Europa ligt onder vuur, maar Europa kan zomaar eens het meest veelbelovende politieke model zijn dat we op dit moment hebben. Beleidsadviseur Simon Anholt houdt een gloedvol pleidooi over wat Europa is, kan zijn en hoe het zichzelf moet verkopen. Hij praat als een gladde autoverkoper, maar tjonge, hij heeft ook wel wat te zeggen. Kijk het uit tot het einde.
Met dank aan Snaporaz.
Reacties (24)
Het is absoluut de moeite waard om even de 13 minuten uit te zitten, zelfs als je niets met Europa hebt.
En de reactie van de PVV die in NL met warm applaus werd ontvangen “HIJ IS EEN EUROFIEL! EN DIE MOETEN GEEN CENTJES VAN ONS KRIJGEN! HIJ MOET MAAR EENS OPHOUDEN WANT WE WORDEN BANG VAN HEM!”
En de discussie is weer gevoerd en klaar.
Europa is in de jaren tachtig en negentig reeds steeds actiever geworden op het gebied van mondiale internationale samenwerking. De aanslag van 11-9-2001 en de primitieve reactie van de VS heeft deze deur hard dichtgeslagen.
De aanloop tot de Irak oorlog en de gang van zaken rond de klimaat conferentie in Kopenhagen zijn twee duidelijke voorbeelden dat met het inzakken van de twee torens ook het uitzicht op mondiale samenwerking achter de horizon was verdwenen.
Misschien durven politici, gedwongen door de economische werkelijkheid en gesteund door de mondiale Occupy beweging, het punt weer naar voren te brengen en vinden ze een effectief weerwoord tegen het geroeptoeter van de nationaal populistische hofnarren.
Leuke link. Goed verhaal. In principe is dit de visie (zeg maar vanaf 30.00) die ik graag achter occupy zie.
graag gedaan … en als u al had gefronst bij de communicatie van de EU instellingen, en andere, bekijk het filmpje vanaf het begin (37′)
Had het meteen op youtube vanaf het begin bekeken en wellicht moet je dat ook doen om het eind goed te kunnen plaatsen (context).
Alle redenen die Simon Anholt noemt om de UN in 2011 totaal anders in te richten zijn toch ook van toepassing op de EU?
De EU is een instituut en geen netwerk. Niet alle stakeholders zijn vertegenwoordigd. Er eten vele dure mensen in veel te dure (en veel te veel) gebouwen die enkel hun eigen droom als belang nastreven. Het is zo top-down als het maar zijn kan (want ondemocratisch en het negeert referenda).
En dan zegt ie op het eind dat de EU het helemaal is.
Wat red je als je de Euro redt? Niemand die het weet.
En dan zegt ie op het eind dat de EU het helemaal is.
Hij zegt dat de EU het helemaal is als voorbeeld voor wat je voor elkaar kunt krijgen als je maar over de grenzen wil denken en handelen.
Geheel onwaar. Elke wet moet worden ingedient door de Commissie. Zo’n voorstel duurt gemiddeld twee jaar. Eerst komt er een groenboek, wat door het bedrijfsleven, vakbonden, lobbygroepen, provincies en/of overheden wordt samengesteld. In dat groenboek staat een probleem. Dan wordt er vervolgens eindeloos vegaderd door comite’s, zowel formele als informele waarin werkelijk iedereen in vertegewoordigd is. Elk belang. Pas als dat klaas is, levert de Commissaris het voorstel in het EP en CORPERER 1/2, werkcomite. 80% van de voorstellen gaan als warme broodtjes dan onder de hamer, omdat ze al tot 100 cijfers achter de komma zijn uitgewogen.
In dat process komen duizenden mensen met een dossier in aanmerking die allemaal verschillende belangen verdedigen. In dat opzicht kun je de EU zelfs als de grootste participerende democratie ter wereld beschouwen.
wat je beschrijft is corporatisme
Anders gezegd: het is polderen.
Het is democratie zonder inmenging van die lastige burgers, scheelt meteen een hoop gedoe met verantwoording afleggen.
Top-down organisatie is erg 1.0 en hoeveel PR je er ook tegenaan gooit, innovatief of toekomstgericht is het zeker niet in het ontluikende netwerktijdperk.
Onze beleidsadviseur Simon Anholt denkt aan het eind van zijn betoog natuurlijk wel aan zijn “wallet”!
Je kunt het natuurlijk niet zeggen dat de Europese Unie heeft gefaald, nee je noemt het een leuk experiment!!!
Hey, Dimitri. Als het verhaal van Simon Anholt feitelijk gaat over het uitzetten van een strategie en het verkopen daarvan, dan is het nogal vreemd dat je de inhoud van zijn relaas kan waarderen terwijl je zegt dat hij klinkt als een gladde autoverkoper. In zijn verhaal geeft hij exact het voorbeeld zoals hij vindt dat beleidsmakers moeten communiceren en als je het eens bent met zijn verhaal zal je juist de verpakking daarvan moeten waarderen.
In het algemeen: met enige regelmaat woon ik conferenties in Brussel en hearings en andersoortige praatgroepjes in het EP bij. Soms ontdek je wel eens een vaardige spreker, iemand die met enthousiasme praat over zijn onderwerp – want veel meer plus een onsje zelfvertrouwen is niet nodig. Maar wanneer het hooggeplaatste beleidsmakers betreft, en denk dan vooral aan de EC, dan zijn ze daar zelden toe in staat. Geef ze trouwens maar eens ongelijk. Degene die het woord moet voeren staat vaak net iets te hoog in de hiërarchie om daadwerkelijk met de materie te stoeien. Ze kunnen eventueel een algemeen verhaal houden en teren op hun flinke ervaring, maar het moet wel gelinkt worden aan het onderwerp van de dag.
De meest bevlogen sprekers met visie kom ik vaak tegen bij de maatschappelijke stakeholders die lobbyen in Brussel. Daar is het gevoel dat ze met iets belangrijks bezig zijn volop aanwezig en de passie voor hun onderwerpen druipt er dan ook vanaf.
Kan ik goed volgen … Bonus ivm Europa: http://snaporaz.posterous.com/hermann-broch-in-1931
Anholt heeft een mooi verhaal over de communicatie en branding. Dat klopt allemaal zeer goed.
Dan komt de switch naar Europa, ik geef toe, wat minder overtuigend. Maar ik zou geen woord willen afdoen aan de positieve waardering. Er is geen betere kans op het verbeteren van het lot van de wereld dan Europa. Maar we zullen af moeten van versleten symbolen, zoals het kruis van Breivik, nationalistisch gevoel en Leitkultur.
Het gaat om wat je doet, zegt Anholt. Europa heeft de burgerbevolking in Libië effectief beschermd; gaan we dat nu ook in Syrië even regelen? Dat is een beslissing die niet waarschijnlijk is; daarvoor is een nieuw verdrag nodig. Ik zou daar voor zijn: de geschiedenis is niet ten einde, maar zou eens een beetje tempo moeten maken.
Er is geen betere kans op het verbeteren van het lot van de wereld dan Europa.
Wir sind das Herrenvolk. Je was van voor de oorlog, toch Tom?
Bizar idee trouwens dat Europa een voorbeeld zou zijn voor de rest van de wereld nu de rest van de wereld het vraagt om orde op zaken stellen in het eigen huis.
Anholt heeft het over een brand purpose. Wat voor een Europa willen we zijn (wat voor een Europese samenleving) als motor van hoe je dan projecten organiseert en communiceert.
Ik heb het geprobeerd en het resultaat was een zeer verwarde droom, om niet te zeggen nachtmerrie. Ik had het trouwens ook al eens geprobeerd met de gedachte dat Europa uiteen zou vallen en het resultaat was niet veel beter.
Orde op zaken stellen in eigen huis klinkt goed, maar wat doe je als de huisbaas niet deugt?
De EU is in zijn oorsprong inderdaad een “multilateral body” voor het regelen van alles waar we in Europa gezamenlijke belangen hebben. Er is echter geen politicus die dat beeld voor zijn achterban hanteert. Omdat hij/zij gekozen is op grond van nationale belangen. Anholt is een goed redenaar en hij heeft helemaal gelijk, maar zou hij een kans maken gekozen te worden in het Europees Parlement?
@12: nou voor de oorlog: ik ben 6 weken tijdgenoot van Hitler, dus dat valt nog wel mee. Maar het laat sporen na. De wereld verbeteren hoeft Europa niet van mij. Maar wat is de ambitie van JSK? Geen daden zo te zien.
De enige ambitie van JSK = money
Een stukje schrijven over Europa heeft niks met “ambitie” te maken Tom, eerder met de behoefte om gelijk te krijgen. Je hebt het in dit geval niet, that’s all. Europa is geen progressieve kracht in de wereld, hooguit voor haar eigen burgers (en dat begint ook deuken op te lopen).
Het ontbrekende element dat nodig is voor het utopische wereldbeeld dat Simon Anholt schetst is het vertrouwen dat we rekening houden met elkaars belangen. Dit bevind zich momenteel op vele vlakken op een dieptepunt. Iedereen die zich onbewust is van zijn rol in de maatschappij, of deze rol bewust anders invult, is hier wat mij betreft schuldig aan.
Dit loopt van uitkeringsfraude tot het verkopen van woekerpolissen tot het zichzelf bewust niet weg reorganiseren van managers.
Kortom, we zakken steeds verder weg in een Nash-evenwicht van een prisoners dilemma. We hebben praatjes als dit maar vooral ook mensen op Wall Street en de Beurs van Berlage nodig om ons hier uit te trekken.