OPINIE - De wielerjournalistiek en -verenigingen houden het illegaal gebruik van doping in stand door net te doen alsof doping niet normaal is in deze sport. Beter werpt men de façade af, en begint men een eerlijke discussie waarom doping eigenlijk nog verboden is.
Laat me beginnen te zeggen dat ik niets om sport geef. Ik vind het dom gedoe, tien mensen in een zwembad en dan kijken wie er het snelste is, tweeëntwintig man die achter een bal aanholt, of probeert ‘m door een hoepeltje te gooien. ’t Is vermaak, maar meer ook niet. Een spelletje.
Honderden miljoenen mensen nemen die spelletjes echter bloedserieus, of het nu voetbal of turnen, cricket of tafeltennissen, golf of rodelen betreft. De competitiedrift en wij-zij gevoel die er in tot uitdrukking komen zullen wel evolutionaire nagalmen zijn van het paargedrag en de moeizame worsteling om schaars leefgebied. Dat soort impulsen laat zich niet onderdrukken. Beter om dat te kanaliseren in rituele stileringen van baltsgedrag en strijdgewoel dan om elkaar daadwerkelijk met bommen en granaten naar de andere wereld te helpen, toch?
Laat de spelen dus vooral doorgaan. Waar ik echter een broertje dood aan heb, is de hypocrisie waar ze mee omgeven worden. En aangezien mijn blik niet vertroebeld wordt door valse romantiek, een behoefte aan sportheldendom of belangen, zie ik de dingen mogelijk wat helderder dan veel insiders met hun vrome bezweringen.
Koor der klaagzangers
Ik doel natuurlijk op de hypocrisie van alle zogenaamde sportverslaggevers en wielerbobo’s die zich de laatste weken bij het koor hebben gevoegd dat nu een gezamenlijke klaagzang aanheft op de staat van de wielersport; de priesters van de sport die zich ostentatief as op het hoofd strooien over het falen van de wielerjournalistiek en die roepen dat het nu toch echt noodzaak wordt om voortaan een ‘schone’ Tour de France te rijden. Want o, o, wat erg: hun grote held en wielerhalfgod Lance Armstrong is van de Olympus gevallen als verstokt dopingzondaar, in de nasleep van een hele ris mindere goden vóór hem.
Houd toch op. Dat de wielersport letterlijk en figuurlijk draait om doping wist ik als sportanalfabeet al meer dan tien jaar. In januari 2000 gaf ex-profwielrenner Maarten Ducrot in het KRO-actualiteitenprogramma Reporter toe dat hij en twee anderen doping hadden gebruikt. Ducrot legde toen al haarfijn uit hoe het werkt in het wielerwereldje. “Iedereen doet het”.
Mart Smeets
Als ik als eenvoudige televisiekijker daarover in januari 2000 al werd geïnformeerd, hoe geloofwaardig is het dan dat het voltallige corps van sportjournalisten daarvan al die tijd niet op de hoogte zou zijn geweest? Ik zie Mart Smeets op de vraag van Matthijs van Nieuwkerk of Lance Armstrong nou doping gebruikt had, nog grote konijnenogen opzetten, en als een kind dat gevraagd wordt of zijn vader een bepaalde misdaad had gepleegd, verklaren: “Ik wéét het niet. Ik weet het niet, want er is geen bewijs.”
Als Smeets eerlijk zou zijn geweest, had ‘ie gezegd: “Ja, natuurlijk heeft ‘ie doping gebruikt. Al die proffietsers gebruiken doping, want als ze het niet doen, dan liggen ze eruit. Zo werkt dat gewoon. Dat is al zo zolang als ik me kan heugen.”
Maar Smeets weet ook wel aan welke kant zijn boterham gesmeerd is. Hij is zich er heel wel van bewust dat hij zijn interviews met Lance Armstrong wel kan vergeten indien hij gewoon zegt waar het op staat, net zoals toegang tot alle overige belangrijke spelers in de Tour en andere ritten. En dus kijkt Smeets doodleuk de andere kant uit en houdt hij bij De Wereld Draait Door de schijn op. Om dan later quasiverontwaardigd te verklaren dat Armstrong “gewoon keihard tegen hem gelogen heeft” en in een zogenaamd groots gebaar zijn boek terug te trekken voor de NS-publieksprijs. Alsof ‘ie die nog zou gaan winnen na deze gênante deconfiture.
Pure damage control dus, die zogenaamde introspectie en publiekelijke boetedoening van de koning van de hypocrisie.
Maar Mart Smeets is dan ook geen sportjournalist. Hij is een spreekstalmeester, die al die circusacts aan elkaar babbelt. Als Mart Smeets een journalist is, dan is Albert Verlinde het ook. Let de volgende keer dat u een praatprogramma over sport bekijkt maar eens op de gelijkenissen met RTL-Boulevard. Het format is hetzelfde, alleen de aard van het vermaak is net even een andere.
Iedereen doet het
Dat zo’n beetje alle sportjournalisten achter de circuskaravaan trekken en bij de act horen, blijkt ook wel uit het gegeven dat nagenoeg niet één van al die commentatoren en verslaggevers de vraag opwerpt waarom we doping eigenlijk blijven verbieden.
Want laten we wel zijn: iedereen doet het, iedereen heeft het altijd al gedaan, iedereen zal het blijven doen. In ieder geval wat de wielersport betreft is dat inmiddels onloochenbaar.
Vijfvoudig Tour de France-winnaar Jacques Anquetil, die zijn successen eind jaren vijftig en begin jaren zestig vierde, was een verklaard dopingzondaar. Daar deed hij achteraf ook helemaal niet geheimzinnig over. Hij was vast geen uitzondering.
En onze eigen volksheld Gerrie Knetemann die in de jaren ’70 en ’80 glorieerde, liet een betekenisvolle stilte vallen als zijn wielervriend Karel de Vey Mestdagh het woord in persoonlijke gesprekken het woord “doping” liet vallen.
“Alleen, in zijn ogen – dat had de mens Gerrie mee – stond veel te lezen.”, schrijft De Vey Mestdagh, die vervolgens onthult hoe doodnormaal het gebruik van stimulerende middelen in het wielerwereldje is. Zelfs als fanatiek wieleramateur in de entourage van De Kneet wordt hem onbekommerd een doos pillen voorgehouden, als hij laat merken dat hij er zelf tijdens een toer helemaal doorheen zit.
In de Dauphiné Libéré van 1991 zaten twee hele zware bergetappes: van Crest naar Villard-de-Lans en van Villard-de-Lans naar Aix les Bains. Onder leiding van Knetemann mocht ik in een gelegenheidsploeg van Alrecon Buitenreclame dagelijks vooraf aan het peloton profs de koers volbrengen. Loodzwaar, want we moesten snel zijn. De wegen waren al afgezet en motoragenten begeleidden ons. We sliepen in de hotels van de renners en hadden dezelfde professionele verzorging. In Villard zag ik ’s avonds enorm tegen de volgende dag op. Toen ik dat liet merken, was er prompt een soigneur met een koffer pillen waaruit ik welhaast kon kiezen. Hij drong er meerdere keren op aan – het zou ervoor zorgen dat ik de volgende dag ‘de bergen over zou vliegen’.
Voorwaarde voor een echte discussie
Maar als iedereen het toch wel doet, het spelletje ‘niet gepakt worden’ al vele tientallen jaren vast onderdeel is van de sport (House of Pain: “It ain’t a crime as long as you don’t get caught”), en de voltallige wielerjournalistiek én de Internationale Wielerbond UCI dat ook donders goed weten, maar stelselmatig de andere kant op kijken omdat ze het sprookje in stand willen houden van bovenmenselijke prestaties die zonder prestatieverhogende middelen worden neergezet; zou het dan niet beter zijn voor iedereen als alle betrokken partijen de kaarten gewoon nu eindelijk maar eens open en eerlijk op tafel leggen?
Alleen wanneer men ophoudt met die onzalige maskerade dat de wielersport in principe schoon wordt bedreven, en de gevallen zondaars de uitzonderingen zijn (die vervolgens ritueel worden gecriminaliseerd en afgestraft), is een serieuze, constructieve discussie over doping mogelijk. Het alternatief voor openheid is dat de wielerjournalistiek en rijders, coaches, artsen en verenigingsbobo’s het publiek en de autoriteiten nóg eens vijftig jaar voor de gek houden.
Ik zie daar persoonlijk de zin niet van in, maar de onderlinge belangen zijn ongetwijfeld groot.
Twee hoofdargumenten
Tegenstanders van doping voeren over het algemeen twee argumenten aan, waarom dopinggebruik uit den boze zou zijn:
1. Doping zou oneerlijke resultaten geven, doordat gebruikers ervan een oneerlijk voordeel hebben.
2. Doping zou de gezondheid van de spelers op het spel zetten.
Beide argumenten houden in mijn optiek geen steek.
Immers: indien iedereen vrije toegang heeft tot doping, dan valt het oneerlijke voordeel weg.
Vergelijk het met de ‘haaienschubbenpakken’ in het zwemmen: door hun hydrodynamisch ontwerp glijdt de zwemmer daarmee sneller door het water. Dus heeft de internationale zwembond ze verboden in wedstrijden. Maar als ze werkelijk sneller zijn, dan zullen in de loop van een jaar of vijf tot tien alle nationale teams die pakken aanschaffen, waardoor het gemeengoed wordt en het oneerlijke voordeel wegvalt. Hetzelfde geldt voor EPO, bloeddoping, en willekeurig welke vorm van prestatieverhogende middelen.
Bovendien: bevoordelen diverse trainingsmethoden, toegang tot topcoaches en grote fondsen voor de aanschaf van sportfaciliteiten en materiaal niet net zo goed atleten uit rijke landen boven die uit niet zo rijke landen? Als Chinees gymnaste wordt je vanaf je vierde geselecteerd en genadeloos gedrild. Een oneerlijk voordeel, maar dát hoort dan weer kennelijk wel gewoon bij het spel: it’s all in the game!
Het tweede argument, dat het schadelijk is voor de gezondheid en daarom verboden moet blijven, snijdt evenmin hout. Om te beginnen gebruiken vrijwel alle wielersporters op topniveau reeds doping. Toch liggen de oud-fietsers niet bij bosjes in het ziekenhuis om behandeld te worden voor hartklachten en onverklaarbare kankers. Sterker nog: Lance Armstrong behaalde zijn grootste successen ná zijn herstel van teelbalkanker.
Blijkbaar valt het met de risico’s van doping dus wel mee, zijn topatleten bereid die risico’s te nemen en gaan sportartsen daar massaal in mee.
Ten tweede: denkt iemand nu werkelijk dat het slepen met medicijnen in koelboxen en colaflesjes, het bewaren ervan in koelkastvakjes, het jezelf injecteren in niet erg steriele campers, of het gebruik van bloedzakken door ze vast te plakken op muren van hotelkamers minder risico met zich meebrengt, dan wanneer doping gewoon ‘out in the open’ zou zijn?
Indien artsen vrij zouden zijn om atleten doping toe te dienen, zou er door betrokken instanties in ieder geval toezicht gehouden kunnen worden op de veiligheid ervan. Haal doping uit de illegaliteit, en je schept een hoop transparantie, die de gezondheid van atleten alleen maar ten goede kan komen.
Want bedenk wel: het gebeurt sowieso, of we dat nu zien of niet. De hele wielersport is vergeven van doping, alleen gebeurt dit nu stiekem, met alle veiligheidsrisico’s van dien.
Voordeel van open dopinggebruik is ook dat betrokken instanties maatstaven voor nog enigszins gezond gebruik kunnen aanleggen, websites met informatie voor atleten kunnen opzetten en onafhankelijke doktersconsulten in een vertrouwelijke omgeving kunnen aanbieden.
Legaliseren en reguleren die hap
Mijn voorstel zou zijn om doping niet langer te verbieden, maar tegelijkertijd de sportartsen en coaches hoofdelijk verantwoordelijk te maken voor de gezondheid van de atleten. Vallen die dood van hun fiets af, of raken ze naderhand ziek aan dopinggerelateerde verschijnselen, dan zijn de artsen en coaches wat mij betreft juridisch het haasje. Dat zal hopelijk de nodig aansporing verschaffen om het dopinggebruik van ‘hun’ atleten zo veilig mogelijk te laten verlopen.
Tot slot: we weten van tal van zaken dat ze ongezond zijn, maar die we, aangezien mensen ze toch doen, oogluikend toestaan of reguleren. Tabakswaren geven een groter risico op kanker, hartkwalen en longziekten, maar toch verbieden we sigaretten niet. Bier en sterke drank geven een risico op leverkwalen, alcoholisme en agressie, maar toch verbieden we alcoholconsumptie niet. Gokken kost consumenten alleen in Nederland al tientallen miljoenen euro’s en brengt het risico van gokverslaving met zich mee, met alle ellende van dien. Maar de overheid heeft zelf casino’s en loterijen in beheer.
U snapt wel waar ik naar toe wil. En ja, ik ben dus ook voorstander van een zorgvuldige regulering van recreatieve drugs als xtc, cocaïne en opium. Veel van de ophef over doping is in mijn optiek trouwens sowieso een gevolg van de spastische houding die autoriteiten aannemen tegenover drugs.
Maar hé, wat weet ik er nu helemaal vanaf. Ik weet tenslotte niks van sport.
Beeld: Peter & Meredith Jensen, cc Flickr Photo
Reacties (19)
Meer leesvoer: http://www.wired.com/opinion/2012/10/lance-armstrong-and-the-prisoners-dilemma-of-doping-in-professional-sports/
“Alice thinks:
If Bob doesn’t take any drugs, then it will be in my best interest to take them. They will give me a performance edge against Bob. I have a better chance of winning.
Similarly, if Bob takes drugs, it’s also in my interest to agree to take them. At least that way Bob won’t have an advantage over me.
So even though I have no control over what Bob chooses to do, taking drugs gives me the better outcome, regardless of his action.
Unfortunately, Bob goes through exactly the same analysis.”
In de Formule 1 beschouwen we het feit dat de ene coureur in een snellere auto rijdt, niet als oneerlijk. Het is net zo goed een wedstrijd auto maken als een wedstrijd auto rijden. Dat zou wielrennen ook kunnen zijn, maar dan farmacologisch. De beste medische experts ter wereld zetten de nieuwste inzichten in om net wat meer prestatie uit hun renners te halen.
En dan net als bij de autosport lekker veel technische details. ‘Door het gebruik van mitochondrienvermeerderende gentechnologie kunnen de renners van Bayer nu gemiddeld 28% meer ATP produceren. Maar is dat genoeg voor de anti-verzuriingseiwitten die Eli Lily bij haar renners inspuit? We zullen het zo zien bij de nieuwe Tour de Pharma!’
Ik zou het kijken.
Alcohol- en sigarettenreclame mogen niet onbeperkt op tv vertoond worden. Gaan we wielrennen dan ook verbannen naar bepaalde tijden en voorzien van waarschuwende teksten onder in beeld?
@2
Nogal een slecht voorbeeld, want als er iets gereguleerd is, dan is het wel wat er technisch wel en niet in toegestaan in de Formule 1.
En en dit is grotendeels ook na te leven omdat je een raceauto kunt openschroeven om te kijken wat er precies in zit. Dat gaat met een wielrenner wat lastiger.
En je kan lullen en schrijven wat je wil en nog meer valide argumenten aandragen maar legalisering van doping en drugs gaat er niet komen. Categorie: gelijk hebben en gelijk krijgen, groot verschil. Maar complimenten voor je uiteenzetting.
Je hoeft maar 1 x een TdF in het EPO tijdperk van dichtbij te hebben gezien/ meegemaakt Prediker (of andere koersen waar renners maximaal 100% “getaperd” staan): dan schrik je je hartstikke dood (op tv lijken ze dikker). Ik heb Virenque van dichtbij gezien (met de nadruk op enque): een bruin gelig huidje rond de ader op de onderarm vel over been holle ogen…een verslaafd aidspatientje moneer.
Je kan dit simpel afdoen met: (top)sporters dienen als voorbeeldfunctie voor jeugd
Ik zou wel eens een polemiek tussen Yevgeny Podorkin en Max Molovich willen zien.
De argumenten verwarren een aantal zaken. De kwestie rondom recreatieve drugs of bezit van middelen kan gezien worden als een kwestie van individuele vrijheid. Iemand die wil participeren in een wedstrijd beperkt echter vrijwillig zijn vrijheid tot het volgen van regels. Waar trek je anders de grens? Mag je je eigen startstreep trekken? Is doping acceptabel? Zijn schoenen met veren of gebruik van een ladder acceptabel bij hoogspringen? Mag je de tegenstander de dag voor de wedstrijd wellicht vergiftigen of een klap verkopen? Mag een bokser zijn tegenstander neerschieten? Uitgaand van de aanname dat niemand met die laatste suggestie instemt kunnen we logisch concluderen dat regels een onderdeel van elke sport zijn. Er moet een grens getrokken worden. En doping ligt daar om begrijpelijke redenen buiten.
Gezien de gevaren van doping is het onethisch wedstrijden te organiseren die tot het gebruik ervan aanzetten. De mogelijkheid tot het aansprakelijk stellen van de sportarts kan natuurlijk nooit een rechtvaardiging zijn voor het dood van zijn fiets laten vallen van een atleet, met mensenlevens dient voorzichtiger te worden omgegaan dan dat.
Er bestaat veel bewijs voor de gevaren van doping in de literatuur, wellicht zijn enkele van de genoemde sporters met onverklaarbare kankers in het ziekenhuis terecht gekomen juist vanwege het gebruik van doping.
Men dient het bezit/gebruik van doping niet te verwarren met het ‘gedoopt’ deelnemen aan een competitie. Hoewel er voor het eerste nog argumenten denkbaar kunnen zijn om het toe te staan zijn de tegenargumenten zeker doorslaggevend in het tweede geval. Sommige principes zijn nou eenmaal belangrijker dan andere.
@Marius,
Dank voor je commentaar. Het is een serieuze reactie, en die kan ik waarderen. Je hebt me echter nog niet weten te overtuigen.
“Iemand die wil participeren in een wedstrijd beperkt echter vrijwillig zijn vrijheid tot het volgen van regels. “
Regels zijn afspraken, en afspraken kunnen worden aangepast, indien de reële omstandigheden dat eisen.
Zo was sterke drank in de VS in de jaren twintig verboden. En daar voerden de voorstanders van dat verbod allerlei evenzo “begrijpelijke redenen voor aan”. Drankmisbruik was in de 19e en begin 20e eeuw namelijk een bron van een hoop misère.
Armoede maakte dat de onderklasse vluchtte in de roes van de alcohol, het huishoudgeld verbraste en moeder en kinderen mishandelde. Jezelf elke avond klem zuipen was bovendien toen ook al niet bevorderlijk voor de gezondheid.
Toch heeft men ingezien dat een alcoholverbod (a) niet handhaafbaar was, (b) een enorme boost gaf aan de georganiseerde misdaad.
Soms moet je gewoon de praktijk onder ogen zien. Zo staat ook niemand te juichen als een vrouw haar baarmoeder laat leegschrapen, maar is dat een reden om abortus te verbieden? Zo’n verbod werkt namelijk averechts.
Dan zou ik, als ik jou was, eerder pleiten op een totaalverbod op topsport. Want die zet intrinsiek aan tot het gebruik van prestatieverhogende middelen.
1. Hoe groot zijn die risico’s precies, en zou je dat eens willen uitsplitsen naar verschillende middelen? Want dit is wel heel breed en vaag omschreven.
2. Er bestaat ook overtuigend bewijs voor de gevaren van tabak, maar we verbieden sigaretten ook niet. En zo vallen er tal van voorbeelden te geven. Het onderscheid tussen sport en recreatie zie ik niet zo. Je moet in beide gevallen toch zelf weten wat je in je lijf stopt?
3. De spelers kennen de risico’s en toch doen ze het. Massaal. Verbod of niet. Dat is de realiteit. Kun je wel net doen alsof een verbod wat uithaalt, maar dat is een wassen neus.
Er zijn al ettelijke (jonge) renners in de slaap gestorven aan een hartstilstand…
@10 – De meeste wielrenners komen tijdens de rit om door valpartijen en buiten de rit om door verkeersongevallen.
Als het gezondheidsargument zo principieel is, dan zou je gevaarlijke ritten dus maar helemaal moeten verbieden.
@9:
Nogmaals: ik vind dat er een verschil is tussen gebruik en deelname aan een wedstrijd. Waarom zou je wedstrijdsporten ongezonder maken dan noodzakelijk? Je zou natuurlijk zoals bij bodybuilding een wedstrijd voor natuurlijke bodybuilders en een voor doping gebruikende bodybuilders kunnen organiseren. Maar bodybuilding is een buitenbeentje, die sport is immers volledig gebaseerd op anabolenmisbruik.
Sport is idealiter een onderdeel van eenieders leven. Door doping daar een normaal onderdeel van te maken zal het gebruik enorm toenemen. In tegenstelling tot drugs, alcohol e.d. heeft doping namelijk grote korte termijn voordelen. Het probleem is dat er op termijn zeer grote nadelen aan vast zitten.
Laat ik 1 categorie noemen: steroiden. Het gebruik van steroiden is behoorlijk gevaarlijk, zowel bij inspuiten en nog veel meer bij steroiden in pilvorm. Een probleem is dat sporters die anabolen gebruiken hun eigen hormoonaanmaak grotendeels stopzetten waardoor ze steeds afhankelijker worden. Omdat vrouwelijke hormonen daardoor de overhand kunnen krijgen kan borstvorming optreden met een verhoogd borstkankerrisico. Ook teelbalkanker is een risico, zie hieronder. Op ergogenics.org kun je al de getalletjes vinden die je maar wilt weten. http://ergogenics.org/anabolicarisicos.html
– verhoogde bloeddruk en vocht : anabole steroïden verstoren de vochtregulatie in het lichaam. Men krijgt dan bijvoorbeeld een gezwollen hoofd en voeten. Doordat er meer vocht aanwezig in het lichaam is, verhoogt de bloeddruk.
– hartproblemen: Omdat het hart ook een spier is, kan de spierbalans ernstig verstoord worden. Zo kan er een infarct plaatsvinden of kan je te maken krijgen met hartkloppingen.
– een beschadigde lever: doordat anabolen steroïden geen lichaamseigen stof zijn, worden ze afgebroken door de lever. Omdat dit een zware klus is bij hoge doseringen en een lange kuur, kunnen er bloedingen en andere beschadigingen ontstaan. Op lange termijn kan er zelfs een leverkanker ontstaan!
– impotentie: doordat er tijdens een kuur een zeer grote hoeveelheid testosteron in het lichaam aanwezig is, probeert het lichaam deze overschot aan testosteron te onderdrukken. Dit doet het lichaam door de lichaamseigen testosteronproductie plat te leggen of te verminderen. Als men dan stopt met het toedienen van testosteron, zal de lichaamseigen productie nog altijd op een minimaal niveau zijn.
De hormoonbalans in ons lichaam is ernstig verstoord en hierdoor kunnen testikels krimpen, kan de prostaat vergroten en kunnen de spermaproductie en het libido dalen. Er is weer een reële kans op een kanker: teelbalkanker en/of prostaatkanker.
– gynaecomastie : borstvorming bij mannen : doordat de hormoonbalans na een kuur verstoord is, gaat er vetophoping onder de tepel plaatsvinden en kunnen de klieren in de borst opzwellen. De tepels zijn dikwijls gevoelig, pijnlijk en uiterlijk neemt men bijna een vrouwenborst waar. De laatste jaren wordt deze aandoening vaak bij plastische chirurgen behandeld. In Amerika zijn er zelfs gespecialiseerde klinieken om dit probleem te behandelen.
– agressie: anabole steroïden zijn afgeleiden van testosteron. Een kenmerk van testosteron is dat het zorgt voor de agressie van de man. Bij hoge doseringen tijdens een kuur kan men agressief zijn en daardoor lichtgeraakt worden en snel overgaan naar geweld.
– depressie, mentale dip: omdat na een kuur de concentratie lichaamseigen testosteron zeer laag is, voelt men zich futloos. Men zal weer snel spiermassa verliezen en de resultaten op sportief vlak minderen ook. Daardoor voelt men zich gedemotiveerd en slecht. Sommigen worden depressief, in extreme gevallen pleegt men hierdoor zelfmoord. Anderen worden dan weer verslaafd en willen weer een nieuwe kuur starten en opnieuw en…
In de ‘bodybuilderwereld’ komt dit dikwijls voor en noemt men dit ‘bigorexia’, een stoornis die het tegenovergestelde is van anorexia. Men wilt zo gespierd mogelijk worden.
– bij vrouwen die anabole steroïden gebruiken, treedt vermannelijking op: baardgroei en meer lichaamsbeharing, een zware stem en zelfs een vergrote clitoris. Hun hormoonhuishouding wordt ook zwaar verstoord, omdat er van nature maar een zeer lage concentratie testosteron aanwezig is. Over het gebruik en de neveneffecten bij vrouwen is er weinig bekend,omdat dit in nog taboe is op het internet.
V.a. Indurain t/m Armstrong (EPO- tijdperk) waren TdF maar ook eendagswedstrijden feitelijk niet om aan te gluren: de koers/ ploegen volledig gerobotiseerd en maximaal opgepompt. Een “motorman” achter de karavaan met ampullen EPO, mecaniekers sjouwend met koelboxen bloed, renners na de pasta snakkend naar het shot hup aan het infuus..drupdrupdrup, wheelen, dealen & scoren net als op Wall Street.
/ performance bubble
@013 Van Indurain geloof ik trouwens ook niet dat hij zonder te spuiten al die tourzeges heeft behaald terwijl de rest van het peloton helemaal stijf stond van de performance boosters. Alleen neemt de Spaanse anti-doping agency (als die al bestaat) zijn taak waarschijnlijk niet zo serieus als zijn Amerikaanse tegenhanger. Wat Armstrongs val eigenlijk nog wat zuurder maakt.
@Marius +1
Dank voor deze opsomming. Ik ga er met aandacht naar kijken
Mooi stuk man..een kanttekening echter ” eenvoudige televisiekijker”..nee toch zeker.?
1) Mwah, Marius, bekend maar sleets verhaal. De documentaire “Bigger, Faster, Stronger” gaat in op steroïde-gebruik in Amerikaanse topsport. Er wordt redelijk goed uiteengezet wat de gevaren (en vaak overdreven) risico’s precies zijn. Er zijn inderdaad bodybuilders met bovenstaande klachten; acne en gynaecomnastie zijn natuurlijk bekende gevolgen bij mannen, maar impotentie, kanker e.d. tsja, daar kunnen ook andere oorzaken achter zitten. Voor elke Bodybuilder met problemen staan ook 10 Arnold Schwarzeneggers die nergens last van lijken te hebben — niet dat ik steroïde-gebruik propageer btw!
Verder heb je natuurlijk steroïde-misbruik en steroïde-misbruik. Je kunt een kuurtje volgen waardoor je testosteron toeneemt tot niveau’s die andere mannnen op natuurlijke wijze hebben of je kunt jezelf volspuiten dat je op 100x de normale waarde zit van de gemiddelde man. Dat laastste is natuurlijk vragen om problemen.
2) Vwb, doping vind ik bovenstaand stuk test een goede uiteenzetting om realistischer te gaan nadenken over doping. De afgelopen OS hebben we Chinese tiener harder zien zwemmen dan haar mannelijke collega’s, Usain Bolt met zijn Hercules-sprinten (opnieuw) en Phelps die meer medailles om de nek heeft hangen dan Brazilië in heel diens Olympische geschiedenis. Kom op mensen, dat is toch een beetje raar, niet?
Als we dan toch rugnummers moeten noemen na Armstrong, zijn er hier niet meer mensen die het opmerkelijk vinden dat een land als Spanje ineens zo enorm succesvol in tennis, voetbal, basketbal en wielrennen? Het is bekend dat bij voetbal en tennis weinig serieus gecontroleerd wordt, zeker off-season. Of Jamaica. Die Jamaicanen mogen dan genetisch iets bevoordeeld zijn, maar de OS domineren d.m.v. een bevolking van ~5 miljoen op een van de meest beconcurreerde atletiekonderdelen?!Sommige landen zijn wellicht (bewust) wat lakser in hun dopingcontroles en kritiek op sporthelden.
3) Ik heb toch wel sympathie voor YP’s kritiek op doping. Ik heb jaren terug Michael Boogerd wel eens zien rijden in Scheveningen. Man, man, dat gezicht van die gozer. Het was vel over been, een angstaanjagende herinnering dat er een skelet onder je huid zit. Is dat wat we willen, nee toch?
Ik vind dat ze wedstrijden ‘wie heeft de beste doping’ daarvan moeten maken. Met een reality show eraan gekoppeld, waarin we de afzonderlijke sporters volgen en in geuren en kleuren voorgeschoteld krijgen hoe dat allemaal gaat. al die gesprekken met de artsen, die overwegingen van wel doen niet doen (hardop uitgesproken zoals het hoort in een reality serie), het uitvoeren zelf etc etc…
Wat een uitstekende uiteenzetting. Met alle punten ben ik het eens. Ik ben echter bang dat men zich de komende jaren gaat verschuilen achter nieuwe technieken als gendoping. Deze vorm van doping is nu nauwelijks of niet op te sporen, omdat door het inbrengen van stukjes DNA de topsporter zelf meer hormonen gaat aanmaken.
‘Clean’ rijden krijgt wellicht pas over 10 jaar weer een andere betekenis, als bekentenissen en bewijzen naar buiten komen.
Het lijkt wel of het hele systeem waarin we leven impliciet hypocriet en corrupt is. Ik noem bijvoorbeeld de grote rol van marketing en PR in ons leven, van fractioneel bankieren waar geld (schuld) uit het niets wordt gemaakt, of de werking van de mainstream media waarbij al het nieuws gemanipuleerd, selectief, gefilterd en versimpeld wordt weergegeven. Allen dienen dezelfde achterliggende belangen van macht en geld. Zo worden noodzakelijke illusies vervormd en expliciet gemaakt. Veel burgers zijn zich niet bewust van deze grootschalige misleiding dat door het nastreven van irrationele verlangens een corrupt plutocratisch systeem versterkt.