Het beslissende telefoontje

Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte voor gastbijdragen. Vandaag een bijdrage van Marc van Gestel, die een mini-toneelstukje schreef n.a.v. Jan Peter Balkenendes nakende afscheid van Den Haag

De klassieke armaturen verlichten de trap naar zijn kamer in Het Torentje. Jan Peter Balkenende is net terug uit Japan en lijkt van een jetlag geen last te hebben. Hij neuriet een deuntje totdat hij bij de deur van zijn kantoor is. Daar brandt het licht, dus er is bezoek. Beter niet Si Jetais President neuriën dus, denkt Jan Peter, terwijl hij de deur opendoet. Binnen zitten Wouter Bos en André Rouvoet voor zijn tafel, druk in de weer met mobiele telefoons, blackberry’s en ouderwetse landlijnen. De stemming is opgetogen.

“Ha Jan Peter. Hoe was Japan?”, roept Wouter uitgelaten, terwijl hij net een parlementair verslaggever ophangt.

“Nog vragen over je tripje gekregen?”, voegt André daaraan toe, terwijl hij een gesprek met een Europarlementariër even onderbreekt.

“Nou jongens, dat weten jullie ook wel”, antwoordt Jan Peter. “Niemand is geïnteresseerd in wat ik in Japan heb bereikt. Elke vraag gaat over mijn eventuele kandidatuur als president van Europa.”

“Eventueel?”, pest Wouter, “volgens mij is het kat in het bakkie.” Hij zoekt in de speeddial van zijn mobiel naar nog wat nieuwsgierige journalisten. “Alle media zijn ervan overtuigd dat je het wordt.”

“En alle Europarlementariërs die je op tv ziet zijn vol lof over je kandidatuur”, haast André zich te zeggen. “Die heb ik gebeld.” Hij wil niet dat zijn rol in de campagne buiten de geschiedenisboeken blijft.

“Maar jongens”, zegt Jan Peter, “als iedereen roept dat ik kandidaat word, dan word ik dat toch helemaal niet?” Er klinkt een beetje teleurstelling in zijn stem, denkt André. Zou hun minister-president toch voor Europa gaan? Dat was in ieder geval niet de opzet van de belrondes die Wouter en hij de afgelopen dagen hadden gemaakt.

“Natuurlijk word je president van Europa!” De deur is opengeslagen en Maxime Verhagen loopt de kamer binnen, druk Twitterend en met een meetlint in de hand. Ongevraagd begint hij de kamer op te meten. Maxime is altijd al een multitasker geweest.

“En waarom denkt jij dat?”, vraagt Wouter, een beetje ongerust omdat de top van het kabinet gestoord wordt door een eenvoudige minister van buitenlandse zaken.

“Omdat ik de zaak allang rond heb. Daarom.” Maxime is zeker van zijn zaak. “Tony Blair heb ik uitgeschakeld door de Europese socialisten lekker te maken met de post van Hoge Vertegenwoordiger voor het Buitenlands Beleid. Minder zichtbaar, maar inclusief de fijne reisjes.” Wouter sms’t stiekem Jan Pronk dat er nieuwe leuke functies zitten aan te komen in Europa.

“Verder heb ik de partijtop mee, maar vooral heb ik de toezegging van Angela Merkel dat ze Jan Peter steunt.”

“Maar ik ben helemaal geen kandidaat. Toch?”, stamelt Jan Peter.

“Heel goed”, zegt Maxime, die met grote stappen, dat meetlint is veel te onhandig, de diepte van de kamer meet.

“Ja maar”, zegt André, “dan komen er dus verkiezingen aan? Daar gaat mijn regeringskracht.”

“Daar gaat mijn partij”, mompelt Wouter, die dagelijks weinig vrolijks uit de peilingen leest.

“Hoho”, zegt Verhagen. “Wie heeft het hier over verkiezingen? We kunnen ook gewoon verder met dit kabinet, maar dan met een andere minister-president.” Maxime gaat eens uitgebreid op de stoel achter het bureau van Jan-Peter zitten.

“Ik weet niet wat ik erger vind”, fluistert Wouter zacht tegen André.

De telefoon gaat. Jan Peter kijkt naar het display met nummerherkenning. “O jee: Brussel.”

“Wees niet bang, Jan Peter”, zegt Maxime. “Ik heb alles in de hand en de baan is voor jou.” Hij zwijgt een moment. De telefoon blijft overgaan. “En zo niet, dan heb ik als plan B nog een mooie baan hier in Den Haag voor je.”

Jan-Peter neemt de telefoon op.

“De koningin is nog op zoek naar een nieuwe lakei”, fluistert Maxime met pret in de stem in de oren van André en Wouter.

“Met Jan Peter Balkenende?”, klinkt het licht trillend achter het bureau.