Dit is de eerste gastbijdrage van Jochem Meijer.
Na de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon, vorige week, is de korte Europa-storm in de media gaan liggen. Het Nederlandse ‘nee’ in 2005 moest leiden tot een Europa dat dichterbij de bevolking stond. ‘Europa’ kan dit niet alleen: het gebeurt in wisselwerking met media en politiek. Daarom de vraag: hoe is de aandacht voor Europa in de media, tussen voorzitterschap en inwerkingtreding Lissabon, te karakteriseren?
De korte Europa-storm in de media begon met berichtgeving over de vacature van president van de Unie. De EU was opzoek naar iemand die Europa kon vertegenwoordigen en kon binden. In Nederland echter werd het gezien als een strijd om meer macht in EU binnenslepen. En Balkenende was onze man. Dat Balkenende in het buitenland slechts als marginale outsider gold, weerhield de Nederlandse media en politici er niet van te speculeren over wat er moest gebeuren als hij er niet meer was. En plots was het zelfs voor eurosceptici een eer dat onze Balkenende mocht vertrekken naar het instituut dat in 2005 niet eens voldoende draagvlak had om wat nieuwe regeltjes door te voeren.
Toen het uiteindelijk Van Rompuy werd, voelden we ons toch enigszins gepasseerd: een Belg! De aandacht werd verlegd naar de verdeling van de plaatsen binnen de Europese Commissie. De Europese Commissie belichaamt het algemeen belang van de Europese Unie. Bij de verdeling van de posten was de teneur in Nederlandse media echter: wat krijgen wij? En niet: wat betekenen deze nieuwe posten voor de Europese Unie? Of: wat is de verhouding socialisten / liberalen? Nee, Nederland kreeg niets en de Belgen hadden ons wederom verslagen. Die kregen naast het voorzitterschap immers ook nog eens de oude post van onze Neelie! Neelie Kroes, die grote monsters als Microsoft voor het Europees Hof sleepte, werd gedegradeerd tot Commissaris ICT. Ter info: verdeling van de nieuwe commissie naar land en politieke kleur.
En dat allemaal mogelijk gemaakt door het Verdrag van Lissabon. Feest met vuurwerk in Portugal na het volgende grote ijkpunt na de Verdragen van Rome en Maastricht. In Nederland ging het iets anders: er werd nauwelijks aandacht aan besteed. Er hoefde nergens meer om gestreden te worden met andere lidstaten, dus het was niet spannend meer. Behalve media, werden ook de politici er niet warm of koud van. Zelfs eurosceptische partijen SP en PVV namen de inwerkingtreding van Lissabon voor lief. Een paar jaar geleden beweerden Wilders en Marijnissen nog dat Nederland ‘van de kaart zou worden geveegd’ als een verdrag als de Europese Grondwet zou bestaan. Het verdrag van Lissabon is volgens hen het Grondwettelijk Verdrag in schaapskleren, dus enige ophef over de inwerkingtreding ervan was logisch geweest.
Maar de strijd om Europa is al gestreden. De strijd vinden we spannend – Europa zelf kan ons niet boeien. Geen wonder dat de Europese Unie zo ver van ons af lijkt te staan. Als je niet kijkt.
Reacties (12)
De reden dat in Nederland weinig tot geen aandacht, wordt besteed aan de EU is geen toeval. Door de tegenstand van NL heeft ze zichzelf buitenspel gezet. De EU houdt niet van tegenstanders en zorgt alleen voor medestanders in haar gelederen.
De EU moet verder.
Kritiek is negatief.
Praten is lastig.
Door de media-aandacht in NL naar nul (0) te brengen weet de Nederlander ook niet wat er allemaal gebeurt. De Nederlander zakt zo mooi weg in het moeras van onwetendheid terwijl zich naast haar de landen samenspannen een een moloch creëren die NL dadelijk de zee indrukt terwijl de Nederlander echt geen weet heeft van wat hem dadelijk overkomt. En het woord samenspannen moet dan niet als complot worden gelezen maar gewoon wat het is: gezamenlijk inspanning leveren.
De Nederlander wordt onkundig gehouden.
NL buitenspel en een radiostilte in medialand over de EU.
Er is geen toeval.
Maar complot gaat te ver.
NB: de combinatie Neelie (NL) en privacy (NL) doet het ergste vrezen.
Europese ‘laat de burger praten’ projecten genoeg en menig europarlementarier staat meer met zijn/haar gezicht de maatschappij in dan die figuren in de Tweede Kamer.
Euh.nu is zo’n project, niet dat het mij persoonlijk aanspreekt, maar het zal bepaalde mensen op een bepaald niveau toch wel aanspreken?
http://www.euh.nu/
http://twitter.com/euhmannetje
..of willen mensen eigenlijk alleen maar een beetje kankeren?
Gaan we nu Eurosceptici hypocrisie verwijten omdat ze toch macht ambieren in een instituut dat ze desondanks verfoeien, lees ik dat goed ? Is Gastredacteur gisteren op de wereld gezet ofzo ?
De NL overheid trekt zich niets aan van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens door -tegen de afspraken in- ondermeer vinderafdrukken (en later DNA) te willen opslaan in een centrale database. Als onze overheid “Europa” al niets kan schelen, wat zouden wij als burgers er dan mee moeten?
De Nederlandse overheid trekt zich zelf niets aan van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens door doelbewust art. 8, eerste lid van dat verdrag te schenden door vingerafdrukken (en later ook DNA) op te slaan in een centrale database. Waarom zouden wij als burgers ons dan iets van “Europa” moeten aantrekken?
Wie zijn die “we” waar je het steeds over hebt? Je bent druk bezig om mensen in hokjes te stoppen, liefst een of twee grote hokken. Ik voel me niet aangesproken.
Europa is heel belangrijk, maar ik vond die grondwet niks en dus heb ik tegen gestemd. En er zijn er meer zoals ik. En ik ben niet per se voor nationalistisch stemgedrag, van mij mogen er ook internationale partijen mee doen. En ik gun ook Europa een betere voorzitter dan Balkenende: waarom zou ik voor hem zijn als hij daar zit als ik tegen hem ben als hij in Den Haag zit?
De desinteresse ligt voor een deel ook aan Europa zelf. (niet alles is de schuld van de media)
In het Europese Parlement wordt in allerlei talen gebrabbeld. Een batterij tolken is hierdoor nodig. Maar een belangrijk gevolg van die meerdere talen is dat de parlementaire journalisten er haast geen touw meer aan vast kunnen knopen van wat er wordt gezegd, wat een beperkte verslaggeving tot gevolg heeft.
Waarom kunnen ze het er niet gewoon over eens worden om in één parlement één taal te spreken?
Dan is het ook nog zo dat in het Europees Parlement de boel is gescheiden naar land. Je stemt op landelijke kandidaten en landelijke partijen. Waarom dat nodig is?
In niet-democratische staten is het doorgaans zo dat de overheid de media aanzwengelt om over ze te kletsen. Dat moet in de EU gewoon nog even op gang komen:P Waarschijnlijk moet Berlusconi de offerte nog ondertekenen:P
Wat hadden SP en PVV precies moeten doen bij het in werking treden dan? Massale demonstraties op het Binnenhof?
Wat dan ook wel het antwoord is, de conclusie is natuurlijk correct. “De strijd vinden we spannend” — de inhoud kan ons niet boeien.
Even ook “we” en “ons” adopterend als “de grote gemene deler in Nederland” is dat niet alleen ten opzichte van Europa zo maar ook ten opzichte van de nationale politiek. Wilders en aanverwante ellende gaan alleen maar over heroïsche strijd tegen de machten van het kwaad; van z’n standpunten en stemgedrag heeft z’n electoraat op z’n hoogst marginaal meer benul dan een Sarah Palin fan.
Nederland is een zeer welvarend en gelukkig land dat het zich tot die hoogten van verveling heeft weten te verheffen.
http://www.guusmeeuwis.nl/Lyrics.Asp?Id=1059&Sid=1053&Mid=931
Beetje dom stukje. Om te doen alsof de Nederlandse euroscepsis alleen gebaseerd is op verveling is kortzichtig.
Hier in de V.S. (“gaat ie weer..”) vindt men de centralisatie in de EU behoorlijk ver gaan. Dat wij onze belastingen moeten harmoniseren en ons openbaar vervoer privatiseren vonden de geinteresseerden die ik het heb uitgelegd een inbreuk op state rights. De Federale regering hier zou dergelijke inmening niet gedaan krijgen. Terwijl de Verenigde Staten 1 taal spreken en cultureel, politiek en ideologisch veel homogener zijn dan wij.
Jamaar JSK de VS is ook een democratie. Met een constitution met daaroverheen nog een bill of rights! Daar kunnen wij alleen maar van dromen. Maar dromen waarin 99% van de acteurs een taal spreekt die je niet verstaat, gaan snel vervelen.