Deze Close du Jour werd ingestuurd door ALO.
Ik kroop onder mijn dekbed en drukte op de sleep-knop van de wekkerradio. Op tijd voor ‘met het oog op morgen’. De eerste muziek klonk al. Ik luisterde geboeid naar een aria van Bach, vertolkt door een zangeres die ik niet kende of niet thuis kon brengen. Dit was klasse, dat hoorde ik wel. De aftiteling gaf de oplossing: de alt Aafje Heynis was 75 jaar geworden en dit kwam van een jubileum-CD.
Ik was terug in mijn jeugd. Mijn ouders hadden geen sterk ontwikkelde muzikale smaak. Dat was niet zo verwonderlijk, ze waren van gereformeerde huize en opgegroeid met psalmen en gezangen. Puber voor de oorlog, jong volwassen in de oorlog, wederopbouw na de oorlog. Bovendien ontbraken de technische en financiële middelen. In de jaren 70 kwamen er wel de
grammofoon en de LP’s. James Last, Vera Lynn en Aafje Heynis. De laatste was een klassiek geschoolde alt die psalmen zong met orgelbegeleiding. Cultuur en toch stichtelijk.
De dag daarna ging ik naar de winkel. Uit de bak viste ik de jubileum-CD en legde hem op de balie om af te rekenen. “Het is zeker voor een cadeautje’, vroeg de winkelmevrouw, haar hand aan de rol voor speciaal pakpapier. ‘Nee, het is voor mijzelf’, antwoordde ik en lette op haar reactie. Ze zei niets maar ik voelde mij nagestaard. Zo jong en dan een voorkeur voor deze muziek.
Aafje zong veel meer dan psalmen, leerde ik. Op de CD staan 3 aria’s uit de Mattheus, nu met orkest. Maar ook opera en Engelse volksliedjes. Bij één nummer bleef ik hangen: ‘Ombra mai fu’ uit de opera ‘Serse’ van Händel. Het lied gaat over [url=http://www.musikman.net/lyrics/ombra_mai_fu.html] een boom die liefdevol en teder schaduw geeft.[/url] Zoals Aafje toewerkt naar de hoge noot aan het einde en de ontspanning die volgt in de laatste maten, kunnen alleen de groten. En alleen Aafje kan het in een kerk met een groot orgel.
Mijn moeder overleed begin februari van dit jaar. Mijn oudste broer en mijn dochter spraken op de begrafenis over zorgzaamheid en liefde. De verhalen kwamen boven. Hoe mijn vader een jaar en meer dan 10 operaties vocht tegen blindheid na een ongeluk. Hoe zij juist op dat moment last kreeg van geelzucht en wij niet thuis konden blijven. Zo maakte ik met een driewieler de huiskamer van een tante onveilig. ‘Pas op voor de verf’, riep ze. ‘Mijn moeder heeft geen verf’, schijn ik geantwoord te hebben. Die had ze natuurlijk wel, maar ze had geen tijd of energie om dat aan haar kinderen uit te leggen. Ze moest haar rijbewijs halen. Ze was zwanger van mijn jongste broer en paste niet meer goed in de lesauto. Omdat toen het CBR pas een paar weken na het rijexamen per post meedeelde of je geslaagd was of niet werden er 2 examens aangevraagd. Er was haast bij. Zo kwam het dat mijn moeder bij de tweede poging zakte maar toch haar rijbewijs kreeg omdat de eerste keer wel voldoende was.
Ik kan Aafje niet laten horen of laten zien. Maar ook [url=http://www.youtube.com/watch?v=h0PcHEdSpnA]Dmitri Hvorostovsky[/url] zingt prachtig. Voor mijn moeder.
Reacties (12)
Dappere ouders
Bitter en zoet, dit maakt dat ene verhaal van de blinde vader nog beklijvender dan het was toen ik het las.
Van de tedere wiskundige Händel naar de stamboom van ALO en terug.
Schräge Musik.
Wanneer de dood ongezien naar boven kruipt, het onvermijdelijke inderdaad onafwendbaar blijkt, dan leer je het leven.
Driewerf dank voor dit, ALO.
‘Mijn moeder heeft geen verf’
Pienter baasje. Als ventje zat het “er” al in.
En heb nooit met hem van doen gehad verder…maar mooi verhaal ALO…
Ik reed laatst het paadje rechts in naar school en gooide ze eruit. Eergisteren sloeg ik linksaf en stopte meteen, het zebrapad achter me, draaiende motor, uitstappend en ik opende de tegenoverachterdeur. Mijn dochter zei meteen heel dringend, net als opa: “Papa, je moet meelopen tot de oversteek.” Opa van 94 lag rond zijn verjaardag in het ziekenhuis en we waren er allemaal, twee dagen voor hij stierf, met velen, twintig, vijfentwintig omdat hij nu erg achteruit ging. In de drukte wenkte hij me: “Ik voel me helemaal niet goed ’s nachts, ik word steeds zwakker. Ik zal er niet lang meer zijn.” Ik keek net als mijn dochter, blijf bij me, laat de tijd even staan, maar ik kon niets zeggen. Daar is die muziek voor, voor dat gevoel.
En onzin natuurlijk @ALO, want je hebben het keidruk hoor, aan de overkant. “Schiet eens een beetje op!” hoor ik ze zeggen.
“En rot op met die begrafenismuziek! Als jij de tijd TE LAAT stil wilt zetten is dat jouw probleem.” Sja, heel beleefd is het niet, maar ze hebben wel een punt.
Mooi verhaal ALO, dank je wel.
En ‘Ombra’ is en blijft een ontroerende aria, ook dat is waar.
Waarom kon je Aafje niet laten horen? Is dat iets té direct, of kon je ‘em niet vinden? Hij staat namelijk wel op het net, compleet met orgel.
@Stijn,
Carlos was zo vriendelijk mij hier op te wijzen, met de vraag of de link moest worden toegevoegd. Mijn antwoord:
Ik had deze zelf ook al gevonden. Maar dit lied, nota bene het titel-nummer van de jubileum CD, is zo traag dat het niet te harden is. En die meneer van Youtube heeft er niet alleen beelden van graven ondergezet, maar ook nog oorlogslawaai en/of donder en bliksem door heen gemixt. Ik heb het nooit uit kunnen kijken.
@ ALO
Ah, blijkbaar hebben we het over verschillende dingen. Dat je ‘em met grafbeelden niet wil, snap ik, maar ik vond hem zonder beelden, zonder onweersherrie, met alleen het geluid van Heynis en orgel.
Ik ben niet kapot van Hvorostovsky, dat zal wel de reden zijn dat ik er over doorzeur: De man heeft een fantastische strot, daar niet van, maar wat hij doet heeft met Händel weinig te maken, vind ik. Nou ja, laten we er maar geen technische discussie van maken: Daar is je post te mooi voor.
Mooi, en ook #4.
Ontroerend, 10 punten voor ALO.
Prachtig ALO!
Overigens : Andrew Loog Oldham noemt zichzelf ook ALO…