In de VS waren ze nieuwsgierig naar hoe de hersenen van politici reageren op informatie die tegen hun eigen overtuiging in gaat. Daartoe hebben ze politici van zowel de republikeinse als de democratische partij van sensoren voorzien. Vervolgens hebben ze de proefpersonen gevoed met stellingen die bedreigend waren voor hun overtuiging. Resultaat:
“We did not see any increased activation of the parts of the brain normally engaged during reasoning,…..
Essentially, it appears as if partisans twirl the cognitive kaleidoscope until they get the conclusions they want, and then they get massively reinforced for it, with the elimination of negative emotional states and activation of positive one”
De catch? Het werkt zo voor iedereen met een sterke overtuiging.
[Via Novaloka]
Reacties (15)
“Het werkt zo voor iedereen met een sterke overtuiging.”
Bij mij niet hoor, gezien mijn opeens (relatief) geringe hersenactiviteit bij het lezen van deze boude bewering.
Politieke psychologie is in opkomst… Laatst was er toch ook een politicus die aangaf dat zijn machtspositie een stofje aanmaakte dat hem verslaafde zodat ie zijn stek niet wou opgeven?
leuk experiment maar dit geldt mi voor iedere boerenlul en hoe simpeler de ziel hoe meer van toepassing.
@DP: Dat laatste heeft waarschijnlijk een andere reden. Ik zit nog het onderliggende rapport te lezen.
Het blijft een interessant fenomeen dat mensen die op zich niet dom zijn, toch in staat zijn stukken van redenatie uit te schakelen.
Interessant is om na te denken over wat dit gegeven betekent voor een politiek systeem. Misschien moeten vaste partijprogramma’s verbieden en ideologien ook. Om te voorkomen dat mensen teveel vast gaan zitten en te weinig naar de concrete situatie kijken.
dan vind ik partijprogramma’s verbieden een hele slechte optie. Ik kies op basis van een programma met punten die ik belangrijk vind. Dat wil niet zeggen dat ik me 100% conformeer aan de bijbehorende ideologie. Een fout die veel mensen hier hebben gemaakt is dat ze er vanuit zijn
gegaan dat dat bij mij wel zo is.
Om nu iedere zaak op zijn individuele merites te gaan beoordelen neigt naar fascisme, of je krijgt een wildgroei aan referenda, of een theocratie (maar dan wel met een echte god aan het roer), of een Maurice de Hond-O-cratie.
In principe willen de partijen in NL in grote lijnen hetzelfde. Alleen de klemtoon verschilt. Dmv een programma kun je de klemtoon leggen waar je hem wilt.
@DP: Het gaat ook niet om wat jij met die partij programma’s doet. Even generaliserend gaat het om de huidige politici die jarenlang gedrild zijn met een bepaald programma van hun partij. Dat zorgt ervoor, als je het onderzoek mag geloven, dat ze op een gegeven moment blind worden voor afwijkende standpunten. En dan is het puur de meerderheid in de kamer die iets bepaald, niet een goede discussie op basis van argumenten.
Ik ben het met je eens dat het andere uiterste, alle onderwerpen stuk voor stuk behandelen, op het eerste gezicht ook niet zo handig is.
Maar er moeten wel betere varianten te bedenken zijn.
Doet me denken aan dit:
http://anjameulenbelt.sp.nl/weblog/2006/01/25/spelregels-2/
Ik geloof er niks van dat die politici blind worden voor afwijkende standpunten. Althans niks meer dan anderen.
Dank TRS, was moeilijk om de beste quote te kiezen.
(ook goed “Een krant heeft zich nog enigszins te houden aan een aantal journalistieke regels. Zo kun je niet iemand vals beschuldigen zonder daarvoor op je vingers getikt te worden. Je hoort je te houden aan controleerbare feiten, je bronnen te vermelden, en behalve in columns waar meer vrijheid is speel je het niet op de persoon. Kranten nemen ook geen anonieme reacties op, en terecht niet. Dat soort normen gelden op het internet kennelijk niet.”)
Zo’n onderzoek onder wetenschappers lijkt minstens zo interessant.
‘Enthusiasm certainly is a kind of madness.’
Het werkt echt! Ik negeer, als niet-politicus, ook altijd ongewenste informatie. Ik negeer ongewenst nieuws over Bush en ongewenst nieuws over Bill Gates.
Zonder het chronisch negeren van tegenstrijdige berichten redt je het volgens mij niet eens in de politiek, nergens. Kijk maar om je heen… ook hier in Den Haag. Pechtold is misschien een uitzondering in zijn rol van klokkenluider..
Dit bevestigt mijn theorie dat je aan een bepaalde vorm van autisme moet lijden om politicus te kunnen zijn.
Had die test zelf ook wel willen ondergaan. Ben benieuwd naar de verschillen in uitkomst. Of zou je als politicus in de V.S. over een andere fysiologie beschikken dan ’the rest of us’.