COLUMN - Stel je voor: je gaat met een stel vrienden naar het café met het uitdrukkelijke doel om iemand te versieren. Jullie maken er een spel van. Wie verliest moet alle drank betalen; de verliezer is degene die het minste aantal afwijzingen krijgt. Oftewel, je doel is om afwijzingen te verzamelen. Klinkt bizar, maar je creëert er een structuur mee waardoor je altijd wint: gratis drank of een partner. Dit idee, het bereiken van je doelen door ‘failure targets’ te zetten, was vorig jaar het onderwerp van één van de finalisten van TEDxAmsterdam.
Een onverwachte partij past dit idee toe in de dagelijkse praktijk. Het UWV in Amsterdam heeft aan een deel van de uitkeringsgerechtigden een sollicitatie-failure target opgelegd. Een uitkering ontvangen als je werkloos bent, is alsof je gratis Netflix krijgt als je kunt bewijzen single te zijn – niet erg motiverend om verder te zoeken. Het omkeren van die structuur, door de uitkering afhankelijk te maken van of je gesolliciteerd hebt, is meer alsof je Netflix gratis krijgt als je eerst minstens tien keer een blind date organiseert. Je verlegt je doel van iets abstracts, het vinden van een baan of partner, naar iets dat makkelijker te halen en te tellen is, en waar minder druk op zit: het verzamelen van afwijzingen.
De vraag is of deze aanpak werkt. Daarom hebben onderzoekers van onder andere de Vrije Universiteit in samenwerking met de Dienst Werk en Inkomen en het UWV een experiment opgezet. Wie een uitkering aanvraagt, krijgt een ‘casemanager’ toegewezen. Deze casemanagers mochten al een aantal jaren op eigen initiatief een sollicitatieplicht opleggen aan uitkeringsaanvragers. Om te zien of dat echt effect had, kreeg een deel van de casemanagers de opdracht om de aanvrager vier weken lang een groot aantal sollicitaties op te leggen, en pas na die periode de uitkering toe te kennen. Altijd prijs dus voor de sollicitant: een baan, of met terugwerkende kracht een uitkering. Een ander deel van de casemanagers mocht onvoorwaardelijk uitkeringen verstrekken.
De failure targets zorgde ervoor dat zes maanden later 25% minder uitkeringen werden uitgekeerd. Dat is geen resultaat op zich: als je het proces lastiger maakt, vragen minder mensen een uitkering aan. Maar doordat de onderzoekers ook gegevens over het inkomen ná de aanvraag hadden, kunnen ze aantonen dat er niemand gedupeerd wordt: wat er minder aan geld werd uitgekeerd, valt in het niet bij wat er extra verdiend wordt. Voor de zekerheid wordt er gecheckt of er door de targets niet meer andere uitkeringen werden aangevraagd, of erger nog, meer crimineel gedrag ontstond. Dat bleek niet het geval. Met dit experiment is dus heel nauwkeurig vastgesteld dat failure targets inderdaad werken om mensen aan een baan te helpen.
Toch maar eens proberen, vanavond in het café.
Reacties (29)
“Altijd prijs dus voor de sollicitant”
Goh, een uitkering (met terugwerkende kracht krijgen) is tegenwoordig al een prijs.
“Maar doordat de onderzoekers ook gegevens over het inkomen ná de aanvraag hadden, kunnen ze aantonen dat er niemand gedupeerd wordt: wat er minder aan geld werd uitgekeerd, valt in het niet bij wat er extra verdiend wordt.”
Het tweede deel vormt alleen een garantie voor het eerste als dat in elk individueel geval zo was. Omdat er echter met gemiddeldes wordt gewerkt, is deze garantie volledig afwezig: één persoon die tegen het minimumloon gaat werken, verdient immers al meer dan twee uitkeringen (voor alleenstaanden), laat staan als er iemand een meer dan modaal baan weet te vinden. Bovendien lees ik in het artikel helemaal niet terug wat je hier beweert: Er is geen significant verschil in totaal inkomen (uitkeringen plus loon) tussen de groepen met en zonder dwangsollicitatie. De enige die altijd prijs heeft is het UWV, want de hoeveelheid uitbetaalde uitkeringen neemt wel significant af in de dwangsollicitatiegroep.
Verder kan op de methodiek aangemerkt worden dat er sprake is van een sterke voorselectie (“The sample for our experiment consists of individuals … who should be able to find regular employment within six months. The latter is determined through a computerized program that profiles all workers based on their characteristics.”); Alleen de 25% meest kansvolle bijstandsaanvragers kwamen voor het experiment in aanmerking. Er is alle reden om aan te nemen dat de resultaten niet generaliseerbaar zijn naar de 75% “zwakkere” uitkeringsaanvragers.
“Een uitkering ontvangen als je werkloos bent, is alsof je gratis Netflix krijgt als je kunt bewijzen single te zijn”
Wat een bizarre vergelijking. Zo ook de achterliggende gedachte achter dit stukje dat mensen die een beroep doen op een uitkering zijn (langharig) werkschuw tuig die met harde hand aan t solliciteren gezet moeten worden.
Je zult maar in de kroeg staan en zo naar worden van de afwijzingen dat je aan t eind van de avond én alleen je bedje in moet én alle drank hebt moeten betalen.
Iets welwillender ingestoken zie ik het als een prachtige poging om evidence-based beleid te maken op een nauwkeurige manier, opdat er niemand gedupeerd wordt.
@Bismarck, je punt 2 is zeer valide – maar de ‘gedupeerden’ die niet genoeg solliciteerden kregen wel degelijk alsnog de uitkering; dus de 25% winst voor het UWV komt van mensen die ofwel een baan vonden, of geen zin hadden in het gedoe. En dat waren dus niet de armsten.
@Cornelia – de Netflixvergelijking maak ik om te laten zien dat je gedragsmatig een ‘hobbel’ over moet om te solliciteren of flirten, en dat die hobbel groter of kleiner kan lijken door omgevingsfactoren. Vond hem zelf wel aardig.
@3: “beleid te maken op een nauwkeurige manier, opdat er niemand gedupeerd wordt.”
Dat waag ik ten zeerste te betwijfelen (laat ik er maar van uit gaan dat je naïef bent en niet kwaadwillend). Met deze cijfers in de hand (en nog liever met jouw ronkend artikeltje zonder de helemaal niet zo overtuigende cijfers uit het onderzoek) gaat de VVD straks de sollicitatieplicht opvoeren, maar dan daadwerkelijk met de consequentie niet genoeg gesolliciteerd, geen uitkering. Wat jij zo mooi prijs noemt, is uiteindelijk gewoon de keerzijde van straf.
“De ‘gedupeerden’ die niet genoeg solliciteerden kregen wel degelijk alsnog de uitkering”
Dat haal ik niet uit het artikel (integendeel zelfs).
“mensen die … geen zin hadden in het gedoe. En dat waren dus niet de armsten..”
Dat gok je allebei maar.
@0, ik kan me eigenlijk wel een groep voorstellen die verliest, namelijk de vrouwen in dat café die ongevraagd worden lastig gevallen door steeds dronkenere lui, die het alleen gaat om de afwijzing te scoren.
Flauw punt? Nee, want bij bijna al die zogenaamde ‘win/win-situaties’ zijn er wel degelijk verliezers, alleen lang niet altijd zichtbaar omdat ze buiten het kader vallen. Dat perspectief wordt met regelmaat over het hoofd gezien.
(Aangesproken worden door iemand die jou misschien een beetje leuk vindt in de kroeg lijkt me ok, maar zou jij zelf graag uitgaan op een plek waar je steeds onderbroken wordt door lui die alleen maar willen scoren – seks of afwijzingen?)
Heel specifiek in deze situatie, zijn het de werkgevers die worden overspoeld met (onzin)-sollicitaties, en dat heeft nog een extra bijeffect: hoe meer sollicitaties er komen, hoe groter de neiging om alvast een eerste schifting te maken op allerlei oppervlakkige kenmerken. Ik kan ze wel voorspellen: naam als proxy voor nationaliteit, geslacht, leeftijd en opleiding.
Gevolg? Hoe meer onzinsollicitaties, hoe groter de kans dat de mensen die niet aan het ‘plaatje’ voldoen, nergens de kans krijgen om eens persoonlijk te overleggen. Heb je als werkgever 5 sollicitanten, dan is dat immers toch anders dan als je 50 brieven door moet ploegen.
Ten tweede net als Bismarck even de nogal sturende framing van het idee dat een uitkering op een of andere manier iets heel uitzonderlijks is, in plaats van gewoon het recht dat je hebt opgebouwd door te werken, wat je hoort te krijgen als je op straat staat. Je HEBT daar al wat voor gedaan, namelijk gewerkt.
Dan dat verhaal over ‘niet gedupeerd’. Wat weet je daarover? Weet je zeker dat die 25% wel helemaal goed terecht is gekomen? En dat er niet toevallig een paar zijn – al zijn het er maar een paar – die door een gapend gat van 4 weken in hun inkomsten uit hun huis gezet zijn, of in psychische nood gekomen zijn?
En eh, omdat de ervaring leert dat men rondom de werklozenindustrie heel goed met cijfertjes kan goochelen – weet je bv zeker dat ook echt alle mensen zijn meegeteld in de uitgestroomd met psychische problemen of omdat ze hun huis en adres kwijt zijn, of misschien wel in de gevangenis geraakt zijn, wel worden meegeteld en niet bv als ‘overige omstandigheden’ als uitval gerekend onder het mom van ‘daar konden we niks aan doen’?
Selectie van je meetpunten is immers een prima manier om je resultaten wat wenselijker te maken.
En verder nog even dit:
https://www.ftm.nl/artikelen/een-kwestie-van-vraag
https://sargasso.nl/de-tegenprestatie-en-de-psychodwang-van-de-sociale-dienst/
https://decorrespondent.nl/2911/Conclusie-van-grootschalig-onderzoek-de-werklozenindustrie-is-nog-steeds-failliet/111913395-03d2df02
De hoogste werkeloosheid zit in het aanpassing probleem , sommige culturen willen niet integreren in dit systeem .
Applaus voor Inca, die de spijker op z’n kop slaat.
Idd, Inca + veel
Idd.
@5: “ik kan me eigenlijk wel een groep voorstellen die verliest, namelijk de vrouwen in dat café die ongevraagd worden lastig gevallen door steeds dronkenere lui, die het alleen gaat om de afwijzing te scoren.”
Een stel vrienden, dat kan ook een gemengde groep zijn. En als het wel een mannenvriendengroep is hoeven ze niet noodzakelijkerwijs op vrouwen te vallen.
@10: Heb je daar een Venn-diagram van?
Ik denk dat zeker díe laatste nuance verwaarloosd kan worden, en in een gemengde groep met een beetje gezonde dynamiek worden dat soort haantjesvoorstellen vanzelf teruggefloten.
@4: ai, ronk ik? Ik proef je weerzin tegen dit paper, maar begrijp hem nog niet. Ik lees op p9 dat er praktisch nooit sancties werden toegepast; na de 4 weken (wel of niet) solliciteren werd de uitkering alsnog overgemaakt. Dat is geen gok, ik heb het paper begrepen en ben oprecht onder de indruk van aanpak en resultaat. Zou graag zien dat meer beleid op deze manier werd doorgelicht.
@5.1: Onzinsollicitaties? Men werd wel degelijk geacht om een aangeboden baan ook aan te nemen, dus je stuurt geen brief naar een baan die je niet wil; en te hoog mikken is van alle tijden, ben ik bang. @5.2: recht op uitkering, ja – maar daarmee wil je zoveel mogelijk mensen gelukkig maken, toch, het is geen doel op zich @5.3: wacht: vóór de evaluatie werd het aan de discretie van de casemanager overgelaten of iemand een sollicitatieplicht kreeg of niet. Door dit onderzoek is nu duidelijk voor welke groepen de maatregel positief uitpakt. Ik zie dat als winst, het geld gaat naar wie het het meest nodig heeft.
@10: thanks!
Onzinsollicitaties? Mijn hemel, ik word oud. In “de goede oude tijd” plaatste ik zelf een advertentie. Er reageerden twee werkgevers op. Ik pas niet meer in deze wereld vrees ik.
Nu moet je eerst naar het cafe om iemand te versieren voor je mag solliciteren (of zoiets) Daar was ik slecht in (vrouwen versieren). Mijn vrouw heeft mij versierd! En ik ben gewoon bij haar gebleven.
Ik ben echt een fossiel (denk om de CO2) ! Ik stam nog uit de vorige eeuw.
Als ik een half jaar werkloos zou zijn, zou ik dat gebruiken om mezelf beter op te leiden. Er zijn nog wel wat cursussen die ik zou willen doen. De failure target zou er in mijn geval voor zorgen dat ik een minder betaalde baan zou accepteren en dus minder belasting betaal. Maar goed, de overheid heeft dan wel een paar stuivers verdiend aan niet uitgekeerde uitkeringen. Slim hoor…
Komen er arbeidsplaatsen bij als we alle mensen met een WW uitkering twintig sollicitaties per week laten schrijven?
@15: Hela! Wat lees ik daar?
Terug in het zand, die kop! Die WW-trekkers zijn immers veel te hard nodig om de UWV-ers aan het werk te houden.
@12
Dit is onjuist. Na 4 weken en een hernieuwd bezoek aan de dienst werd de aanvraag pas verder in behandeling genomen.
Op pagina 8, emphasis mine:
Nee, dit proces vermindert niet de hoeveelheid uitkering die je zou kunnen krijgen – maar je weet dus nog niet wat dat is, omdat je aanvraag pas na die 4 weken in behandeling genomen wordt. Extra onzekerheid en wellicht een afwijzing, en een hernieuwde aanvraag, ingaand ruim een maand later.
(Dit trucje wordt ook geflikt bij dwangarbeid trouwens: tijdens de aanvraag moet je alvast beginnen. Als je aanvraag wordt toegekend, krijg je in elk geval over die tijd je uitkering. Wordt je uitkering afgewezen, dan heb je dat werk dus gedaan voor 0 euro, of ben je er geld bij ingeschoten omdat je reiskosten, kinderopvang en wellicht bepaalde kleding zelf moest betalen.)
Oftewel: mensen hebben het recht, maar worden ontmoedigd er gebruik van te maken.
Jij omschrijft dat als
Maar wie het geld het meeste nodig heeft, is helemaal niet aan het UWV. Dat is een politieke beslissing die wij als maatschappij nemen. En die hebben we al genomen, daarom hebben wij namelijk wetten opgesteld wie er recht heeft op ww en wanneer, en wie er in aanmerking komt voor bijstand en wanneer.
Het is taak van het UWV om dat uit te voeren, niet om te proberen mensen die wel recht hebben te ontmoedigen om daar gebruik van te maken door hoge barrieres op te leggen of informatie niet te delen (‘not actively promoted’).
Dan terug naar het werk en de sollicitaties. Jij zegt
… maar ik vraag me af of je hebt gemist wat de huidige staat van de arbeidsmarkt is? Een van de problemen is: tekort aan banen. Leuke theorie dat je alleen zou solliciteren op banen die je wilt, maar als je dat zou doen dan kom je natuurlijk niet aan de eis van het UWV, want die banen zijn er niet voldoende. Zoals die lui uit je winwin-voorbeeld na een paar glazen bier ook echt niet meer al te kieskeurig zullen zijn. (Overigens, nog een belangrijk verschil is dat op z’n minst de partij die ‘op jacht’ gaat vrijwillig instemt met de tamelijk belachelijke regeling. Sociale druk is toch niet geheel hetzelfde als afhankelijk zijn voor je levensonderhoud.)
Er wordt even verderop in de paper ook gesuggereerd dat met name hogeropgeleide mensen sneller werk vinden omdat ze bang zijn dat ze later alles moeten accepteren wat ze wordt aangeboden… maar is dat ooit bewezen? Zijn daar uberhaupt aanwijzingen van? Krijgen mensen in de bijstand uberhaupt wel eens banen aangeboden? (Van die echte, je weet wel, met arbeidsvoorwaarden en een marktconform salaris op minimaal minimumloon-niveau, en vrije dagen en al die mooie rechten die we ooit hebben bedacht om werknemers te beschermen.)
Ik heb namelijk heel wat verhalen gelezen van mensen die in vernederende dwangposities te werk worden gesteld. En van andere mensen die in zinloze sollicitatietrainingen komen. Maar de enige persoon die ik ken die via de bijstand in een baan terecht is gekomen (via een werken-voor-weinig-proefperiode, niet via het aanbieden van een baan) heeft ZELF hemel en aarde bewogen omdat de casemanager-van-dienst niets deed om hem in die functie (die hij dus al naar tevredenheid uitvoerde) te krijgen.
Dus hoevaak komt dat ‘verplicht accepteren voor? En als dat NIET vaak voorkomt – in hoeverre kan dat dan als argument dienen?
Het echte probleem zit ‘m natuurlijk in de 4 weken wachttijd en de extra barrieres om de uitkering aan te vragen.
(Maar je stipt wel een punt aan – dit is niet alleen bedoeld om de aanvragers te demotiveren, maar ook om de casemanagers te disciplineren en te zorgen dat ze niet teveel aan dergelijke indiscreties toegeven. De tekst heeft het over ‘benchmarking’ van de casemanagers, en ‘compliance’.)
@12:
–
Ja, je ronkt.
@18: oeps- dat roep ik dus heel vaak… heb een tijdje bij EZ gewerkt, blijkbaar toch wat opgelopen.
Hoe zeg ik dit dan? Beleid testen is mijn hobby en dit onderzoek vind ik .. leuk?
‘Leuk’.
Besef je dat je niet alleen beleid onderzoekt maar vooral ook experimenteert met mensen, op een manier die bv bij psychologie nooit door de ethische commissie zou komen?
Kun je echt niet een heel klein beetje doen alsof je je kunt voorstellen dat 4 weken geen geld iets met je doet, als mens, op allerlei gebieden die breder zijn dan dat ene getalletje dat het uwv wil zien, namelijk je inkomen?
@12: “Zou graag zien dat meer beleid op deze manier werd doorgelicht. “
Het is nog geen beleid, het is eeen experiment (met een beperkte groep onder gecontroleerde omstandigheden en veel begeleiding voor de werkcoaches). Punt is dat op grond van dit soort experimenten wel beleid wordt gemaakt en in de politek verdwijnen vervolgens al die gecontroleerde omstandigheden: Dan heet het sollicitatiedwang werkt, dus we gaan het algemeen toepassen, zonder mitsen en maren.
“Ik lees op p9 dat er praktisch nooit sancties werden toegepast”
Dat staat er niet ondubbelzinnig (are almost never applied, dat klinkt als in het algemeen, buiten het experiment). Zelfs als ze wel op het expermient slaan, is al uit almost duidelijk dat ze dus wel worden toegepast (en dat komt dan nog bovenop de aanvragers die hun aanvraag voor bijstand intrekken als gevolg van de sollictatiedwang). Ik zou dus niet zo voetstoots aannemen dat iedereen alsnog zijn uitkering met terugwerkende kracht heeft gekregen, laat staan dat dat zal gebeuren (juist niet, dat moet immers de sanctie zijn) als dit experiment in beleid wordt omgezet.
“dus je stuurt geen brief naar een baan die je niet wil”
Waarom niet, in het huidige economisch tij is de kans op succes nihil. Bovendien kun je je sollicitaties natuurlijk makkelijk saboteren (bv. door een standaardbrief te sturen of te solliciteren op banen waar je niet voor gekwalificeerd bent. Alleen al in academic transfer zie ik per week honderden banen voorbijkomen waar ik kansloos voor ben, want niet de juiste papieren. Kan ik allemaal op solliciteren, maar die verdwijnen bij de eerste schifting in de prullenbak en ik wordt 0 keer op gesprek gevraagd, wil ik wel een jaar kroegrekeningen op verwedden).
En ook wat #20 zegt.
@Inca: ik vind je negatief. Natuurlijk is het niet fraai hoe er met mensen omgesprongen wordt met mensen die werkloos raken of zijn. Ook heel fout zijn die talloze discutabele bedrijfjes die bakken met geld verdienen aan die werklozen.
Maar toch denk ik dat dit een nuttig onderzoek kan zijn. Al vind ik het wel een beetje een open deur. Om goed om te kunnen gaan met afwijzingen (failures**) is heel belangrijk voor een sollicitant. Ik denk sowieso dat je voordeel kunt halen als je dingen samen doet (lief en leed delen, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje).
** “I have not failed. I’ve just found 10,000 ways that won’t work.” — Thomas A. Edison
http://www.brainyquote.com/quotes/authors/t/thomas_a_edison.html
@23: Moet goed omgaan met afwijzingen gepaard gaan met het niet uitbetalen van een uitkering?
@JANC: hoe iemand omgaat met een afwijzing heeft volgens mij geen invloed op het recht op een uitkering.
@25: Mensen die goed omgaan met afwijzingen zullen sneller sollicaties schrijven en dus afwijzingen krijgen (dat krijg je vrijwel onherroepelijk) en krijgen in dit experiment achteraf dan een uitkering.
Mensen die niet goed tegen een afwijzing kunnen zullen daardoor geen uitkering krijgen.
Heb je het wel gelezen?
@21 en @20:
jazeker was dit al staand beleid- het was alleen nog niet geevalueerd. Dus juist om te testen of het ueberhaupt werkte, en of het geen bij-effecten had op bepaalde kwetsbare groepen mensen, werd dit experiment opgezet. Volgens mij zijn jullie tegen het verkeerde been aan het schoppen.
@27: “of het geen bij-effecten had op bepaalde kwetsbare groepen mensen, werd dit experiment opgezet”
Kwetsbare groepen werden van het experiment geëxcludeerd, dus dat kan onmogelijk vastgesteld worden. Als gedaan wordt of dat wel zo is, voorzie ik rampen. Verder ben ik heel zeker dat ik tegen het juiste been ben aan het schoppen. In je naïviteit loop je hier te helpen aan het slopen van het sociale vangnet. Je ogen moeten geopend worden.
@27: Wat jij doet is een soort van cherry-picking. Een relatief kleine groep die geselecteerd is op bepaalde kenmerken onderzoeken en het dan extrapoleren op iedereen. Dus als het onderzoek is om te zien of het beleid werkt dan is het onderzoek verkeerd opgezet en de uitkomsten niet te gebruiken. Helaas denk jij dat dit een “goed” onderzoek is en bovendien denk je dat het zonder uitkering zitten voor vier weken geen probleem is “omdat je het later terugkrijgt”. Maar het wordt na vier weken geevalueerd. Voordat je dan het geld daadwerkelijk hebt kan het makkelijk weken later zijn. Dan werkt men bovendien vaak met vaste data waarop betalingen gedaan worden. Dus in een (nog) gunstig geval zou je zomaar twee maanden zonder geld zitten. Mag jij me vertellen hoe je daarmee je huur, water, stroom, gas, kleding en voedsel kan betalen. Dit probleem mag je vermenigvuldigen als je kinderen hebt. Je drukt er mensen mee de schulden in. En als je met zo weinig inkomen in de schulden komt, kom je er vaak nauwelijks uit zonder hulp. Vaak is dan diezelfde overheid de eerste die mensen die dus al middelloos zijn nog verder in het moeras te slepen doordat alle regelingen zo zijn dat de uitkerings of bijstandsgerechtigde moet bewijzen dat hij of zij alles heeft gedaan om X te voorkomen op dwange van sancties etc. etc. Kortom, door dit beleid aan te moedigen op basis van een bias-onderzoek waarin enkel de meest weerbare mensen zijn opgenomen te extrapoleren op de hele groep bijstandsgerechtigden doe je die mensen een groot onrecht en werk je mee aan asociaal beleid.