COLUMN - Het KWF wilde met de campagne ‘Aandacht, AUB!’ wijzen op de soms gebrekkige psychosociale zorg voor kankerpatiënten. De campagne bestond uit een ‘luchtige’ serie filmpjes op waarin daadwerkelijk gerapporteerde blunders waren uitvergroot. De verhalen waren echter dermate dik aangezet dat het enige dat van het originele probleem overbleef, ongeremde botheid en grote desinteresse was.
Artsen die aan de lopende band patiënten en uitslagen verwisselen. Artsen die niet luisteren naar hun patiënt. Baliepersoneel dat zich een slag in de rondte klungelt. Verpleegkundigen die meer in roddels, vakantiefoto’s en verjaardagstaart zijn geïnteresseerd dan in hun patiënten.
Het was van een grote treurnis. Artsen en verpleegkundigen werden neergezet als een bonte verzameling minkukels, stoethaspels, botterikken, haantjes en klootzakken. De patiënten leken op zielige vloermatten die alles met afgrijzen over zich heen laten komen. Mij lijkt dit niet de weg om een gesprek te openen. Eerst zet je een beroepsgroep publiekelijk te kakken, en vervolgens beweer je dat je een gesprek wilt aangaan?
Mijn ervaring is dat oncologen en verpleegkundigen buitengewoon begaan zijn met hun patiënten, en dat iedereen enorm zijn best doet. Ja, er gaat wel eens iets mis, maar dat komt meestal voort uit chronisch tijdgebrek: desinteresse of botheid is zelden het probleem.
Na veel commotie trok KWF de campagne terug. Een verstandig besluit, maar had het KWF niet eerder kunnen begrijpen dat deze aanpak zonde was van de 450.000 euro die ze erin staken?
Temeer daar er een aantal grote problemen liggen in de psychosociale zorg van kankerpatiënten. Een van de grote vragen – die iedereen bezighoudt, artsen en patiënten incluis – is hoelang je moet blijven doorbehandelen. Moet je aldoor maar nieuwe remedies blijven zoeken en nog weer een chemo of serie bestralingen aanbieden, terwijl duidelijk is dat die weinig uithalen en hooguit een maand of twee verlenging kunnen opleveren?
Wanneer gaat kwaliteit van leven boven het verlengen van het leven? Wanneer wordt levensverlenging een uitputtingsslag? Hoe maak je in hemelsnaam zo’n afweging? En hou je, door steeds naar weer andere interventies te zoeken, uiteindelijk niet het idee in stand dat er, zelfs tegen de keer in, wellicht toch genezing is te vinden? Hoe kunnen artsen en patiënten hun beider besef van machteloosheid tegenover die voortwoekerende kanker anders oplossen dan door steeds weer naar nieuwe technologieën te grijpen?
Dat zijn vragen waar zowat alle artsen en patiënten mee worstelen. Waar nog bijkomt dat artsen vaak denken het niet ‘goed’ te doen wanneer ze niet alles uit de kast halen voor hun patiënt, en patiënten soms bang zijn om een behandeling die ze als te belastend voorkomt, te weigeren.
Dáár zoo het KWF zich eens over moeten buigen. Liefst niet in ‘geestige’ sketches van maximaal één minuut elk.
Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.
Reacties (7)
Wat mij nu opeens opvalt is dat de kosten voor een dergelijke reclame ongeveer hetzelfde zijn als voor het salaris voor een onderzoeker/promovendus en bijbehorende onderzoeksgelden voor 4 jaar. Heb ik blijkbaar toch het verkeerde vak gekozen.
Ook mij is, helaas, de laatste paar maanden opgevallen dat men in geval van terminale kanker weinig hulp biedt.
Men kijkt je, het GEHELE interdisciplinaire team , een beetje meewarig aan, zeggen dat je uitbehandeld bent, dat ze dus niets meer voor je kunnen doen behalve uitwassen wegsnijden….op vragen over eventuele chemo-behandelingen of bestraling wordt een beetje droevig “nee” geschud, vervolgens mag je weer met je geliefde op weg naar huis.
Daar sta je dan.
Het doodvonnis voor ogen en geen enkele hand die door de medische stand wordt uitgestoken.
Gelukkig heb je ex-collega’s die bijspringen, geestelijke raadslieden en psychiaters die aan komen snellen…maar stel nou dat je die niet zou hebben?
Wanneer gaat het KWF zich daar nu eens mee bezig houden in plaats van met fondsenwerving.?
Ik zou zeggen, kijk op http://www.kwf.nl/onderzoek/welk-onderzoek-krijgt-geld/Pages/Projectendatabase.aspx, onderzoeksgebieden
410: kwaliteit van leven
420: coping
440: sociale zorg van patienten
en trouwens sterkte met deze moeilijke tijd.
“Eerst zet je een beroepsgroep publiekelijk te kakken, en vervolgens beweer je dat je een gesprek wilt aangaan?”
Dat ziet er van buitenaf raar uit, maar het KWF is dusdanig sterk verweven met de medische wereld dat men dit waarschijnlijk heeft gezien als “van binnenuit de uitvoerders bij de les houden”.
Het KWF hoeft geen “gesprek aan te gaan” met mensen in de medische praktijk, zij zitten er middenin en maken er deel van uit.
Verder kent het KWF een solide kern van vrijwilligers en bestuurders met een christelijke achtergrond, die iedere discussie waarin het woord “euthanasie” zou kunnen vallen, uit de weg gaan.
“Moet je aldoor maar nieuwe remedies blijven zoeken en nog weer een chemo of serie bestralingen aanbieden, terwijl duidelijk is dat die weinig uithalen en hooguit een maand of twee verlenging kunnen opleveren?
Wanneer gaat kwaliteit van leven boven het verlengen van het leven? Wanneer wordt levensverlenging een uitputtingsslag?”
Dat wordt een van de grote kwesties in Nederland de komende jaren. Nederland heeft nog geen compleet stelsel van richtlijnen over hoeveel zorg mag kosten, terwijl de bevolking vergrijst en de economische groei al lang niet meer de technologische vooruitgang in de medische sector bij kan benen (en dat zou zonder crisis ook zo zijn).
“Hoe kunnen artsen en patiënten hun beider besef van machteloosheid tegenover die voortwoekerende kanker anders oplossen dan door steeds weer naar nieuwe technologieën te grijpen?”
Hoe ging dat vroeger (religie?), het is namelijk niet een nieuw probleem? Dus misschien niet proberen het wiel opnieuw uit te vinden maar afkijken van de geschiedenis en de nog bestaande traditionelere culturen.
Wat een misser, deze spotjes.