Het verbaast me een beetje dat een aantal usual suspects nog niet zijn langsgekomen in de Closing Time-serie over drugs. Dat moet ik toch even rechtzetten. Te beginnen met Jethro Tull. Voor wat betreft de oudjes wel een favoriet van mij persoonlijk, al vliegen ze soms ook wel een beetje uit de bocht. Veel van hun muziek is…behoorlijk apart, vaak wonderschoon maar soms ook een complete kakafonie… Maar die gekte maakt het juist zo interessant.
Bizarre anekdote: Ooit heeft iemand me verteld dat de fluitist in een gekkengesticht zat en dat ze hem er alleen uithaalden om af en toen een riedeltje mee te fluiten. Complete onzin! Het is voorman Ian Anderson zelf die de dwarsfluit bespeelt. Ik lees op Wiki trouwens ook dat Anderson nogal een hekel aan drugs had, volgens eigen zeggen. In dat kader is de tekst van dit nummer best vreemd:
Let me bring you love from the field
Poppies red and roses filled with summer rain
To heal the wound and still the pain
Je kan mij nog meer vertellen, maar dit lijkt toch echt over heroïne te gaan. En nota bene door Anderson zelf geschreven. Vreemd. Maar wel mooi. Al is het niet mijn favoriete nummer. Dat blijft natuurlijk Locomotive Breath met als goede tweede Skating Away On The Thin Ice of A New Day.
Voor de duidelijkheid en vast ten overvloede, maar toch; heroïne is bepaald geen drug om een keer uit te testen. We mogen blij zijn dat het gebruik in Nederland bijna is uitgeroeid. Ik heb een vrij lange relatie gehad met een junk die tot 3 keer toe terugviel in zijn verslaving, en dat was echt de hel. Voor zowel hemzelf als voor mij (bij de 3e keer was ik er dus ook wel klaar mee). No healing, just pain. And a lot of vomit.
Reacties (6)
Oef. Dat je het nog een tweede en derde keer geprobeerd hebt joh! Vasthoudendheid kan je niet ontzegd worden.
Ook leuk om iets van deze band te horen: ik kende ze alleen van de volgende anekdote: https://en.wikipedia.org/wiki/Grammy_Award_for_Best_Hard_Rock/Metal_Performance_Vocal_or_Instrumental
Met de muziek er bij is het des te grappiger dat ze toen gewonnen hebben.
@0: natuurlijk een kwestie van interpretatie, maar ik haal er geen verwijzing naar heroine uit. Het kan net zo goed gaan over een mooie bos bloemen, ‘poppies’ zijn ook gewoon klaprozen die vrij veel gebruikt worden in bloemstukken. Zeker in combinatie met de genoemde rozen in de tekst.
“Let me bring you love from the field
Poppies red and roses filled with summer rain
To heal the wound and still the pain”
Denk ik meteen aan WW1, en niet aan drugs. Maar goed, dat is het fijne van songteksten, je mag er van maken wat je wilt, ongeacht wat de auteur eigenlijk bedoelde.
Inderdaad, in de Engelse folkore zijn poppies symbolen voor de doden in de oorlogen en de vrede erna:
——
Nav deze en vorige Closing Time ben ik maar eens in mijn (digitale) muziekverzameling gedoken. Al ben ik geen uitgesproken fan, ik heb nogal wat Jethro Tull, het was na Led Zeppelin en de Stones ook de meest succesvolle Britse live band in de eerste helft van de jaren 70. Songs from the Wood (1978) was de eerste goede plaat na een paar jaren van mindere (maar nog steeds leuke) prodcuties.
Aan Locomotive Breath (van het album Aqualung) is een heel verhaal verbonden. Aqualung werd opgenomen in 4 weken rond kerst 1970 in de (toen net geopende) Basing Street Studios – een verbouwde kerk met een ongeschikte akoestiek (volgens Anderson). Anderson wilde het pompende ritme van een locomotief, maar de rimesectie kreeg dat niet voor elkaar dus deed hij de meeste instrumenten maar zelf.De intro en Martin Barre’s gitaar zijn later toegevoegd. Er zijn dus diverse overdubs die ten koste gingen van de uiteindelijke geluidkwaliteit.
Ik heb minstens 5 verschillende mixes van dit album en er zijn er nog meer. Omdat het origineel van matige en wisselemde kwaliteit was, was het een dankbaar object voor audiofiele remixen op vinyl. Maar de laatste remix van Steve Wilson (“40th anniversary edition”) is ook prima, zowel op CD als op vinyl. Alle oudere CD-uitgaves zijn maar matig van kwaliteit.
@4: Die regels komen uit “In Flanders Fields” ,is een gedicht van een Canadees: de militaire arts John McCrae (gestorven in 1918).
Folklore? Engels?
@5 – ik citeerde maar even de bekendste verwijzing. Maar de connectie is veel ouder: komt ook voor na de slag bij Waterloo. De oudere mythe is dat de papavers ontstonden uit het bloed van een gedode draak.
Overigens bevat de rode papaver geen opium, dat is een andere papaversoort (wit/paars). Het is daarom tamelijk speculatief om deze Europese mythologie te koppelen aan bedwelmende middelen.
“Songs from the Wood” was een concept-album over “Pagean” religies. Modieus, heidens, Keltisch. “Aqualung” ging ook al over religie (zonder god).