Een man die niet bang is voor zijn vrouw

Mijn vrouw ontvoerde me. Per fiets. Mijn ouders en onze kinderen zwaaiden ons uit.
Het was een verrassing, al had mijn vrouw die half moeten aankondigen, omdat ik die avond met een vriend had afgesproken. Toen ik de afspraak in onze elektronische agenda’s zette, had mijn vrouw hem elektronisch geannuleerd.
Ik zag dat en dacht: ‘O.’ Meer niet. Een van de vele voordelen van elektronische agenda’s is dat je leert hoeveel informatie alleen maar ballast is. Toelichtingen, beweegredenen, verzachtende omstandigheden, tegemoetkomingen. Terwijl juist de afwijzing gebaat is bij lage transactiekosten.

Toen we de straat uit waren, zei mijn vrouw: ‘Dit is vanwege onze trouwdag.’
‘O ja,’ zei ik.
De afgelopen jaren was ik telkens in het buitenland tijdens onze trouwdag. Ik vond dat daaraan geen conclusies verbonden mochten worden.
Dit jaar was ik thuis. Een paar weken geleden had ik het nog gezegd: ‘Dit jaar ben ik eindelijk eens thuis met onze trouwdag.’
En thuis vergat ik onze trouwdag.

Ooit verzamelde ik bewijsmateriaal van het menselijk tekort. Al snel heb je genoeg voor levenslange veroordelingen van alles en iedereen. Alleen mensen die gehecht zijn aan hun eigen teleurstelling, blijven verzamelen. Hieronder bevinden zich veel schrijvers, filosofen en vrouwen met wie ik vroeger een relatie heb gehad.
De laatste jaren ben ik me gaan toeleggen op de forensische analyse van de hulpeloosheid. Zoals het vergeten van trouwdagen, bijvoorbeeld. Je hoeft niet al te lang te zoeken om sporen van het geluk te vinden. De man die zijn trouwdag vergeet, is de man die niet bang is voor zijn vrouw. Eigenlijk zou je daar al kunnen stoppen: een man die niet bang is voor zijn vrouw. Zij die graag teleurstelling verzamelen, zullen het benoemen als onverschilligheid. Maar waar de angst eindigt, kan de liefde aanvangen. Ik heb me voorgenomen te beginnen in voorjaar 2013.

Meer bij Bijzinnen.