GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Anne.
Terugkijkend op het afgelopen sportweekend wil ik niet eens te lang stilstaan bij de wanprestatie van afgelopen zaterdag. Dat het Nederlands elftal in de Roemeense regen roemloos ten onder ging verbaasde mij geeneens. Net als vijftien miljoen andere Nederlanders stoor ik mij al geruime tijd mateloos aan het selectiebeleid van San Marco.
De heiligverklaring van Arjen Robben, die kijkend naar zijn prestaties niet eens het Oranje waardig is, het vasthouden aan de ridicule 4-3-3, Van der Vaart en Van Persie, die bij hun clubs excelleren op ’10’, steevast op de vleugels positioneren en de pertinente weigering om een creatieve middenvelder op te stellen, zijn een doorn in het oog. Oranje heeft het nog in eigen hand, maar is er nog lang niet. Duidelijk is wel dat wij met Marco nooit de oorlog zullen winnen.
Het sportmoment van het afgelopen weekeinde vond echter plaats in Parijs, of beter gezegd: een voorstad van Parijs, Saint Denis. Daar keek de hele wereld naar vier landen die vochten voor elke meter. Het wereldkampioenschap rugby is een week voor de finale al een groot succes te noemen. Zelfs in Nederland, dat geen grote rugbyhistorie kent, staan de media vol met dit fenomeen.
De sport leent zich ook fantastisch voor heldenverhalen. Neem de Fransman Chabal. Een levende karikatuur van Jezus Christus zelf, maar dan zonder genade. Of superster Jonny Wilkinson, die Engeland hoogst persoonlijk langs de thuisploeg schoot en de ‘Springbokken’ die niet alleen een land, maar een heel continent op de been krijgen door het bereiken van de finale van hét mondiale toernooi van 2007.
Veel Nederlanders begrijpen de populariteit van het rugby niet. Er worden nu eenmaal meer punten gescoord met ‘kicks’ dan met ’try’s’, waardoor veel medelanders de sport onterecht afschrijven als een slechte versie van het voetbal. Maar rugby is zoveel meer. Het is het oerinstinct. Vijftien mannen aan beide kanten zonder bescherming en geen voorwaartse pass, waardoor er gevochten wordt voor elk grassprietje.
De Grieken vonden zo’n 2500 jaar geleden de sport uit als alternatief voor oorlog. Maar die Mediterrane mietjes hadden geen idee wat voor een sport oorlog echt kon vervangen. Gelukkig waren daar twee millennia later de koloniale Britten die wel wisten wat voor een beestachtige sport de man in toom kon houden. William Webb Ellis, die begreep het pas echt!
Inmiddels begrijpen ook de wereldleiders de waarde van de sport. De Engelse premier Gordon Brown, die nota bene het zicht in één oog kwijtraakte op het rugbyveld, zal bij de finale aanwezig zijn. Een kwestie van tijd voordat de Britten zich terugtrekken uit Afghanistan. Thabo Mbeki is er. Vrede in het zuidelijk deel van Afrika gegarandeerd voor het komende decennium! Toch jammer dat de Amerikanen dan weer zo nodig een slap aftreksel van een wereldsport moeten hebben.
Reacties (13)
Ik moet toch protesteren. Nederland heeft een erg lange traditie in Rugby (verenigingen bestaan al meer dan 115 jaar in dit land, dus Nederland hoort bij de eerste landen waar de sport werd beoefend).
@Bismarck: Neemt niet weg dat 99% van de Nederlanders niets weet van rugby.
@2: Toegegeven (al lijkt 99% me wat overdreven), maar om dan meteen te beweren dat Nederland geen grote historie in Rugby heeft?
Nog niet zo lang geleden zat Nederland nog in de subtop van het Rugby in Europa. Het is pas het laatste decennium dat Nederland zover wegzakt dat zelfs van Belgie verloren wordt.
ik begrijp dat Belgie dan ook geen ruk voorstelt op rugby gebied?
@Bismarck,
Je hebt helemaal gelijk, maar ik denk toch dat het ligt aan de schaal waar je naar kijkt.
Nederland heeft inderdaad al honderd jaar Rugbyteams. Niettemin, tot op de dag van vandaag is Rugby nog altijd geen proffesionele sport in Nederland, de sport wordt op een kleine schaal gespeeld, en pas sinds het millenium wordt er getracht een representatief nationaal team op de been te krijgen.
Vergelijk dit met de situatie in landen als Frankrijk, Italië, het Verenigd Koninkrijk en Ierland (en dat is slechts Europa) dan kan je tot slechts één conclusie komen: de Nederlander kent het rugby niet. Wij raken zelfs achterop bij landen als Spanje en idd België.
Rugby heeft simpelweg geen traditie in Nederland. Het is sinds de begin jaren ’90 zelfs ruim voorbij gestreefd door het American Football. En niet alleen de Admirals ook op vereniging niveau zijn er vandaag de dag meer Nederlanders die AF beoefenen dan Rugby.
@5: Tot 1995 was Rugby nergens een professionele sport. Nederland had begin jaren ’90 ook een team dat zich kon meten met landen als Italie en Roemenie, dat zelfs soms landen als Ierland en England in de luren legde.
Dat de sport inmiddels door American Football voorbijgestreefd is, zegt niets over traditie. Nederland had een goede ( meer dan een eeuw oude) traditie op het gebied van Rugby, maar die traditie is de laatse 10 jaar verloren gegaan, zou een veel betere conclusie zijn.
Ik denk dat dat past in de algemene tendens in Nederland, waarin de sporten die in de 19e eeuw gevestigd werden steeds meer verdrongen worden door sporten die momenteel hip zijn. Van de andere kant, met het spectakel op TV van de inmiddels volledig commerciele Rugby toernooien wordt het misschien ook weer hip en zien we weer een groei.
Sorry ik ben het er gewoon niet mee eens.
Ten eerste: Rugby was in de UK en Australië al in de jaren ’70 proffesioneel.
Ten tweede: al die teams die in de 19e eeuw in NL gevestigd werdenw aren stuk voor stuk brits
Ten derde: een aantal andere in de 19e eeuw zeer populaire sporten: voetbal, tennis, golf, wielrennen.
Ten vierde: een grote traditie, of wat voor een traditie dan ook heeft Nederland niet op rugby gebied. Roemenië… Italië… incidenteel (echt incidenteel) werd hier ene resultaat tegen gescoord. Op clubniveau is het niveau embarmelijk en Nederland heeft nooit meegedaan aan de mondiale toernooien. Rugby heeft geen grote schare aanhangers noch beoefenaars.
Ja de sport is er al een tijd, maar in mijn ‘view’ is een sporttraditie meer dan op een weiland af en toe een balletje gooien.
Nederland heeft een hele grote sportgeschiedenis, rugby maakt daar alleen geen deel vanuit.
(Overigens: vandaag de dag zouden de Italianen ons keihard slachten. Zeker 60 punten plus…)
In elk geval wordt het ook in Nederland met plezier beoefend en daar gaat het om.
Kwestie van promoten. AF is populairder omdat het commercieel aantrekkelijker is (de spelregels lijken wel aangepast aan de reclame, die tussendoor uitgezonden moet worden, terwijl bij de meeste andere sporten de reclame zich neer moet leggen bij het verloop en/of de tijdsduur van de wedstrijd). Maar wie gaat dat geld in Rugby stoppen, zodat die sport ook weer groter wordt? Rugby wordt niet eens onderbroken voor blessurebehandelingen.
Het is, m.a.w. een ideale sport voor de toeschouwer, maar ze is commercieel totaal niet aantrekkelijk.
@7: Kijk je geeft het op het eind stiekem toe: Italie zou Nederland nu volledig afslachten. Italie dat meedoet met de six nations (een topland dus). 15 jaar gelden kon Nederland er zich mee meten. Tot twee keer toe was Nederland bijna in de eindronde van het WK (de absolute wereldtop). Verder ben je overigens op meer punten niet in overeenstemming met Wikipedia, dus als je zeker weet dat je gelijk hebt, raad ik je aan de artikelen even te gaan verbeteren.
Verder weet ik uit de praktijk dat Rugby onder Nederlandse (in Nederland geboren Nederlanders, geen engelse import) altijd een grote sport is geweest. Het was zelfs een verplicht onderdeel voor alle studenten tijdens de studentenintroductie tijdens mijn studietijd.
@7: Overigens zijn van de sporten die je noemt er twee hip en werden in de 19e eeuw slechts sporadisch beoefend (golf, tennis, hadden beiden minder beoefenaars dan Rugby in de 19e en ook begin 20e eeuw), eentje is buitencategorie (voetbal, lijkt me duidelijk) en eentje is extreem achteruitgegaan in Nederland in de laatste halve eeuw (wielrennen had in de jaren ’60 nog in elk dorp een eigen vereniging en wedstrijden).
Sorry Bismarck, maar kom op.
Je zegt dat ik niet in overeenstemming ben met Wikipedia door te zeggen dat Nederland nog nooit had deelgenomen aan een groot mondiaal rugby toernooi en onderbouwd dat door te zeggen dat Nederland zich tot twee keer toe BIJNA had gekwalificeerd voor het mondiale toernooi.
Dus ze hebben er nooit aan meegedaan. Overigens in uit die Wikipedia-pagina die je aandraagt: (quote) “Nederland speelt slechts een zeer bescheiden rol in de rugbywereld.”
Nogmaals, wat ik eerder ook al zei, het gaat om de schaal waarop je kijkt. Kijkend naar de absolute top heeft Nederland nooit en te nimmer enige rol van betekenis gespeeld. Wij zijn geen rugbyland, echt niet.
Terugkomend op golf en tennis. Dat zij kleiner waren dan rugby in de 19e eeuw heeft toch niets te maken met het feit dat het wel ongelofelijk populaire sporten waren. Sterker nog: dat maakt het verval van rugby van groter naar vele vele vele malen kleiner nog schrijnender.
En je redenatie klopt daar ook niet, je kijkt wel naar de status van golf en tennis in de 19e eeuw om vervolgens te concluderen dat zij minderwaardig zijn aan rugby, maar negeert vervoglens voetbal door te roepen dat dit in de buitencategorie zit, terwijl voetbal in de 19e eeuw helemaal niet in de buitencategorie zat, maar op gelijke voet zat met de rest van die sporten. En het verval van wielrennen in Nederland. Nooit bij een kermiskoers geweest? Eén zo’n betekenis wedstrijdje met twee rondjes om een dorp ergens in Limburg trekt meer supporters dan het rugby in de afgelopen tien jaar heeft gedaan.
Sorry maar get real: Nederland heeft een voetbalhistorie, een schaatshistorie, een wielerhistorie, een tennishistorie, een zwemhistorie, een hockeyhistorie etc. etc. Wat Nederland echter niet heeft is een betekeniswaardige link met het rugby.
En als de Wikipedia dit dan op zoveel punten tegenspreekt gooi het hier maar neer. Maar kom niet met zinnetjes als: in 1885 waren er drie rugbyverenigingen… waar geen enkele historische diepgang achter zit als: ledenaantal, aantal beoefenaars van de sport, sportresultaten en waar ik nog altijd mijn vraagtekens bijzet: de nationaliteit van degene die de verenigingen oprichtte en er daadwerkelijk lid van waren.
Weet je Anne, je draait steeds om mijn punten heen. Ik denk dat we het gewoon niet eens gaan worden.