“Dit is geen relaas van helden, het is slechts een verhaal van twee vrienden wiens levens op een bepaald moment bij elkaar kwamen. Met deze woorden begint en eindigt de film over de reis die Ernesto ‘Che’ Guevara samen met zijn vriend Alberto Granado, ondernam in 1952 op een oude Norton 500. De film is gebaseerd op het gelijknamige dagboek dat Che bijhield tijdens de reis (en op aantekeningen van Granado) en heeft naar verluidt de basis gelegd voor zijn latere strijd als revolutionair aan de zijde van Fidel Castro. Dat Che daarmee uiteindelijk een heldenstatus heeft verworven moge duidelijk zijn. Regelmatig duikt zijn beeltenis op in het straatbeeld of op een vlag aan de muur van een willekeurige huiskamer en is hij verworden tot een icoon in linksgezinde kringen. Dat Che in de laatste jaren van zijn leven de realiteit enigszins uit het oog verloor toen hij minister van Economische Zaken was, is bij weinigen bekend en voor wie daar meer over wil weten, kan het beste de documentaire Ernesto Che Guevara (1995) huren, verkrijgbaar in de betere videotheken. Diarios de motocicleta laat vooral de goede mens in Che Guevara zien en geeft de opmaat voor zijn idee over Amerika voor de mensen.
De twee vertrekken in januari 1952 en zijn ongeveer een half jaar onderweg op een reis die begint in Buenos Aires en naar Chili, Peru en uiteindelijk naar Venezuela leidt. Ernesto, zoals hij dan nog heet is op dat moment 23 jaar en bijna afgestudeerd in de medicijnen, gespecialiseerd in lepra. Granado is een stuk ouder, biochemicus en werkt aan de universiteit. In de film wordt een beeld geschetst van twee verschillende karakters, waarbij Granado vooral op zoek is naar avontuur en rokken wil jagen, terwijl Ernesto de gevoeligere blijkt te zijn en geduldig de verhalen van gedupeerde indianen aanhoort die ze onderweg tegenkomen. De landschappen zijn overweldigend; het begint al bij de grensovergang tussen Argentini
Reacties (7)
Het gaat niet goed met Ron Jeremy. Hij heeft een gezwel aan zijn schwanz, en het is waarschijnlijk niet meer te opereren.
Ik heb het boek ooit eens gelezen maar alleen al om de landschappen lijkt het me een mooie film. In Argentinie zat ik ooit bij een zuid-amerikaanse film over Che en al die argentijnen verlieten grienend de zaal, terwijl dat in mijn ogen toch een tikje overdreven was. Daarentegen deed de English Patient die argentijnen weer vrij weinig (alleen wat puberaal gegiechel bij de vrij-scenes). Rare jongens die argentijnen… (maar er zouden er meer van moeten zijn zoals good old Che… hasta la pasta en tot morgen..).
Horse: je projecteert het nieuws op je persoonlijke leven en zo verwar je feiten met fictie.
Ron Jeremy is volgens mij springlevend en volledig operationeel.
Klopt. Ik ben druk bezig met een manuscript over vogeltrek en liet me enigszins in de donkere kamers van mijn geest toe.
Het verhaal was wel aardig. Het voegde eigenlijk bar weinig toe dat het Che betrof. De plaatjes waren prachtig. De makers hebben goed hun best gedaan om onder allerlei verschillende, prachtige weersomstandigheden de mooiste plekjes van Zuid Amerika te filmen.
goeie film