Na de parlementsverkiezingen vorig jaar hebben Turkse nationalisten op Noord-Cyprus nu ook het presidentschap veroverd, in de persoon van de huidige premier Dervis Eroglu. Dit ondanks schijnbare druk uit Turkije toch vooral op de gematigde kandidaat te stemmen, de zittende president Mehmet Ali Talat. De grote vraag is nu natuurlijk wat voor gevolgen dit heeft voor Cyprus zelf én voor de Turkse aspiraties op het EU-lidmaatschap.
Zo op het eerste gezicht is het natuurlijk niet erg gunstig. De nieuwe president heeft zich in het verleden weinig verzoenlijk opgesteld. De gesprekken hebben echter onder Talat ook niet zoveel opgeleverd. Eroglu houdt bij hoog en bij laag vol dat hij gesprekken met de Grieks-Cyprioten wil doorzetten. Die reageerden in eerste instantie negatief op de verkiezing. Ondertussen roept de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan dat hij nog dit jaar een deal wil zien.
Dat is wat onwaarschijnlijk, maar het zou ook wel eens de enige kans kunnen zijn. Ook deze verkiezingen laten weer zien dat de Turks Cyprioten ongeveer half om half verdeeld zijn. Hetzelfde geldt voor de Grieks Cyprioten. In feite betekent dit dat een duurzame vrede alleen haalbaar is als de hardliners aan beide kanten ermee instemmen, want anders zal het draagvlak tekort schieten.
Buitenlandse druk is daarvoor zeker noodzakelijk, maar het is wat al te makkelijk de sleutel in handen van Turkije te geven. De EU kan immers zowel op haar eigen lidstaat Grieks-Cyprus als op Turkije beslissende invloed uitoefenen. Als de unie nog eens iets wil voorstellen in de internationale diplomatie is Cyprus een mooie case om iets van daadkracht te tonen.
Reacties (1)
Naar mij inziens staat het kwetie cyprus los van het EG zaak met Turkije. Europa moet eigenlijk Turkije bedanken. Want vanaf 1974 heerst vrede op het eiland. EG en Turkije kunnen alleen maar de Turkse en Griekse volkeren aanmoedigen met vrede naast elkaar te leven. Zo te zien gaat het goed met cyprus. Het gaat er om de anderen deze stuatie zo accepteren. Vrede heerst het gaat goed toch!.