De kindermishandelingscampagne van de overheid is een nieuwe fase ingegaan. Nu is iedereen verdacht. De middelen worden steeds heftiger en het doel steeds onduidelijker.
De pr-machine van de kindermishandeling draait weer op volle toeren. Onze overheid heeft er geen probleem mee om in tijden van bezuinigingen op passend onderwijs en pgb’s tonnen te besteden aan een campagne die burgers tegen elkaar opzet. De meerjarige campagne Wat kan ik doen? is vorige week een nieuwe fase ingegaan, met een heuse zelftest. De advertenties verschijnen niet alleen op radio en televisie, maar ook op Hyves en diverse sites van grootuitgever Sanoma (zoals Nu.nl en Startpagina.nl). Ook trekt er een heel info-team het land door.
De boodschappen roepen op om bij een vermoeden van kindermishandeling een telefoonnummer te bellen (van het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling, kortweg AMK), of om naar de campagne-website te gaan.
Op die website staan tips wat je kunt doen. Weer het AMK bovenaan het lijstje. Helemaal onderaan staat nog de suggestie om eens met het kind zelf te praten, of met de ouders. Waarom staat dat niet bovenaan? Helaas wordt nergens uitgelegd waar deze rangorde op gebaseerd is.
Zes signalen
Kent u de zes belangrijkste signalen om een melding te doen bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling? Zo niet, doe de zelftest:
1. Ik zwerf vaak alleen op straat
2. Ik trek me vaak terug
3. Mijn ouders schelden me vaak uit
4. Ik ga niet graag naar huis
5. Mijn kleren zijn altijd smerig
6. Ik ben vaak zomaar agressief
Het geluid tijdens de test doet pijn aan je oren, en je hartslag wordt er flink door opgepompt. Onaangenamer kan het niet. Maar dat is ook de bedoeling natuurlijk. Burgers moeten maximaal walgend om zich heen gaan kijken naar mogelijke misstanden. Pure stemmingmakerij. Ook al vanwege de zeer zielig kijkende kindertjes. En de enorme getallen. Het zou gaan om meer dan 100.000 gevallen per jaar. Terwijl niemand precies weet om hoeveel gevallen het werkelijk gaat.
Op je hoede
Wie deze zomer zijn kinderen buiten laat spelen, of hun kleren niet fatsoenlijk wast, moet op zijn hoede zijn. Vooral als je je kind niet snel genoeg naar binnen krijgt om te eten, of om op tijd naar bed te gaan. Hoe harder je kind gaat schreeuwen, hoe meer reden je buren hebben om het AMK te bellen.
Want dat is de boodschap: ken de signalen en handel door de telefoon te pakken. “Wie vermoedens heeft, blijkt bijna altijd gelijk te hebben”, zegt de campagne-site.
Dat is dus vervelend voor al die ouders met kinderen die net niet helemaal volgens het boekje functioneren (maar helemaal niet mishandeld worden). Zo kregen we vorige week een alarmerende mail van een moeder die aangegeven was door haar buurvrouw, omdat haar kind soms nogal hard gilde. Het kind in kwestie had een stoornis in het autistisch spectrum, vandaar. Maar dat wist de buurvrouw niet. De ellende die dát opleverde…
Combinatie van signalen
Er blijken nog veel meer signalen te zijn dan de zes signalen uit de test. We telden er achttien. Van blauwe plekken tot veel huilen. Wat moet je dáár nou weer mee? Je kunt immers ook blauwe plekken krijgen van veel ravotten, of een stollingsprobleem, of leukemie. En je hebt ook huilbaby’s.
Aan het eind van die 18-voudige opsomming staat nog wel een ster-noot dat voorzichtigheid geboden is bij het beoordelen van de signalen, en dat er ook andere oorzaken kunnen zijn dan kindermishandeling. Maar het kwaad is dan al lang geschied natuurlijk. Want wie leest nu de kleine lettertjes.
Erger nog, bovenaan de pagina staat: ‘Meestal gaat het om een combinatie van signalen’. Helemaal waar. Kindermishandeling is namelijk een zeer complex probleem, dat zich niet laat vangen in een checklist. Alleen experts kunnen iets zinnigs zeggen over die ‘combinatie van signalen’. Dat moet je niet overlaten aan de buurvrouw.
Ontpersoonlijking
De campagne is misselijk makend. Er is gekozen voor confrontatie: een schokeffect om burgers wakker te maken. Met als gevolg dat goed burgerschap gaat inhouden dat je elkaar aangeeft zonder precies te weten wat er aan de hand is, en zonder elkaar persoonlijk aan te spreken.
De ontpersoonlijking of dehumanisering van onze samenleving die je op allerlei fronten kunt waarnemen, krijgt nu weer een extra zetje, en de overheid investeert hier zelf flink in. Als je het als ouders niet redt, verwacht dan geen hulp van je netwerk, want dat netwerk wordt opgeroepen om jou aan te geven bij het AMK. Vroedvrouwen en tandartsen werden al onder druk gezet om te gaan speuren naar signalen van falend ouderschap, en dit te melden bij het AMK. En nu moet de boodschap ook aankomen bij het volk.
Die boodschap luidt: gedraag je zoals de overheid dat wil. Volgens de recht-toe-recht-aan criteria van Henk en Ingrid. Dat het allemaal veel ingewikkelder ligt dan Henk en Ingrid kunnen beoordelen, doet er niet toe. Liever tien ouders ten onrechte beschuldigd dan één mishandeld kind gemist.
Mishandeling, en dan?
En stél dat er echt sprake is van mishandeling, wat dan? Op de campagne-site wordt benadrukt dat kinderen niet meteen uit huis geplaatst zullen worden, en dat er ‘hulp’ geboden zal worden. Gelukkig maar, want hoogleraar Micha de Winter heeft onlangs betoogd dat mishandelde kinderen vaak beter af zijn bij hun eigen ouders, ook al zijn die niet ideaal.
Maar wat voor hulp is dat dan? En waarom trekt de overheid die hulp zo naar zich toe, terwijl die ook in eigen kring geboden zou kunnen worden? In een van de radiospotjes worden grootouders aangespoord om het AMK te bellen, in plaats van aangemoedigd te worden om eens met hun eigen kinderen te praten.
Consistent is het wel natuurlijk, die dehumanisering. De middelen om problemen binnenshuis op te lossen worden immers steeds verder beperkt. Pgb’s verdwijnen, de ambulante zorg wordt uitgekleed, en kinderen kunnen niet meer rekenen op passend onderwijs. Hoe ver kun je zakken als samenleving?
Lees meer bij Ouders Online.
Reacties (16)
@0 Afgezien van de voorspelbare een-tweetjes waarbij jij je hele riedeltje even kunt noemen.. vraag jij je echt af hoever je kunt zakken als samenleving? Ik denk ontstellend ver. Check bijv het journaal zo af en toe voor wat gratis voorbeelden.
Het gaat wel degelijk om enorme aantallen.
http://www.vpro.nl/programma/geheimgeweld/artikelen/19730772/
Nu kun je als overheid allerlei campagnes verzinnen, maar zolang niet kan worden ingegrepen schiet het natuurlijk niet op. Heb van dichtbij gezien hoe een man die een omgangsverbod had m.b.t. zijn eigen kinderen ging samenwonen met een vrouw met kind. Vervolgens werd dit kind mishandeld, maar daar was ‘geen bewijs’ voor en het zou om een hetze gaan van de familie van die vrouw. Keurige integere mensen die zich grote zorgen maakten om hun minderbegaafde dochter die met verkeerde mensen omging.
Score van zmmoccc junior (2 jaar):
1. Ik zwerf vaak alleen op straat
+2. Ik trek me vaak terug
3. Mijn ouders schelden me vaak uit
+4. Ik ga niet graag naar huis
+5. Mijn kleren zijn altijd smerig
+6. Ik ben vaak zomaar agressief
:P
Goed stuk. Natuurlijk is het goed dat er een AMK is, maar nietsvermoedende buren aanzetten tot het aangeven zonder zinvol gesprek lijkt me niet handig. Bovendien is het inderdaad tekenend dat een campagne als deze wordt ingezet in een tijd dat fors wordt bezuinigd op het onderwijs en PGBs.
Zelf een dochter met een verstandelijke beperking, die niet zo veel begrijpt van verbale communicatie, en zich met hand en tand verzet als ik haar oppak. Ik zie de buren altijd kijken als ik haar onder mijn arm meeneem,haha. Bovendien heeft ze vreselijke eetgewoontes, dus haar kleren blijven ook nooit lang schoon. Ik zie de eerste melding al komen.
MIjn oudste is graag zelfstandig, en speelt lekker vele buiten. Ook alleen vindt ze dat prima.
+ Ik zwerf vaak alleen op straat
+ Ik trek me vaak terug
– mijn ouders schelden me vaak uit (maar we worden wel publiekelijk boos)
+ Ik ga niet graag naar huis (met een vriendinnetje spelen is altijd leuker, en probeer ze aan het einde van het ‘feest’ maar eens mee te krijgen)
+ mijn kleren zijn altijd smerig (aan het begin van de dag niet hoor)
– ik ben vaak zomaar agressief (wel brutaal :))
Hebben we melding twee ook meteen binnen.
En stel dat iemand je gewoon aanmeldt, om je een hak te zetten…
Maar goed, alle gekheid op een stokje. Laten we niet vergeten dat er wel heel veel kinderen slachtoffer zijn van mishandeling, en dat als mensen een vermoeden hebben (niet zozeer gebaseerd op dit lijstje, maar meer een gutfeeling) ze dit beter anoniem kunnen melden, dan er niks mee doen. DIt geldt met name voor leerkrachten, en naaste familieleden, die het kind regelmatig zien. Hopelijk kunnen we op de professionaliteit van desbetreffende instantie vertrouwen, zodat ouders niet direct beschuldigd worden, maar eerst zo onbevooroordeeld mogelijk worden benaderd.
Goh, neemt de overheid eens initiatief om de bevolking bewustwording bij te brengen, wordt er een zeurstukje over geschreven.
Per jaar 107.000 gevallen en bij 82% van de meldingen bij het AMK blijkt er inderdaad sprake te zijn van mishandeling. Deze cijfers vind ik al voldoende zeggen.
In Nederland heb je voor alles een vergunning of een diploma nodig. Maar elke faalhaas kan zo ouder worden. Ik vind het dus een prima initiatief. Past ook mooi bij mijn motto: Vertrouwen is goed, controle is beter.
Goh, meneer Van Amerongen, ik was in de veronderstelling dat u was overleden. Zeker verkeerd geïnformeerd.
Dat motto van u heb ik nog niet eerder gelezen in de Groene.
De Nederlandse overheid meet zichzelf op vele andere terreinen ook een paternalistische rol toe, en schrikt er geheel niet voor terug om ook daadwerkelijk aktief de rol van de vader in het gezin te ondermijnen, en zelf de opvoeding van kinderen in de hand te nemen. Kijk maar eens om je heen hoe ingrijpend de overheid met wet- en regelgeving het traditionele ouderschap nar zich heeft toegetrokken. Zodanig zo zelfs, dat zelfs volwassenen in Nederland letterlijk als kind door diezelfde overheid worden behandeld.
Tijd om deze manier van doen keihard in de ballen te schoppen.
Het lijkt me niet meer dan terecht dat mensen worden opgeroepen in te grijpen bij vermoedens van kindermishandeling. Natuurlijk kan eerst met de ouders gesproken worden, maar wat denkt @0 dat die zullen zeggen? “Ja inderdaad, ik mishandel mijn kind. Nu u er over begint, misschien inderdaad een goed idee om daar eens mee te stoppen”?
Als ouders zich al bewust zijn van het feit dat wat zij doen kindermishandeling behelst, wat in veel gevallen niet het geval is, zijn zij vaak niet in staat daar zelfstandig mee te stoppen. Er een keer op aangesproken worden lijkt me daarbij al helemaal niet genoeg. Het lijkt me dus goed dat bij vermoedens van kindermishandeling professionals worden ingeschakeld die weten wat ze aan het doen zijn. Daarbij is vals beschuldigd worden van kindermishandeling ernstig, maar jarenlang mishandeld worden zonder dat iemand ingrijpt is erger. En dat laatste komt veel vaker voor dan het eerste.
@5Martin van Amerongen, #5 Hebt u een bron bijd ie cijfers? Gezien de structureel belachelijk misleidende cijfers van de Raad vd Kinderbescherming neem ik al het cijfermateriaal in deze sector met een scheepslading zout…
@9 Waarom zou je twijfelen aan die cijfers? Als ik alleen al in mijn eigen naaste omgeving kijk naar het aantal slachtoffers van kindermishandeling, dan lijkt 107.000 gevallen per jaar me helaas geen irreëel getal.
Hoe creeer je een schaap.Laat het opvoeden door de staat vanaf de dag dat je geboren bent.Als kinderen dit gedrag gaan tonen en ermee opgevoed worden,ze niet zullen luisteren naar vadertje staat.Alles heeft met macht en controle te maken.
Ikzelf maakte het volgende eens mee met mijn buren.Ik kreeg een nieuwe buurman nadat de eerste buurman was overleden aan een hartaanval naast me wonen.Een jonge vent van een jaartje of 30.Hij scharrelde van tijd tot tijd een grietje,die bij hem ging wonen.Zo ook een vrouw met een baby.Van die baby wist ik niks van,omdat ik ze nooit samen zag.En ook nooit hoorde huilen.De buurman was falliet verklaard en zat in de wsnp.Dat wist ik ook nog niet.Daardoor onstonden er denk ik spanningen onderling over geld.Snacht om 5 uur liepen ze te schreeuwen en met deuren te smijten.Ik was er al een paar keer naar toe geweest om te zeggen dat ze niet remi(alleen op de wereld) waren en rekening moeten houden met de buren.Dat ging dan een week goed en weer ruzie,en zelfs zo ver dat politie gebeld werd door henzelf,omdat hij de ramen van zijn eigen huis eruit gooide.Ik had wezen klagen bij de stichting over de overlast en dat zij hem een waarschuwing moesten geven.
Wat was er ondertussen gebeurd.Jeugdzorg was ingeschakeld door de wijkagent om het kind af te pakken.Werd ik gebeld door de wijkagent of ik wilde getuigen tegen de buren.Ik begreep het telefoontje eerst niet,totdat hij zei dat jeugdzorg was ingeschakeld om het kind af te nemen.Daar stemde ik natuurlijk niet mee in en hij zei mij of ik een oogje in het zeil wilde houden.Of ik voor meneer het agentje een nsber uit ga hangen.Ik ben naar de buren gegaan,omdat die agent zei dat ik het tegen niemand mocht zeggen.Ik waarschuwde de buren ervoor wat ze van plan waren.Die gezicht van die moeder zal ik nooit vergeten,hoe geschokt ze was dit te horen.En hoe achterbaks onze staat in werkelijkheid is.Ze wist van niks.In plaats van de situatie uit te leggen wat de gevolgen kunnen zijn,ze zogenaamd hulp bieden waar ze niks aan heeft.De oplossing die zij genomen hadden was uit mekaar gaan.Zij ging ergens anders wonen en heeft gelukkig haar kindje nog.
Eind goed al goed.
Je hoeft maar een egoist te hebben die een ander leventje kapot maakt door valse verklaringen.
@11 Als ik jou verhaal zo hoor dan denk ik dat je er niet per se onjuist aan hebt gedaan om niet met de politie mee te werken. De burger hoeft immers niet de ogen en oren te zijn van vadertje staat.
Toch denk ik dat het goed is dat er in een dergelijk geval wel ingegrepen wordt in het belang van het kind. Zo’n kind heeft er echt geen baat bij om op te groeien in een gezin waar regelmatig slaande ruzies zijn. Dat die mensen daar blijkbaar geen rekening mee houden zegt voor mij genoeg. Dus eind goed al goed, ja voor de moeder wel. Voor het kind is dat nog maar afwachten.
Je bent in goed gezelschap Martin van Amerongen
Vertrouwen is goed, controle is beter.
@Herman, #10 Ik twijfel aan die cijfers omdat de sector structureel bezig is ons voor de gek te houden. Bovendien wil ik een bron zien. Want wat zijn 107000 gevallen? Zijn dat 107000 meldingen? 107000 kinderen? Of gezinnen? En die 82%, gaat dat over het totaal? Of alleen over de zaken die na voorselectie daadwerkelijk zijn onderzocht? Alleen al in de woordkeus van Martin van Amerongen, #5, zit zoveel potentiele ambiguiteit dat het volstrekt niets zegt.
Vooruit, ik google toch maar even.
De 107000 is een schatting op basis van een onderzoek uit 2005 waarin enquetes onder scholieren gecombineerd worden met registraties. Van die 107000 kids (dat is zo’n 3% van het totaal van 0-17 jaar) worden 24000 kinderen fysiek/sexueel mishandeld (lees: is tenminste 1x voorgevallen). Daaruit volgen 800 aangiftes, waarvan dan weer de helft fysieke mishandeling betreft. Slechts 7% van die aangifes komt van het AMK en vergelijkbare instanties.
Onder die niet-fysieke mishandeling vallen bv. ook het voor straf opsluiten (op de slaapkamer bv), ouders die naar de supermarkt op de hoek gaan terwijl een kind ligt te slapen, kinderen die de straat op worden gestuurd (“ga maar buiten spelen”), na zonsondergang buiten laten spelen van kinderen, ondeugdelijke kinderzitjes in de auto, toestaan van chronisch spijbelen, te weinig knuffelen, toestaan van onaangepast gedrag, onvoldoende zoeken naar hulp bij gedragproblemen. Deze uitkomsten van het onderzoek betreffen – gezien de onderzoeksmethode – voor een belangrijk deel het eigen inzicht van desbetreffende jongeren.
Dat wat betreft het aantal.
Dan die 82%, die je er zo leuk mee in verband brengt. Enig zoekwerk toont aan dat het AMK een selectie doet van meldingen waar men onderzoek naar doet. 82% DAARVAN betreft daadwerkelijk mishandeling, 12% is onduidelijk en 6% is het zeker niet. We mogen toch aannemen dat de selectie van het AMK enig hout snijdt. En we kunnen dus concluderen dat het aantal daadwerkelijk juiste meldingen significant lager dan 82% moet liggen.
Dat maakt de uitspraak van Martin al zeer misleidend.
Overigens heb ik iets vergelijkbaars in een ander draadje een nagerekend, maar dan voor Bureau Jeugdzorg. Toen kwam ik op basis van bijhoorlijk onvolledig cijfermateriaal op de schatting dat zo’n 80% van de meldingen onjuist of zelfs vals is, vandaar mijn kritische houding.
https://sargasso.nl/archief/2010/02/09/anonimiteit-heeft-een-prijs/
@14: kinderen die de straat op worden gestuurd (“ga maar buiten spelen”)
Ah, ik moet mijn buren gaan aangeven.
Het lijkt me niet onmogelijk dat dit schromelijk wordt opgeblazen om ten zoveelste male de koffers van desbetreffende instanties te vullen en daarmee de eigen zakken van de de zogenaamde ‘kinderbeschermers’.
Pas op voor ze. Kijk inderdaad liever uit je doppen als familielid of buren en spreek mensen zelf aan.
Wat buro jeugdzorg doet is toch vaak buiten alle proporties als men aggressief aanstuurt op bv. uithuisplaatsing krijgt men letterlijk per kind zelf betaald.
De grootste kindermishandelaars zijn niet altijd in het eigen gezin, maar ook vaak mensen die een vertrouwensrol vervullen zonder compassie en alleen uit eigenbelang.