In een jaar tijd heeft Nederland drie min or meer schrijnende asielgevallen verwerkt via de media. Allereerst was er Sahar, het toen veertienjarige Afghaanse meisje, dat na veel gedoe uiteindelijk mocht blijven. In de tweede helft van 2011 kwam Mauro Manuel in het nieuws. Een waar mediacircus volgde en Mauro werd, net als Sahar, in korte tijd een bekende Nederlander. De afgelopen weken kwam conciërge Abdul en zijn twee kinderen om de hoek kijken en leek het heel even alsof het circus zich zou herhalen. Daar waar Mauro en Sahar maandenlang het nieuws beheersten, kreeg Abdul echter redelijk snel zijn verblijfsvergunning terug. Binnen twee weken lag de brief van Minister Leers al op de deurmat met de voor hem blijde boodschap dat hij mocht blijven.
Wat is hier aan de hand? Waarom moest voor Sahar en Mauro een waar mediaoffensief op touw gezet worden om tot enig resultaat te komen, terwijl Abdul redelijk in de luwte zijn verblijfsvergunning herkreeg en hij hier mocht blijven met zijn kinderen?
Allereerst moet worden opgemerkt dat Abdul specifiek niet koos voor aandacht op grote schaal. De school, waar Abdul als conciërge werkte, zocht weliswaar de media zelf ook op, maar wilde de invloed van die media niet opblazen. De aandacht van de politiek moest getrokken worden, maar de situatie moest niet worden uitgemolken, zoals bij Sahar en Mauro. De reden hiervoor was een bewuste keuze om de politici in alle rust en met weinig druk van de publieke opinie tot een afgewogen beslissing te laten komen. De landelijke media berichtten er wel over, maar over het algemeen beperkte zich dat tot twee berichten: “Hij moet weg” en “Hij mag blijven”. Een uitnodiging voor Pauw en Witteman bijvoorbeeld werd echter afgeslagen.
Maar daarmee is niet verklaard waarom Minister Leers zo snel en zonder ogenschijnlijk sputteren gebruik maakte van zijn discretionaire bevoegdheid. Sahar was een pubermeisje, dat hier volledig was ingeburgerd en geen leven zou hebben in Afghanistan. Dat gold min of meer ook voor Mauro. Angola is weliswaar geen wespennest zoals Afghanistan, maar het is geen land waar je voor je plezier gaat wonen als je er nauwelijks bekend bent en je 18 jaar bent. Volgens de statistieken is hij in Angola al bijna op de helft van zijn leven beland. De gemiddelde levensverwachting in Angola is namelijk slechts 38 jaar, de laagste ter wereld en het land prijkt op de hoogste plaats als het gaat om sterftecijfers.
Zowel Mauro als Abdul hadden te kampen met inconsistente gegevens die zijn aangedragen bij hun asielaanvraag. Abdul was een vermeend oorlogsmisdadiger volgens de IND, die zich baseerde op een discutabel ambtsbericht. Mauro echter niet. En dan rijst de vraag ook nog welke situatie nu schrijnender was. De vooruitzichten van één achtienjarige, alleen zonder ouders, familie of vrienden om het te steunen in Angola, een land gedrenkt in armoede en een extreem lage levensverwachting, of het lot van twee tieners die het in het rijke Nederland zonder hun vader moeten stellen of het alternatief, met hun vader mee naar Afghanistan? Schrijnend is uiteraard een subjectief begrip, maar me dunkt dat Abdul en zijn kinderen in vergelijking met Mauro in zijn eentje beter af zouden zijn. En toch gaf de situatie van Mauro meer aanleiding tot getouwtrek tussen media, publieke opinie en de politiek, met als onbevredigend eindresultaat slechts een studievisum.
Het is uiteraard niet mogelijk om dergelijke individuele gevallen objectief te vergelijken, maar het is goed mogelijk dat het CDA, de partij van Leers, vreesde voor nog meer imagoschade. Het recente partijcongres van het CDA met de koerswijziging naar het “radicale midden” en een meer menselijk gezicht lag nog vers in het geheugen. Sahar beheerste 4 maanden lang, van december 2010 tot en met april 2011, het nieuws. Het relaas van Mauro begon in de media al eind juni 2010 en eindigde op 20 december. Het duurde een half jaar voordat zijn studievisum een feit was. Wekenlang getouwtrek om het lot van Abdul en zijn kinderen en wederom een totaalweigering van Leers om gebruik te maken van de discretionaire bevoegdheid zouden niet passen bij het te herwinnen humane profiel en zouden wellicht de electorale doodsklap kunnen betekenen voor het CDA. Het voortschrijdende inzicht van het CDA was wellicht op tijd voor Abdul, is wellicht goed nieuws voor het kinderpardon, maar kwam te laat voor Mauro, afgescheept met een studievisum.
Reacties (7)
Juist de PVV blijkt imagoschade te hebben opgelopen door Mauro en niet het CDA. Het CDA kon ook nauwelijks nog meer schade oplopen.
Tuurlijk moest Mauro een verblijfsvergunning krijgen en het streng zijn door Leers kan best een opzetje zijn geweest om de PVV effe een loer te draaien. Gelukt.
Asielimmigratie is een heel lastig verhaal dat zich maar beperkt in strakke regels laat vangen. Daarvoor zijn er te veel verschillende landen en zelfs binnen landen te veel verschillen om maar niet te spreken van dat iedere idividu weer anders is.
Door Mauro heeft leers weer speelruimte.
Ik vermoed van niet @vandijke. Wat betreft pvv-imagoschade dan.U’r 2 optimistic.
Indeed, asielimmigratie is uitermate lastig en het is mijn idee dat de advocatuur daar debet aan is. Een soort van land (getrokken grenzen ooit) en dan in samenspraak regels maken (de wet) met een zekere marge en die in individuele cases toetsen. Eenmaal getoetst spreekt de wet, hoe hardvochtig soms. Als je dat jaren gaat rekken heeft dat als gevolg dat mensen diep beschadigd worden.
Als er structureel gemor is vanuit het gepeupel (ook ik!) moet de wet heroverwogen worden. Echter zijn er andersdenkenden die dat ook willen..tegengesteld. De rol van de avocatuur in deze is ietwat..ietwat…kan geen woord bedenken maar niet fijn.(verwachtingen scheppen en dan niet krijgen is een van de grootste mindkicks)
Zelf weet ik het niet maar vind de plaatjes van een tranende Mauro lijken op dat bekende zigeunerschilderij en dat helpt niet.
BTW: Ik wil Gümüş terug!!..woonde op de hoek. wie anders kan mijn gekochte te lange mouwen zo fraai op maat maken met die brede lach terwijl we een kopje mint drinken.
Gümüz woonde ook bij mij om de hoek. Ter compensatie ga ik nu naar de Turkse wasserette precies tegenover Gümüz.
Zelfs de helft van de PVV-stemmers vond dat Mauro moest blijven. Leers kon Mauro niet laten blijven omdat dat niet mocht van de PVV. Iedereen begreep dat. De PVV maakte een strategische fout -verliest GW zijn enorme politieke Fingerspitzengefühl?- door hard tegen Mauro te blijven.
Het is de taak van de advocatuur om voor hun cliënten op te komen, maar ik zie net zo goed als jij dat daar problemen door ontstaan. Recht is niet altijd rechtvaardig. Dat geldt voor de burger, maar ook voor de overheid/gemeenschap. De afgelopen 10 jaar is er hard gewerkt om procedures beter te laten verlopen. Teveel kon het voorkomen dat, door maar procedures opnieuw op te starten, het verblijf maar werd verlengd. Dat maakte weigeren van asiel in Nederland vaak praktisch onmogelijk. Nu is er een procedure die snel beslist en goede snelle beroepsmogelijkheden open laat. Dat laatste is mijn taxatie, maar ik ben geen asiel specialist.
Fijne buurt he de Frans Halstraat, twee minuen lopen en je bent op de albert c.
Heimweh:(
De oplossing en ook de meest rechtvaardige actie, was een generaal pardon voor alle minderjarigen geweest die – door falen van de overheid, dat is de crux hier – langer dan 6 jaar op “antwoord” moesten wachten.
Het hele emotionele media-circus er omheen leidt alleen maar af van de verantwoordelijken hiervan: falende ambtenaren.
Dat de betrokken kinderen voor dit ambtelijk falen gestraft blijven worden, is hemelschrijnend genoeg.
Dat is de schande, maar het is waarschijnlijk nog niet te laat voor een eerdergenoemd generaal pardon. Het gaat ook maar om hooguit enkele honderden kinderen, dus gewoon herstellen dit.
Maar ja, zinloze collectieve knuffel-verontwaardiging krijgen we voorgeschoteld, en we weten stiekem allemaal dat wanneer het om een klein Yussufje was gegaan, en niet om een schattig Limburgs sprekend negertje, dat dit hele circus nooit was begonnen.
Er zijn ook schattig Limburgs sprekende Yussufs hoor. En zonder zinloze collectieve knuffel-verontwaardiging was Mauro gewoon uitgezet.
Wel raar dat je nadruk legt op falende overheid, falende ambtenaren, enz, en niet op de falende wereldpolitiek, die conflicten en gevaarlijke situaties zo lang laat duren, dat het uitzetten in veel gevallen niet lukt of kan. Dat heeft niks met falende ambtenaren of zelfs maar Nederlandse politici van doen. Maar als je daar over na gaat denken, ben je wel je zondebok kwijt, dus als je daar behoefte aan hebt, moet je gewoon dat soort ongefundeerde populistische uitspraken blijven doen.
Aha.
Dus wij moeten eerst de situatie in landen zoals Angola verbeteren voordat we ook maar kunnen beginnen met het uitvoeren van asielbeleid?
Altijd weer met het vingertje terugwijzen naar de “kolonialisten en uitbuiters” die we nu eenmaal altijd zullen zijn, dus: “mea culpa, mea culpa, doeterniettoewatwijzijnschuldig” maar weer eens?
Ik zou zeggen: leg je hoofd vrijwillig op het hakblok in een of ander “terecht verontwaardigd land” om het boetekleed aan te trekken voor ons allen. Misschien helpt het?
Dan heb je dat wat je wilt: jezelf als zondebok.
“ongefundeerde populistische uitspraken”
Zoals? Dat er in deze gevallen duidelijk sprake was van falende ambtenaren is “ongefundeerd” en “populistisch”?
En pleitten voor een generaal pardon is zeker ook “populistisch”.
TisMeTochWat als je zo pavloviaans overloopt van bepaalde “woorden” dat je ze wel moet gebruiken als iemand het niet helemaal met je eens is.
“Populist”, “racist”, “xenofoob”, “PVVer” en “Nazi” zijn toch wel de meest favorieten.
TisMeWat