Obama moet de Republikeinen aanspreken op hun bangmakerij. De burger geeft weinig om een president die zijn eigen beleid maar nauwelijks verdedigt.
Afgelopen vrijdag confronteerde President Barack Obama enkele vooraanstaande leden van de Republikeinse Partij in Baltimore, Maryland (video). Hij beantwoordde hun vragen, degelijk doch assertief, en weerlegde de belachelijke beschuldiging dat zijn partij het land aan een communistisch schrikbewind zou overleveren. De linkse media waren dan ook extatisch terwijl het populistische Fox News twintig minuten voor het einde van het spektakel overging tot de orde van de dag.
Op de vraag waarom zijn regering geen belastingverlichting voorstond antwoordde Obama dat de Recovery Act wel degelijk belastingen verlaagd heeft: voor de overgrote meerderheid van de Amerikaanse bevolking zelfs. Waarom steunden de Republikeinen hem hierin niet, vroeg de president zich hardop af.
Ook de gezondheidszorg kwam aan bod. Obama betichtte de oppositie ervan zijn hervormingsagenda voor te stellen als “een soort bolsjewistisch plot.” Op die manier geven zij zich weinig ruimte om samen te werken, aldus Obama. “Wat jullie jullie achterban vertellen is: deze kerel doet allerlij gekke dingen die Amerika zullen vernietigen.”
De Republikeinen reageerden door te stellen dat de Democraten hen buitensloten. Onzin, volgens Obama. “Ik ben geen ideoloog,” zei hij. Als de Republikeinen goede ideeën hebben, staat de regering daarvoor open. Sterker nog: een niet onbelangrijk Republikeins plan is door de Democraten overgenomen, namelijk het toestaan van verzekeringsmaatschappijen om in het gehele land zaken te doen, in plaats van in slechts één of enkele staten.
Zijn gebrek aan ideologie is tegelijkertijd Obama’s zwakte. Hij is pragmatisch. Zo zeer, dat zijn eigen achterban weinig enthousiast meer is te noemen. Mensen begrijpen steeds minder waar Obama nu werkelijk voor staat. Elke keer dat hij de Republikeinen uitnodigt om mee te denken (wat nauwelijks nodig is aangezien de Democraten een meerderheid behouden in beide kamers van het Amerikaanse Congres) zoeken zij hun heil op de rechterflanken. De Republikeinen zijn niet geïnteresseerd in regeringsdeelname: zij denken reeds na over hoe de volgende verkiezingen te winnen.
De president zou er daarom goed aan doen zich te herinneren waarom hij vorig jaar werd gekozen. De Amerikaanse bevolking was, bij meerderheid, de tekortkomingen van de regering Bush meer dan zat. Er is dan ook weinig reden voor Obama om dezelfde mensen die acht jaar lang faalden bij het maken van zijn beleid te betrekken.
Reacties (9)
Zijn ideologie is nu juist: de dialoog aangaan. En dat is een pluspunt denk ik.
Obama zou ideologisch in zijn pragmatisme moeten zijn: als een plan gewoon nodig is (gezondheidszorg) of nu eenmaal het beste van alle kwaden is (Afghanistan), dan moet hij het gewoon keihard doordrukken en ook niet schromen dirty tactics te gebruiken.
Ik betwist dat het nauwelijks nodig zou zijn om de Republikeinen uit te nodigen – om stemmen te winnen – in het debat in de beide kamers. De beide partijen mogen dan wel sterk gepolariseerd zijn geraakt de afgelopen decennia, maar er is nog wel degelijk overlap op sociale en economische terrein in het ‘midden’. Een Senator Snowe, Republikeins, is progressiever wat dat betreft dan de Democratische Senator Landrieu. Een stem van een progressieve Republikein zou ook rugdekking geven aan een conservatieve Democraat in een volgende verkiezingsronde.
De Democratische Partij heeft tot nog toe de conservatieve Democraten met heel veel moeite binnen boord kunnen houden, maar dat heeft veel concessies gekost. Het Stupak-Pitts amendement bijv.
Wanneer je wilt weten wat voor taak Barack Obama, Nancy Pelosi en Harry Reid hebben, dan moet je de volgende video eens bekijken:
http://www.youtube.com/watch?v=Pk7yqlTMvp8
Een probleem dat ik ook in de Nederlandse politiek waarneem: men is niet geïnteresseerd in het daadwerkelijk verbeteren van de situatie, men wil de verkiezingen winnen.
Beleid wordt ondergeschikt gemaakt aan de verkiezingsuitslagen, en dat is een kwalijke zaak.
@Polderboy, Het probleem van de Amerikaanse politiek is dat “het midden” niet bestaat. Er is een diepe kloof tussen de door extremisten overgenomen Republikeinen en – zonder veel overgang – een door jarenlange rechtse propaganda murw geslagen Democratische partij die meent dat de enige manier om wat te bereiken is door naar rechts op te schuiven. In feite is de Democratische partij. Het midden is uit het lood geslagen, samenwerken met rechts is vrijwel uitgesloten.
Overigens elke Senator of Afgevaardigde die het waagt samen te werken met de Democraten krijgt het aan de stok met Rush en Bill’O.
(psst: allerlei)
@3 Maar dan nog begrijp ik niet waarom Obama zich meer bezig lijkt te houden met het binnenboord krijgen van Republikeinen dan het binnenboord houden van conservatieve Democraten in de grote tent (zie inderdaad Stupak). Goed, da’s Reid zijn taak, maar tot nog toe leek ‘bipartisanship’ voor Obama belangrijker dan het in de pas laten lopen van zijn eigen partij. En dat heeft alleen maar meer gewicht verleend aan de opinies van de Republikeinse minderheid. Zo is het tenminste overgekomen op de Democratische achterban die nu zo gedesillusioneerd is. Achter de schermen mag ‘bipartisanship’ dan nodig zijn, voor de stemgerechtigden nu is het een loze term. En voor de Health Care Bill heeft het beroerd weinig resultaat gehad.
Alsof de politieke vraag de aanval is en het politieke antwoord de verdediging..
Het is juist cruciaal om de republikeinen ook te paaien, aangezien zoals het stuk al zegt de Republikeinen al met de volgende verkiezingen bezig zijn, en dus Obama dat ook moet. En daarvoor zal hij dus ook de ‘independent vote’ achter zich zien te krijgen, en dat doe je door juist de ‘bipartisanship’ op te zoeken.
@8 Cracken, waarom zouden de Republikeinen niet het zelfde doen? Waarom schuiven Republikeinen niet naar het midden op om ‘independents’ te overtuigen. Waarom kunnen zij wel de verkiezingen winnen door juist verder naar rechts op te schijven en te radicaliseren? We hebben hier op Sargasso deze discussie al eens eerder gevoerd (Opvallend Republikeins geheugenverlies en met name de discussie in het commentaar).
Zoals Nick Ottens volgens mij terecht stelt, kunnen mensen niet meer enthousiast worden voor Obama juist omdat hij te pragmatisch is – ik neem aan dat je dat bedoeld met ‘bipartisanship’. Democratische kiezers die nog wel de moeite namen om te stemmen voor Obama lieten het afweten bij de speciale verkiezen voor de Senaatszetel in Massachusetts. En zo kon Scott Brown winnen.
Zie ook dit artikel over de onzin van ‘Bipartisanship’ van James Fallows