Daar stond hij dan. Bij FC Utrecht op het veld, in het gezelschap met vedette Michael Mols. Een blond, guitig ventje van achttien jaar die eigenlijk al verbaasd leek te zijn dat hij in het profvoetbal terecht was gekomen. Dirk Kuijt was de naam. Hij droomde ook nooit van profvoetballer worden. Dat had hij nooit verwacht. Nee, zijn droom was ‘kampioen worden met het eerste van Quick Boys’, zijn clubje uit Katwijk. Daar kwam hij vandaan en hij hoopte dat hij die droom ooit ook nog zou realiseren.
Bij FC Utrecht ontwikkelde de technisch beperkte, maar immer hardwerkende spits zich stormachtig. Snel werd hij een publiekslieveling. Hij had het dan ook goed naar zijn zin en nam zich voor niemand zomaar te vertrekken. ‘Enkel voor het buitenland of een club uit de top drie’, zo beloofde hij. Naar de rest hoefde hij niet, daar was FC Utrecht een te mooie club voor. Die top drie-club kwam er in Feyenoord. Na een beetje gedonder over de transfersom ging Dirk Kuijt voor één miljoen euro naar Rotterdam. Wie had dat gedacht. Ook hier werd hij al snel door het publiek in de armen gesloten. Kuijt voelde zich thuis en begon te scoren als nooit tevoren. Deze scoringsdrift werd beloond met de interesse van de Engelse topclub Liverpool. Voor maar liefst achttien miljoen werd hij door de Reds weggekocht. Kuijt beloofde de Feyenoord-fans terug te keren. Want Feyenoord, dat was zijn club.
Mr. Duracell, zoals zijn toenmalige coach Rafael Benitez Kuijt noemde, werd bij Liverpool naar de rechtshalfpositie verwezen, aangezien hij moeite had zijn scoringsdrift voort te zetten in de Engelse competitie. Maar harde werkers doen het goed in de stad aan de rivier de Mersey. En zo werd Kuijt op de Spion Kop, zoals de beroemde Liverpool-tribune heet, ook weer hartstikke populair. In 2011 verklaarde hij dan ook zijn carrière in Liverpool te willen afsluiten. Met de komst van Kenny Dalglish waren het aantal speelminuten echter geslonken en in de lente van 2012 lagen de kaarten heel anders. Kuijt wilde weg. Maar als er een nieuwe trainer zou komen, dan zou het wel weer heel anders kunnen lopen, zo verklaarde hij in mei. Met het ontslag van Dalglish leek er dan ook weer perspectief te komen voor Kuijt. Toch tekende hij, voor überhaupt te hebben gesproken met de nieuwe manager Brendan Rodgers, een contract bij Fenerbahce. Feyenoord wimpelde hij af.
Waar hij drie weken geleden nog verklaarde bij Liverpool te blijven was hij nu ‘toe aan een nieuwe uitdaging’. Hij wilde een club met ambitie. Het ging niet om het geld. Toen Fenerbahce aanklopte, was Dirk meteen verkocht. De Turkse club ‘raakte de juiste snaar bij Kuijt. Het is een beslissing op gevoel.‘ Dat de club afgelopen jaren heel negatief in het nieuws kwam vanwege omkoopschandalen dat doet er niet toe, want Kuijt heeft er alle vertrouwen in dat de club weer de juiste richting opgaat. Feyenoord had wel interesse getoond, maar dat wilde Kuijt niet. Hij had het gevoel dat hij dan teveel stappen terug moet doen en voegde er haastig aan toe dat de timing voor zowel hem als Feyenoord niet helemaal juist was. Dat Feyenoord, met haar jonge ploeg en gebrek aan een spits, niet zit te wachten op Kuijt, klinkt niet bepaald plausibel, maar goed. Kuijt gaat drie jaar naar Turkije.
Kuijt is een voetballer die op karakter een prachtige carrière heeft beleefd en daar heb ik alle respect voor. Maar alles bij elkaar optellend heeft hij nu al vier maal de liefde van zijn leven gevonden en is hij nu toe aan zijn vijfde. Dirk rept over clubliefde, over zijn band met de supporters, maar heeft de kansen om dit te bewijzen tot nu toe laten liggen. In plaats van naar de club te gaan waar hij beweert dat (een van zijn) hart(en) ligt, trekt hij voor het geld naar een club met een bedenkelijke reputatie.
Kuijt heeft veel liefde te koop en daar betaal je dan ook voor. Ik verwacht dan ook dat er over twee jaar vast wel een Chinese club bij Dirkie aan klopt en dat Kuijt, mits het geld goed is, uitlegt dat hij vroeger in Katwijk ook altijd al het liefst bij de Chinees uit eten ging en dat hij deze kans dan ook niet kon laten lopen.
Dit artikel is geschreven door Michiel Jongsma en is terug te lezen op Soccer Department.
Reacties (6)
Iedereen heeft daar wel eens last van.
De schoorsteen van huize Kuijt moet natuurlijk ook blijven roken. En dan hebben we het maar niet over het Pensioen.
Flauw. Hij heeft respectievelijk 5, 3 en 6 jaar voor bovengenoemde clubs gespeeld. Dat lijkt me het profiel van een trouwe speler, die niet zomaar bij een club weggaat. Bovendien waren de overgangen naar Feijenoord en Liverpool logisch, want sportieve promotie.
Je kan je hoogstens afvragen of het wijsheid is van Kuyt om nu naar Turkije te gaan. Sportief een achteruitgang, bovendien is fenerbahce van hetzelfde niveau als Nederlandse tobclubs (uitgeschakeld door PSV in de Euro League). Het moet dus wel om het geld gaan. Maar uiteindelijk zijn goed recht om op de beste deal in te gaan, ik zie niet in waarom we daar moeilijk over zouden moeten doen. Jammer voor Feijenoord, maar voglend jaar weer een kans.
Ik snap de keuze wel. Kuijt heeft weinig prijzen gewonnen. Hij is niet zo goed (meer) dat hij daar nog veel kans op heeft. Dus wat doe je dan? Dan kies je voor een prettig leven. Dat lukt je zeker in Istanboel, en dat er dan een lekkere zak geld bijkomt is natuurlijk ook niet onbelangrijk.
Ik denk alleen wel dat Kuyt min of meer weet dat hij door deze beslissing zijn basisplaats in Oranje kwijtraakt. Iets wat er toch al aan zat te komen, maar hij had bij een Engels, Duitse, of andere Europese topcompetitie eventueel nog wel een jaar de kans gehad om zich als basisspeler nog even terug te werken tot de topvorm die hij ooit had (niet te verwarren met topconditie). Ik denk dat dit hij dat nu wel kan vergeten.
Trabzonspor was de club die uitgeschakeld werd door PSV..
Fenerbahce heeft PSV vaak genoeg voetballes gegeven ;)