Wiegend en eniszins besmet door de afstand afgelegd
Ploeteren we onszelf verder, niet zozeer door weg getemperd of practische ongemakken
Maar door onze eigen verwachtingspatronen. Teveel dagen van arbeid, te weinig ledigheid.
De bus stopt, twee dollars, blablabla, en in de taxi. Waarom? Dat weten we niet meer. We weten niet eens meer waar we naartoe gingen.
Oost, dat wel. Verder Oost. Naar een beloofde land.
Reacties (2)
Wat een land he… dat het allemaal maar bestaat, duizenden kilometers lang.
en leeft, en praat en petjes opheeft.
Demis Roussos kent iedereen, en Nike ook.
Globalisque.