Op een onbeduidende dag in het voorjaar wachtte Muller op het perron van het kleine provinciestadje op de binnenkomst van de trein die hem weer naar de hoofdstad zou brengen. Hij had het bezoek aan zijn ouders achter de rug en kon zich nu verheugen op een twee
Reacties (8)
Mooi, dat ontwijken van ongewenste personen uit het verleden komt me bekend voor. Het hoort bij het reizen in het openbaar vervoer.
Gisternacht zat ik schuins tegenover een beeldmooi Afrikaans meisje, dat, ter aandachtvragerij, hees begon te ZINGEN in, misschien, Lingala.
Zo werd een zeer interressant boek dan weer zeer oninteressant.
maar het is een goed stuk, en zoals bij elk kortverhaal hoort: benieuwd naar het vervolg.
Dit kan z
Scherp, bicat!
Ja, ik denk dat bicat in heeeel weblog land toch wel op eenzame hoogte staat. Ook een mooie zin die velen zal aanspreken: Zo werd een zeer interressant boek dan weer zeer oninteressant.
Een aardige exercitie van een inderdaad interesant thema: de mens die anoniem de verveling van oude bekenden ontwijkt, maar zich aangetrokken waant tot de verveling van onbekenden, en waarom? Omdat de mens hoopt. De mens is een pathetisch mechaniek vol onvermogen dat hoopt, hoopt dat ie een engel ontwaart in de eerste de beste hoer, die ie dan redden gaat, een kikker en een kus, dat is de mens. De mens blijft hopen op beter in een poel zielsmodder waar ie tot aan zijn knieen in weggezakt is. Weg, denk ik altijd, simpel weg, emigreren en een vreemde taal spreken, op vakantie desnoods, 3 weken knullig Frans en alles bloeit op, gesprekjes over het weer worden exotische fruitmandjes, kul over televisie wordt literatuur, stopwoordjes worden diamanten van de taal, van het begrijpen, als je er maar voor zorgt dat je er weinig van begrijpt. Hoop werkt sterker in op de mens als er minder van begrepen wordt. Dit jaar extra lange week in Turkije, geen geld!
hahaha @ caprio