Django Reinhardt en Samois-sur-Seine

REPORTAGE - Grotere landen dan het onze hebben meer te bieden op cultureel gebied, althans de keuze is groter. Door het besef dat een gulzige manier van leven met het klimmen der jaren verstandig is, besloot ik dat een bezoek aan het Django Reinhardt festival iets voor mij was. Een vakantieverhaal.

In 1953 zat de grote gitarist en componist Django Reinhard te vissen, toen er iets mis ging in zijn hoofd. Het was aan de Seine, in Samois. Hij, als zigeuner, had de moordlust van de nazi’s overleefd. Ongeveer op die plek is een standbeeld opgericht, waar ik even bij op de foto wilde. Het huis waar hij gewoond had in Samois-sur-Seine is even verderop.

Uit de achtergrond kwam een donkere jongen op ons af: of wij soms fans waren? Django was zijn over grootvader. Wij schudden hem de hand en bevestigden onze bewondering. Ik open het festival morgen, zei de jonge Reinhardt. We zijn erbij, zeiden we verheugd. En puzzelden: hoe oud was het joch? Kon hij net zo spelen als zijn overgrootvader?

Het Django Reinhardt festival van 2014 was de vijfendertigste keer! Frankrijk heeft wel iets met festivals in de zomer; maar ik weet niet direct een ander voorbeeld van een festival dat naar een musicus is genoemd. In vijf dagen tijd meer dan twintig uur concert: kun je dat hebben, zelfs als verstokt liefhebber van jazz of gitaar?

Het bleek van wel: de plastic stoelen hadden beperkt gerief, soms werd het koud. Het eiland waar het festival plaats vond wordt geheel omstroomd door de Seine en het water in de rivier was nog niet zo warm. Het weer werkte ook maar deels mee: op de derde dag zorgde een storing voor een wolkbreuk, onder een woud van paraplu’s wel te verdragen, totdat je niettemin door lekkages en sputters toch zo nat werd dat het niet meer lollig was. Ik offerde toen een paar uur aan mijn eigen gerief.

Maar verder nooit genoeg: losraken van de tijd, vol spanning uitzien naar de nieuwe noot, de volgende melodische lijn, de volgende groep. En ontmoetingen buiten het festival.

Samois is een simpel dorp. In de week van het festival staat het geheel in het teken van de muziek en de Reinhardt gekte, met een gelegenheidscamping, waar het bezit van een gitaar een functie als toegangskaart vervult, en een buitenprogramma waar iedereen aan mee doet.

We bezochten jazz bij de bakker: een gelegenheidsterras, met spontane muziek van voorbijgangers. De zangeres was een echte voorbijganger:

Maar soms was er ook een programma; daar troffen wij opnieuw de achterkleinzoon van Django:

De grote charme is de schaal: duizend man op het eiland, een dorp met een speciaal parkeerterrein, maar verder goed begaanbaar zonder ontwrichtende menigte. Zie voor een impressie:

Op de kampeerterreinen trof je spontane sessies als deze:

Ik geef deze impressies uit enthousiasme. Maar lezer, vergeet het en kom niet volgend jaar naar editie 36 van het Django Reinhard festival. Want de charme zit in de kleine schaal. En de kwaliteit, natuurlijk van het programma. Zie:

Afbeelding: Django Reinhardt (Wikipedia)