Ach die Koos. Ik ben nooit fan van Koos Alberts geweest, maar het raakt toch altijd even als zo’n icoon het leven laat.
Toen hij met Ik Verscheurde Je Foto doorbrak, leek het land wel verdeeld in voors en tegens. Polarisatie avant la lettre?…nah, niet echt. Kwestie van smaak. Hele volksstammen houden hartstochtelijk van hem en zijn muziek. Ik vond het vreselijk, maar ben helaas behept met een geheugen en dus kan ik het lied van A tot Z meezingen. Net als Zijn Het Je Ogen.
Dat nummer en bijbehorend album maakte hij voor zijn zeer ernstige auto-ongeluk waarbij hij een dwarslaesie opliep. Zijn stembanden waren ook behoorlijk beschadigd. Ondanks dat, of misschien mede dankzij dat, bleef hij een populaire volkszanger. Hij was een vechter. Maar verloor uiteindelijk het gevecht met kanker.
Rust zacht Koos. We zullen je niet vergeten.
Bonus en eerbetoon:
Dit artikel verscheen ook op hoevrouwendenken.nl
Reacties (6)
Vroeger te veel Koos Alberts gezien. Mijn ouders keken denny Christiaan bij de Tros. Het levenslied. Later werd ik fan van Frank Zappa.
@1: Dennie Christiaan is nog wel weer een genre apart zeg. Meer schlager, al is dat natuurlijk gewoon het Duitse levenslied.
Zappa heb ik ook in 1 van mijn CT’s. Apart, grappig en vernieuwend voor die tijd.
Ik heb lange tijd een bloedhekel gehad aan het levenslied, maar begin er iets milder tegenover te staan. Zal ook met leeftijd te maken hebben, dat er een o-ja-gevoel bij komt kijken of zo. Van Bauer word ik nog steeds niet vrolijk, maar een Hazes-nummer mag best. Of Rosamunde door Dennie, hoe fout ook, kan me best opvrolijken. Lekker hard meeblèren haha
De alternatieve tekst van ik verscheurde je foto komt opeens weer bij mij op.
@2: Ik wordt juist extreem vrolijk van een nummer als I’m Starting a War With Dolphins.
Ik heb juist mijn hele leven getracht Koos Alberts te vergeten.
En dat lukte ook vrij aardig moet ik zeggen.
Tot een paar dagen terug dan.
Wat ik wel in hem waardeerde is hoe hij met zijn handicap om ging. Hij vond soms dat hij een prachtleven had. Een handicap is geen reden om in zak en as te gaan zitten. Maar het mag wel natuurlijk.
Ik vraag me nu al mijn hele leven af hoe je vecht met kanker. Ik kan me er niks bij voorstellen. Ik hou me maar vast aan wat een dierbare die kanker had daar over zei. “Gewoon dood gaan, dat lukt iedereen.” En zo geschiedde. Vermoedelijk is vechten tegen kanker onzin.
@5: Ja ik heb over die zin getwijfeld, omdat het impliceert dat je er zelf iets over te zeggen hebt. Maar het is wel zo’n gangbare uitdrukking dat ik hem toch maar gebruikt heb.