COLUMN - Een week geleden ging de telefoon. Niet mijn mobiele toestel, maar het zwarte plastic kastje dat aan het uiteinde zit van onze vaste lijn. Ik hoor het geluid zo zelden dat ik altijd even moet nadenken welk apparaat mijn aandacht probeert te trekken.
Ik nam op en noemde mijn naam. Er volgde een korte stilte, een toon, en toen een vrouwelijke computerstem die vertelde dat iemand een sms-bericht had gestuurd naar dit nummer. Ze las het nummer op van de afzender. Ik herkende het niet, maar dat zegt weinig. Het enige nummer dat ik uit mijn hoofd ken is dat van mijn ouders, omdat ik dat al dertig jaar bel. Al bel ik het vaker niet, zo hebben mijn ouders wel eens opgemerkt.
Als twintiger belde ik ongeveer met de frequentie van de Elfstedentochten. Tijdens een van die gesprekken vroeg mijn vader of ik een foto wilde opsturen, zodat ze zouden weten hoe ik er uitzag. Dat vond ik een redelijk verzoek, maar het bleek een grapje te zijn.
De computerstem werkte hakkelend het sms-bericht af. Alleen flarden kon ik volgen. Er was een “we” die in het bos lekker aan de whisky zaten en alles was goed. Toen werd de lijn verbroken.
Ik vroeg mijn vrouw of ze iemand kende die in het bos aan de whisky zat. Ze keek me aan alsof ik haar een moord in de schoenen probeerde te schuiven.
Een paar dagen later ging weer de telefoon. Opnieuw de stilte gevolgd door de computermevrouw. Het nummer herkende ik nog steeds niet. Deze keer kon ik niets volgen van de korte boodschap. Ik voelde een lichte paniek. Iemand probeerde hier te communiceren. Waarschijnlijk niet met ons, maar toch. Ik wist echter geen manier om het bericht te laten herhalen.
Vandaag ging weer de telefoon. Nu hoorde ik: “Hallo lieverds, we zijn weer veilig geland. We zien jullie zondag bij pappa’s verjaardag.”
Dat was het dus. Ouders die hun kinderen probeerden te bereiken, vanuit een bos met whisky. Ze hebben geen antwoord van hun kinderen gehad. En dat was precies wat ze hadden verwacht, vermoed ik.
Reacties (11)
Ik heb nog een zwart bakelieten PTT- ding staan met zo’n slome draaischijf weetjewel volgens mij kan ik hem zo inpluggen. Als je dan de pech hebt met een tel.nr met 3 nullen kan je er wel iemand de hersens mee inslaan zo langzaam..of je moet nostalgisch van aard zijn maar dat heeft ook zijn grenzen
Weegt een kilo of 4 niet kapot te krijgen.
Ouders geven meer om hun kinderen dan kinderen om hun ouders.
@1: met een draaischijf heb je waarschijnlijk nog zo’n pulse dialing toestel dat tien keer prr zegt als je een nul draait. In plaats van een toon. Misschien dat KPN het nog ondersteunt, anderen zeker niet. Eigenlijk wel jammer.
Zou je met een sipkastje en voip ook tekstueel smsjes kunnen ontvangen op je vaste nummer op je pc?
@3
Ondersteunen en de Koninklijke PTT Nederland b.v.? (Ook) verkwanseld zal je bedoelen blijft w.s. niet eens in Europese handen..
Als je om de snelheid te verhogen met je vinger vanaf de nul “meehelpt” lijkt het meer op zo’n el.servo/ radarwieltje
@3: Ja hoor dat wordt gewoon nog ondersteunt op de een ouderwets PSTN lijntje.
Geeft Bijzinnen vrij duidelijk aan wat het manco van deze samenleving is, gaat iedereen behalve #2 zeuren over de techniek van een pulse dialing toestel.
Techniek lost niets op, dat is duidelijk.
@7
…wat het manco van deze samenleving is.
M.b.t. de oude PTT- toestellen was ik nog iets vergeten te zeggen over de bergen afgedankte mobieltjes (omzetverhoging/ wel of niet opzettelijke verspilling)…
Rien ne va plus.
Ach, neodymium is over pak’em beet 20 -25 jaar gewoon uit te printen
“Als twintiger belde ik ongeveer met de frequentie van de Elfstedentochten. Tijdens een van die gesprekken vroeg mijn vader of ik een foto wilde opsturen”
Tenzij je tussen de 20 en 30 was halverwege de jaren ’80 (of in de jaren ’40), is de tweede zin (waarin je toegeeft minimaal twee gesprekken met je ouders gehad te hebben tijdens je twenties) meteen bewijs dat de eerste zin een leugen is.
(Verkeerde bericht)