“… ene Gilla, van wie ik daarvoor noch daarna ooit iets gehoord heb”, schreef Karin gisteren. Misschien is het maar beter dat zo te houden, want de muziek van de Oostenrijkse zangeres is, om het voorzichtig te formuleren, nogal tijdgebonden. Het moet 1978 of 1979 zijn geweest toen “We gotta get out of this place” in de hitparade stond.
Het clipje heeft misschien nog wat waarde, als tijdsbeeld dan.
Reacties (14)
Inderdaad, niet om aan te horen. Zelfs het tijdsbeeld is gedateerd. Dat doet meer begin jaren 70 aan. Sowieso een beeld wat beter verdrongen kan worden.
Tenzij iemand dit gecovered heeft (of het moet in de soundtrack van een film van veel later zitten), is het een briljant nummer. Ik luisterde ernaar en het leek dat ik het stukje vanaf 1:09 al jaren kende (en dat kan helemaal niet wegens ver voor mijn tijd).
@2 https://www.youtube.com/watch?v=wJVpihgwE18
Ja @3 toch wel verbazend dat #0, #1 die uitvoering van de Animals niet lijken te kennen en het mummer zelf de prullenbak in achrijven.
Tijdsbeeld begin jaren 70?
Eerder ABBA begin 80
@4 Briljante uitvoering, geheid top 10 als we op Sargasso ooit weer eens een ‘beste covers’-lijst zouden maken: https://sargasso.nl/sargasso-lijst-beste-covers-uitslag/
=D
@3: Ja kijk die versie moet ik wel gehoord hebben, al was het maar op zijn minst in die film.
@4:
Volgend jaar kun een theatershow van even daarvoor (1969) zien:
WOODSTOCK THE STORY 2019
50th ANNIVERSARY TOUR!
@6:
Deze filmmuziek gaat zover terug, dat wij het origineel wel nooit gehoord zullen hebben
:-)
@1:
Wat vind je van gedateerde tijdsbeelden a la Beethoven e.d.
Vooruit dan: de geschiedenis van dit liedje, waarin een overzicht van covers. Overigens: The Animals – ondergewaardeerd!
@4
Uiteraard ken ik de uitvoering van Eric Burdon. Ik ben alleen geen voorstander er van als een intrinsiek goed nummer regelrecht verkracht wordt. En dan is dit nog maar een middelmatig nummer van Burdon uit zijn beginjaren. Toen moest hij nog op stoom komen.
https://www.youtube.com/watch?v=3i0DMbCKnAg
Hier ging het al beter!
@7
Qua tijdbeeld lijkt het op van die kinderpopbandjes wat begin jaren 70 op kwam. Niet iets om trots op te zijn.
@8
Ondergewaardeerd is een understatement. Burdon bracht de blues in de rock. De man hield van experimenteren, waar een Jagger alleen maar hield van dollars binnen slepen.
https://www.youtube.com/watch?v=147kS8O59Qs
(ook niet om aan te horen)
Deze oude folksong heeft Burdon toch aardig op weten te waarderen;-)
:
https://www.youtube.com/watch?v=y2oKRKZnEoA
Helaas is zijn karakteristieke stemgeluid verloren gegaan op oudere leeftijd. Maar de muziekwereld is schatplichtig aan deze man.
https://www.youtube.com/watch?v=jTbvJ-bYPh8
Hier steekt hij de middelvinger nog even op naar Jagger.
Met al die nadruk op het liedje vergeten we bijna dat hier een vrouw op een bas speelt. Nou zijn er daar wel meer van, maar het blijft een erotiserende niche binnen de rock. Het spacey Jerney Kaagman/trio Labelle-pakje doet de rest.
@9:
Kinderpornobandjes???
Waar het mijn antwoord onder aan #7 betreft op jouw #1 :
Ik had het daar over de “tijdsgeest a la Beethoven.”
Of heb je het over mijn antwoord aan #4 met the ” Woodstok-link”
In beide gevallen vind ik je antwoord nogal “apart”
;-)
@12
Kinderpóp! (popmuziek) Een beetje een kinderachtige muziekstroming welke ontstond na de idealistische jaren 60. Een stroming waarbij de aankleding belangrijker was dan de muzikale prestatie. Waren eerst Bowie en Alice Cooper nog wat extravagant en presteerde zij op muzikaal vlak ook nog wat, al snel kreeg je vanuit de Britse popscène bandjes als Mud, Sweet, Slade. Oké, net als je dan denkt het ergste gehad te hebben krijg je allemaal wanna be’s zoals dit Gilla.
Een soort van verkleutering van datgene wat begin jaren 60 zo mooi begonnen was. Eric Burdon was een pionier die de blues in de blanke popmuziek bracht. Daarvoor moet je een beetje de slavengeschiedenis van het Zuiden van de VS begrijpen. Country was voor de blanken, blues voor de voormalige slaven. De blues was een inspiratie voor de Britse rockbands zoals de Stones en E.B & the Animals. Blues is dus niet zomaar een riedeltje op een bepaalde manier spelen. In mijn optiek moet je het met je hart kunnen spelen. E. Burdon kon dat, Jagger vercommercialiseerde het vervolgens weer (alles voor de poen)
Enfin, je snapt dat ik niet blij wordt van Gilla. Geen idee wat Jona Lendering er mee heeft om dit te plaatsen.
Hahaha laat ik nou gedacht hebben dat ze blond was! Dit nummer stond volgens mij niet op de plaat waar ik het in mijn CT over had. Ik vind het tijdsbeeld wel hilarisch, vooral die rollerskater!