COLUMN - Wat je al kan doen met een paperclip. Deze vernuftige uitvinding staat bekend om zijn multifunctionaliteit. Meestal heel onschuldige toepassingen. Meestal, want er is geen product of het kent fatale toepassingen. Soms komt men daar per ongeluk achter (ontploffende senseo’s, ontbrandende televisies), soms komt men er na een doelbewuste aanslag achter.
Een product is onschuldig, tot een of andere idioot het tegendeel bewijst. En dan zijn de rapen gaar. Inmiddels kennen we een lijst producten die absoluut verboden zijn om mee te nemen op een vliegreis. Lastig voor de vakantieganger. Ook heel vervelend voor het bedrijfsleven.
Het Ministerie van Economische Zaken licht burgers en bedrijven voor over de exportcontrole op strategische goederen en diensten. Het beleid richt zich op 3 categorieën, deelt het ministerie mee. Militaire goederen, goederen voor tweeërlei gebruik (dual-use) en strategische diensten (o.a. bepaalde softwar en reparaties en onderhoud van militaire of dual-use-goederen en instructies in het gebruik ervan).
Het ministerie van Economische Zaken is erg transparant over de vergunningen die zijn afgegeven voor dual use-goederen.
En zo komen we er achter dat de bondgenoten natuurlijk niet tot risicolanden behoren. De VS, Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië mogen uraniumverrijkings produkten ontvangen. Zelfs Rusland. Ook al halen de Russen rotgeintjes uit met buurstaten.
Ook voor de export van apparatuur, software en technologie voor informatiebeveiliging, dient een vergunning te worden aangevraagd. Niet zo explosief als kerncentrales. Maar zou het wel gebruikt worden om burgers van degelijke virusscanners en firewalls te voorzien, voor hun onschuldige pc’s?
Toch wordt het vrij vaak geëxporteerd naar landen waar het met burgerrechten en privacy nog slecht is gesteld. China bijvoorbeeld. Maar ook bij Pakistan en Libanon kun je vraagtekens zetten.
Het beleid lijkt even duaal, als veel producten kunnen zijn.
Reacties (9)
Software (of in ieder geval de broncode daarvan) is gewoon een expressievorm. Een soort mengelmoes tussen een kruiswoordpuzzel, een encyclopedie, een muziekstuk en een gedicht. En zou dus onder de vrijheid van meningsuiting moeten vallen. Einde bericht.
*hier afbeelden van T-shirt met broncode van DeCSS*
De uitvoer van software is volgens mij geregeld in het Verdrag van Wassenaar (http://www.wassenaar.org), waarin dit soort standaardsoftware expliciet is uitgesloten en dus vrijelijk verkocht en geëxporteerd mag worden. Verder is ongeveer alle software verboden in dat verdrag….
Geld gaat voor principes, dat weten we inmiddels wel met dit ‘zakenkabinet’ (overigens ook eerdere kabinetten).
Tenzij de publieke opinie fel tegen is, dan wordt het afbreuk risico (ook in geld uitgedrukt) te groot, en past men het beleid aan. Dit gebeurt meestal reactief.
Onlangs vernamen we ook al dat 6 van de 10 grootste wapenleveranciers in Nederland geregistreerd staan vanwege belastingvoordelen….
@1 “Software (of in ieder geval de broncode daarvan) is gewoon een expressievorm. Een soort mengelmoes tussen een kruiswoordpuzzel, een encyclopedie, een muziekstuk en een gedicht. En zou dus onder de vrijheid van meningsuiting moeten vallen. Einde bericht.”
Software is niet slechts een verzameling woorden, maar ook gewoon een gebruiksvoorwerp. Een chip is niet alleen een verzameling halfgeleidermateriaal, metaal en plastic. Een uraniumverrijker is meer dan schroefjes en wat plaatstaal.
Vrijheid van meningsuiting heeft er al helemaal niets mee te maken.
@3 Je vergelijkingen gaan mank. Simpelweg omdat een beschrijving van een chip of uraniumverrijker nog geen chip of uraniumverrijker is. Bij software is dat wel het geval: er is geen feitelijk onderscheid tussen software en de beschrijving daarvan. En beschrijvingen vallen m.i. altijd onder vrijheid van meningsuiting. Dat een computer iets kan met die beschrijving doet daar niets aan af.
@4: En daarom mogen Iraniërs in Nederland niet studeren aan opleidingen waar ze nucleaire kennis kunnen opdoen.
@5 Daar heeft de hoge raad in 2012 al een streep door gezet.
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/12/14/universiteiten-mogen-iraanse-studenten-en-wetenschappers-niet-weigeren-a1439065
@1:
Dit lijkt me een wat al te, eh, poëtische kijk op software. Software is toch in de eerste plaats een reeks instructies die door een machine kunnen worden uitgevoerd. Het schrijven van software is dan ook niet zozeer een kwestie van artistieke expressie als wel van het toepassen van technische kennis en vernuft op een probleem dat je door de machine wil laten oplossen.
Een programmeur heeft in het algemeen best wel wat ruimte om zijn persoonlijke vakmanschap in te brengen in de programma’s die hij/zij schrijft. Net als een metselaar dat heeft. Beiden werken echter (als het goed is) wel naar een specificatie of bouwplan. Daar gaan analyses en berekeningen aan vooraf.
Het resultaat kan natuurlijk best een vorm van expressie zijn. Dat schrijven we dan in het algemeen op naam van de architect. Maar die heeft weer niet met stenen hoeven sjouwen, en heeft in het geval van software waarschijnlijk ook geen regel broncode bijgedragen.
@6: Zonder veel effect.
@7 Slechts naar machinecode gecompileerde code is een lijst van instructies voor de computer. Broncode is veel meer een lijst van wensen, eisen en ideetjes van de auteur. Dat sommige archaïsche (maar, ok, veelgebruikte) programmeertalen dat anders doen lijken is meer een artefact van die talen dan een inherente eigenschap van software.
Het werk van een programmeur zou ik eerder met dat van de architect vergelijken. Die werken conform een opdracht met wat wensen en zelden tot nooit een echte specificatie of bouwplan dat vergelijkbaar is met dat van een metselaar; ze maken die specificatie juist – dat is de software. Als je al iets met een metselaar wil vergelijken dan zou dat wat mij betreft de uitvoerende computer zijn.
Disclaimer: overigens ben ik softwarearchitect.