ook zonder DSM-V al aan de gang en erg kwalijk.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#28 Gylmar

Leuk toch die diagnoses van de doktoren… Zij zitten daar omdat hun schoorsteen moet roken, niet vanwege humanitaire redenen. Dat is een jammerlijke waarheid als een koe.
Het onderwijssysteem was als een mannelijk/vrouwelijk geslachtsdeel en is dat nog steeds. Wij zijn meer bezig met het testen van kinderen of ze iets kunnen leren, dan hen iets daadwerkelijk bijbrengen. Ouder en kind tijd is tot een minimum beperkt, want naast de rokende schoorsteen, hebben we meerdere hobby’s dan onze duurste hobby…. diezelfde kinderen.
Even terug naar de ADHD, een lichte hersenaandoening.
Wat weet de medische wetenschap over onze grijze massa? Niet veel meer, dan dat het een grijze massa is en nogal belangrijk. Bij een tikkeltje buitensporig gedrag van deze grijze massa, ten opzichte van de norm, heeft de medische wetenschap één remedie: kalmeren met een arsenaal aan opiaten. Resultaat, iedere gebruiker is bezig met een onaangename reis naar mars (omschrijving van alle bijwerkingen).
Enfin, je hersenen leven net zo goed van al het voedsel dat de mond verwerkt, dus zit daar het probleem.
(Geen aanrader voor kinderen)
Ik ben begonnen met een anti histamine dieet (komt neer op Water en iets als Tofu eten), en daarmee kwam ik erachter dat glucose, lactose en gist mijn hersenen door het lint deden gaan.
Daarmee werd mijn voedselschijf van vijf sterk beperkt, maar mijn hersenen kunnen nu meer aan, zonder in overdrive te gaan.
Het kind zal zijn eigen lichaam moeten ontdekken, dat heeft tijd nodig en daar heeft het een geduldige ouder bij nodig. Geen opiaten, op dokters advies, die een ontwikkelingsachterstand met zich meebrengen en het leven van je kind verwoesten.
Zorg zelf voor een rustige omgeving en speel met je kind.

Vrouwen en hun kinderen:

Dames met de kinderwagen lopen er altijd zo trots (in plaats van blij) achter. Blijheid kun je delen, aan trots heb alleen zelf wat aan (maar wat?). Enkele jaren later, kom je zo’n zelfde dame tegen in de supermarkt, met hun schreeuwde henkies en Ingrid(jes) en hun onvermogen om hun kroost stil te houden.

Kinderen:

Als ik ze zou hebben, zou ik mij bij hen verontschuldigen, dat ik hen in zo’n verrotte wereld heb neergezet.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#29 frankw

Gylmar, het klinkt alsof je een eigen extreme versie van een eliminatiedieet hebt gevonden. Dat is een behoorlijk heftig dieet dat bewezen waarde heeft bij een forse portie mensen met hyperactieve aanleg. Het dieet is alleen zo moeilijk dat het extreem goed functionerende en geduldige ouders vergt om ziets bij een kind te bewerkstelligen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#30 Henk van S tot S

Dat er sprake is voor over diagnostisering, aangewakkerd door de medicijn fabrikanten/maffia moge duidelijk zijn.
Een klein gedeelte zal echt retalin nodig hebben.
Verder zal het echt helpen indien kinderen hun energie spelend kwijt kunnen.

Speelveldjes, later opstarten van de “leerfabriek, meer gymlessen op school en indien mogelijk naar school fietsen/lopen i.p.v. met de auto brengen zullen een kind een stuk rustiger/gelukkiger maken.
Ik sprak laatst een lerares die wat drukke exemplaren in de klas had.
Die had van een arts het volgende advies gekregen:
Laat ze voor aanvang van de lessen een aantal rondjes over het schoolplein draven.
Nu is er een soort estafetteloop ontstaan; er doen ook “rustige” kinderen mee.
En het helpt ook nog tegen obesitas ;-)

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#31 Rinke Hoekstra

@17: ze is gepromoveerd als socioloog. Ze is dus geen arts. Als socioloog heeft ze niet per se meer verstand van ADHD als de gemiddelde kroegbezoeker. Ik vind het allemaal nogal overkomen als borrelpraat wat ze hier stelt over ADHD.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#32 parallax

@31 En ADHD is niet perse meer verklaarbaar dan een algemeen gevoel van onbehagen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#33 Kalief

Er bestaat geen antialgemeengevoelvanonbehagenpil. ADHD is datgene dat vermindert bij het gebruik van anti-ADHD-medicijnen.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#35 MrOoijer (Jan van Rongen)

Zucht. Ik zet mijn statistiek-pet maar weer op. Waarom kijken die wetenschappers tegenwoordig niet wat kritischer naar de cijfers?

Gesteld wordt dat mannen ongelukkiger worden van (meer) tijd besteden aan huishoudelijk werk en zorg. Ja, dat zegt het proefschrift waar naar wordt verwezen, maar over die conclusie valt zeer te twisten. Het gaat om een multi-variate analyse, en in dit geval is de richtingscoëfficiënt -0.029: een heel klein beetje dalend. Je wordt dus, zegt dat proefschrift een heel klein beetje ongelukkiger als man van de zorg voor de kinderen.

Coëfficient is dus bijna 0. Mag je dan wel concluderen dat de trend dalend is? Nee, dat mag niet zo maar.

Eerst is even de vraag op welke schaal gemeten werd. Er komen in dezelfde tabel coëfficiënten voorbij van ruim 0.6; we hebben dus te maken met een gemeten effect van minder dan 5% van de grootste effecten. Als 0 in het confidence interval ligt mogen we niet meer spreken van een stijging, of daling; hoe klein p ook is. En dat lijkt hier het geval. Maar p is hier ook ongeveer 0.1, gebruikelijk is alleen uitspraken over significantie te doen als p<0.05.

Hier wordt de eigen stelling dus onderbouwd met het cherry pikken uit dubieuze conclusies van een ander onderzoek. Lijkt me niet echt goede wetenschap.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#36 Diener

Bovendien gaat het erom dat je vrouw wellicht een heel stuk gelukkiger wordt en wat dan het netto resultaat is voor het gezin.

  • Volgende discussie
  • Vorige discussie
#37 Gladiool

@28: Ik zou willen opmerken dat, hoewel ritalin, dexamfetamine, concerta en nog wat van die middeltjes welliswaar onder de opiumwet vallen en dat ze daarom in dezelfde medicijnkluis worden bewaard samen met morfine etc., maar dat het geen echte opiaten zijn. Het zijn opwekkende middelen, geen verdovende middelen.

Verder kun je niet echt stellen dat het een lichte stoornis is (er zijn verschillende gradaties). Hoewel de stoornis op zich niet erg lijkt, kunnen de gevolgen groot zijn. In een maatschappij waar de eisen groot zijn om mee te kunnen komen is er geen ruimte om te expirimenteren of meer tijd te nemen voor afwijkende visies. Daarom als er iets mis gaat in de ontwikkeling van een kind, gaat er maatschappelijk (later) vaak ook iets grondig mis. Als we gedragingen van kinderen langs de lat van volwassenen leggen is er geen ruimte voor trial and error. Het geloof in de maakbare mens is een onmogelijke opgave voor opvoeders om in de praktijk uit te voeren, laat staan adhd-kinderen te willen ‘genezen’ en mee te laten komen. Als je een open en pluriforme samenleving wilt, dien je eerder naar de verschillen in persoonlijkheden te kijken dan naar culturele achtergrond bijvoorbeeld. Carrière maken is niet dé standaard in een mensenleven en betekend dus helemaal niets als het gaat over acceptabel leven. Eigenlijk prijs ik de zesjes-cultuur, laatbloeiers en randgroepjongeren die iets van hun eigen leven willen maken ipv zo hoog mogelijk te scoren. Als de focus zich daar eens op zou richten zou al die medicalisering een stuk minder nodig zijn. De tijd nemen is alles.

  • Vorige discussie