COLUMN - Volgens filosoof Hans Kennepohl zijn wij nog nooit zo romantisch geweest. Hij heeft zelfs een boek geschreven dat Wij zijn nog nooit zo romantisch geweest heet. Onder romantisch verstaat hij het belang dat wij hechten aan authenticiteit, aan het ‘jezelf zijn’. Juist in een wereld die door digitale technologieën steeds afstandelijker lijkt te worden, hunkeren wij naar echtheid.
Als voorbeeld van die hunkering noemt Kennepohl in een interview met Trouw een paar keer De Wereld Draait Door. En inderdaad, als er één programma is dat de zoektocht naar het authentieke centraal stelt, dan is het De Wereld Draait Door wel, dat constant probeert om de steeds killer wordende wereld op puurheid te betrappen. Waarbij Matthijs van Nieuwkerk als een soort hogepriester bepaalt wat wel en wat niet authentiek is, daarbij ingefluisterd door volgelingen als Nico Dijkshoorn, Marc Marie Huibrechts en Jan Mulder.
Hoe oppervlakkig DWDD’s viering van het authentieke is, toonde het De Snijtafel gisteren aan in een 20 minuten durende operatie van een DWDD-interview met Carice van Houten en Halina van Rijn. Aanleiding van het interview was het verschijnen van hun boek Anti-Glamour, waarin de hartsvriendinnen verslag doen van hun leven naast de schijnwerpers. Het irritante, zo laat De Snijtafel genadeloos zien, is dat Carice, Halina en Matthijs heel gewichtig doen over iets wat heel oppervlakkig is. En elke keer als tafelheer Paul de Leeuw die diepte juist wel wil opzoeken (of het gebrek eraan probeert te doorprikken), wordt hem de mond gesnoerd door de presentator.
Het paradoxale is dat De Wereld Draait Door in die viering van het individu een eensgezindheid eist die geen tegenspraak duldt. Dat dit zelfs kan leiden tot een soort Spaanse inquisitie liet De Snijtafel een paar maanden eerder zien in een ontleding van een ander DWDD-item. Daarin werd kunstenaar/designer Job Smeets van Studio Job ter verantwoording geroepen voor het ontwerp van een tafelkleed waarop hij refereert aan concentratiekampen.
Hoewel Job Smeets zich heel adequaat weet te verdedigen, met legitieme argumenten, heeft hij geen schijn van kans. Het oordeel is onverbiddelijk: Smeets misbruikt een taboe ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Dat hij dit keer op keer weerlegt, doet er niet toe. Hij moet schuld bekennen. Zolang hij dat niet doet, wordt hij bekogeld met beschuldigingen die nergens op slaan. Het lijkt erop dat de groepsdruk zo groot wordt, dat niemand zich aan die eensgezindheid kan onttrekken. Zelfs Felix Rottenberg, van wie je toch zou mogen verwachten dat hij het vraagstuk op een intellectuele manier kan beoordelen, gaat mee in de waanzin.
We zijn voortdurend op zoek naar authenticiteit, maar zodra iemand dat doet op een manier die niet past in het kader dat wij om die authenticiteit hebben geplaatst, wordt hij verketterd. Thank the good lord voor De Snijtafel. En thank hem ook meteen maar voor programma’s als Slaapkamers, waarin de meest uiteenlopende koppels hun ziel en zaligheid bespreken, met alle ontroerende gevolgen van dien.
Zit ik verdomme zelf toch ook weer te zoeken naar authenticiteit.
Reacties (1)
Ik vond die snijtafel hartstikke leuk hoor, ik snap alleen niet waar het idee vandaan komt dat De wereld draait door iets anders is dan Koffietijd met een man in plaats van Viola Holt en Catherine Keijl.