COLUMN - Iedereen verdient zijn leven te vullen met aangename dagen, zoals flirten met potentiële liefdes. Ook als je net weduwnaar bent geworden. Toch?
Mijn buurvrouw Madeleine ging dood, anderhalve maand geleden. Zij woonde tegenover mij, al tientallen jaren, met haar man Daan, beeldend kunstenaar van beroep. Zij was huisvrouw: ‘Werken? Het lukt me niet eens om het hele huiswerk naar behoren te doen!’ Waar ze gelijk in had. We werken allemaal naar hartenlust, maar de woningen verslonzen. Het huiswerk bungelt onderaan onze to-do-lijstjes.
Zij waren onafscheidelijk. Amsterdammer van geboorte, uit een rebels nest, verhuisden zijn ouders naar Brabant toen hij een puber was. Zo kwam hij op de Kunstacademie te Breda, waar hij in 1953 uitgeknikkerd werd, omdat hij met Madeleine hokte. Wat een schande is, als u het mij vraagt. Dat uitknikkeren, niet dat hokken. Je verwacht van een kunstacademie dat ze kunstenaars opleiden voor het kunstenaarschap, niet waar? En kunstenaarschap, dat rijmt met vrije liefde, vrije seks, vrij drugsgebruik, vrije belastingsinterpretatie, vrije wat-u-maar-wilt. Ik zou maar oppassen voor de kunstenaars die uit Breda komen, als ik u was. Keurig nette lieden van onbesproken gedrag en dito kunst, verwacht ik zo. Maar terug naar Daan en Madeleine. Hokken konden zij, die twee. Zelden mensen zo zien hokken. Altijd saampjes, altijd binnen. In dat pikdonkere benedenwoninkie annex atelier in ons smalle straatje kunstwerkte hij en las zij de ganse dag: voornamelijk filosofie, uit alle windstreken. Zij was intelligent en belezen, en ik mocht ze graag, dus kwam ik er over de vloer tot ik zelf huwde. Op die gelegenheden zat ik met haar te kletsen, voornamelijk over de Chinese wijsgeren die ik in die tijd vertaalde uit het Klassiek Chinees, maar ook over het hele spectrum dat het leven heet en waar zij een heerlijk kritische kijk op had, op het cynische af.
Een tijdje hadden zij op mijn nr.1 gepast, toen ik als alleenstaande moeder in Leiden studeerde en elke dag van 7.30 tot 19 uur de deur uit was. We hadden ook weleens ruzie, hoor, dat hoort zo tussen buren. Bijvoorbeeld toen mijn kater verzot geraakte op hun poes en ik hem van Madeleine moest laten castreren, wat ik, morrend, deed. Mijn katertje vond dat echter zo’n breuk in de vertrouwensband dat hij het prompt smeerde om nooit meer terug te keren.
Vrijdagochtend liepen Daan en ik op hetzelfde moment onze deuren uit. Hij fris geschoren en vers gekapt, met een vrolijke uitstraling die ik hem al die jaren niet kende.
‘Overleef je het?’ vroeg ik voorzichtig voordat ik die uitstraling durfde te geloven.
‘Gaat goed hoor,’ antwoordde hij monter.
‘Je bent net naar de kapper geweest! Staat je leuk man. Je bent toch niet op vrouwtjesjacht?’
‘Nou, Madeleine zei altijd: als ik er niet meer ben…’
‘…dan neem jij maar een ander!’
‘Precies! Maar niet meteen hoor.’
‘Juist, maar nu mag het toch wel? Op naar café’s en zo!’
‘Nou, ik probeerde er een paar gisteren, maar die waren zo saai dat ik weg ben gegaan.’
Dat krijg je als je van jongs af in een fusioneel huwelijk heb gezeten. Je weet simpelweg niet waar je moet zijn. D. was uit dat fusioneel huwelijk en wilde een nieuwe vrouw. Wie had dat ooit gedacht? Nix ineenstorten van verdriet. Ik werd hier heel blij van. Ik gaf hem een paar adressen waar hij passend gezelschap zou kunnen ontmoeten en liep door naar mijn werk. Twee uur lang heb ik hier binnenpretjes van gehad. Je kan immens veel van je partner houden, maar als die wegvalt, heeft het geen zin om eeuwig te treuren. Hoe oud ook, je hebt nog een portie leven dat gevuld moet worden, liefst met zo aangenaam mogelijke dingen, zoals flirten met potentiële liefdes.
Of vinden jullie van niet?
Reacties (14)
Leuk stukkie en ja, mensen moeten zo blij als kan maar niet meer dan dat. Wel kritisch blijven en zo. Soms kankeren mag. Vooral door Amsterdammers. De wereld is niet alleen voor positivo’s. Maar als hij na anderhalve maand al zo blij was dan… was hij daarvoor wel zo gelukkig? Ja, daar kan ik wel een boek over schrijven. Maar het blijft gissen natuurlijk, want ik ken hem niet.
Ik vind hier helemaal niets over.
Ik ken die man niet, ik kende die vrouw niet, ik ken hun onderlinge verstandhouding niet, en overigens ben ik van mening dat een ieder lekker moet doen wat hem of haar gelukkig maakt, zolang hij/zij een ander daarmee niet beschadigt.
Dus.
Dat is nogal breed interpreteerbaar.
@2: reageer jij altijd op dingen waar je niets over vind? Dat is lekker inhoudelijk dan hè om maar een modekreet te gebruiken.
Dus? Zo is het maar net. Wat jij!
Foei! U zet mede aan tot bandeloos gedrag :-)
Vroeger kon men voor zoiets verbrand worden.
@2 Prima, dan vind je er helemaal niks van. Wie had jou iets gevraagd?
@6 Oud Zeikwijf, met de uitsmijter “Of vinden jullie van niet?“
@7 Oké.
@7: Nee Prediker, nu ga je echt hellen, Kevin laat je wel makkelijk gaan. OZW vraagt of je met Of vinden jullie van niet? of je de het al dan niet eens bent met de daaraan voorafgaande vraag (niet of je wilde melden dat je niets te melden had). En die luidt:
Hoe oud ook, je hebt nog een portie leven dat gevuld moet worden, liefst met zo aangenaam mogelijke dingen, zoals flirten met potentiële liefdes.
Daar hoef je de man, die de aanleiding was van het stukje, helemaal niet voor te kennen. Je kunt gewoon de vraag beantwoorden. En als je helemaal geen idee hebt daarover, zeg je niets. Ze vraagt niet aan reaguurders die geen idee hebben over hele stuk om dat te melden.
Maar toegegeven: typografisch had het wat duidelijker gekund.
NB: vandaag heb ik blijkbaar meer behoefte aan reageren dan aan flirten. Het is ook te koud daarvoor. De zon schijnt wel.
*gaat fluitend aan het werk*
@9 Je bent aan het zeiken en daarenboven heb je het stuk niet begrepen.
Hoofdstelling van dit stukje is:
Wat die stelling bedoelt te doen, is een moreel oordeel aanvechten, een zekere maatschappelijke conventie over wat een weduwe of weduwnaar behoort te doen wanneer zijn of haar partner net is overleden. Namelijk: in de rouw gaan, verscheurd worden door verdriet en terneergedrukt gaan door depressie.
Oud Zeikwijf beschrijft hier immers niet toevallig een meneer die deze conventie onbekommerd doorbreekt. Dat valt haar op, juist omdat het afwijkt van de maatschappelijke norm. Dit roept verwondering op.
De impliciete veronderstelling in het stuk is dat derden de houding van deze buurman zullen afkeuren: hield hij dan niet van zijn vrouw? Waarom zit hij dan niet in zak en as?
Het stuk wil daar tegenin gaan: Neen, zegt OZ, deze man heeft gelijk. Want (en dan komt jouw citaat pas aan de orde):
Iemand de les lezen vanwege diens reactie op grond van je eigen onbegrip van een stuk: dan kun je beter je eigen advies ter harte nemen en er maar gewoon het zwijgen toe doen.
@9:
Quote”:
“NB: vandaag heb ik blijkbaar meer behoefte aan reageren dan aan flirten. Het is ook te koud daarvoor. De zon schijnt wel.
*gaat fluitend aan het werk* ”
Is flirten bij koud weer en binnenshuis “not done” ?
Volgens mij moet je even langs de dokter ;-)
Groot gelijk! Zo hoort het. Als je al in een hiernamaals zou geloven, zou je je ook kapot schamen als je overleden echtgenot(e) omlaag kijkt en jou een beetje zielig ziet doen :)
Maar helaas werkt het menselijk brein niet helemaal zo. Het al dan niet plotseling wegrukken van een vaste waarde uit de omgeving van dat brein gaat vrijwel onheroeppelijk gepaard met wat pijnlijke episodes, veelal als je net denkt dat je de boel weer op de rails hebt.
Dat was het eerste waar ik aan dacht bij deze meneer… :|
‘Nou, Madeleine zei altijd: als ik er niet meer ben…’
Hij is waarschijnlijk niet zozeer op zoek naar een nieuwe vrouw, maar onbewust naar invulling voor het gat dat ze heeft achtergelaten door het uitvoeren van de opdracht die hij haar heeft gegeven. Maar dat gat, dat zal altijd blijven, hopelijk uiteindelijk vooral in de vorm van een hele zwik gekoesterde herinnering, natuurlijk.
@10: Haha…
“Je verwacht van een kunstacademie dat ze kunstenaars opleiden voor het kunstenaarschap, niet waar? En kunstenaarschap, dat rijmt met vrije liefde, vrije seks, vrij drugsgebruik, vrije belastingsinterpretatie, vrije wat-u-maar-wilt.”
Misschien was dat uit de academie knikkeren wel onderdeel van een schaduwplan om het kunstenaarschap dat jij beschrijft te stimuleren ^^