Wie de carrière van Bernard Kouchner beschouwt, zou denken dat hij iets zinnigs te melden had over humanitaire militaire interventies. De voormalig arts is mede-oprichter van Artsen zonder Grenzen, was driemaal minister van gezondheid en eenmaal minister van Buitenlandse Zaken in Frankrijk, Europarlementariër en VN-vertegenwoordiger en hoofd van de de facto VN-interim-regering (UNMIK) in Kosovo.
Kouchner is tevens warm pleitbezorger van humanitaire interventies, militair of anderszins. Zo was hij voor de interventie in Libië (2011) en eerder zelfs voor de verwijdering van Saddam (2003).
Maar wanneer hij stevig aan de tand gevoeld wordt door Mehdi Hassan en een aantal critici in het programma Head to Head, komt hij niet veel verder dan een hoop pathos, veel grappenmakerij en de mantra dat er ook een hoop mensen sterven wanneer je niets doet.
Zijn critici werpen hem voor de voeten dat humanitaire oorlogen meestal weinig meer zijn dan een schaamlapje voor de Westerse mogendheden om militair te interveniëren wanneer hen dat uitkomt, en regeringen te installeren die hen horig zijn. Ze escaleren conflicten ook nogal eens, zoals in de Kosovo-oorlog. Er kleeft bovendien een neokoloniaal luchtje aan: derdewereldlanden interveniëren niet bij een ramp in de VS (zoals bij Katrina), altijd andersom.
Kouchner dus wordt aardig het vuur aan de schenen gelegd. Ondanks zijn gebrek aan bevredigende antwoorden maakt hij er – misschien wel juist dankzij de taalbarrière – een bezienswaardige show van.
Reacties (5)
” Er kleeft bovendien een neokoloniaal luchtje aan: derdewereldlanden interveniëren niet bij een ramp in de VS (zoals bij Katrina), altijd andersom. ”
….. is dit een argument?
@1 Misschien moet je eerst het programma even bekijken en de discussie daarover op je in laten werken. Dan kom je er wellicht achter.
Welke “(neo)koloniaal luchtje” hangt aan de Kosovo oorlog?
@3 Die opmerking heeft dan ook geen betrekking op de Kosovo-oorlog.
Het is een volgend argument, hetgeen – zo hoopte ik – wel duidelijk zou zijn uit de uitwerking ervan na de dubbele punt.
Mmm… interessant. Maar ik heb nu geen drie kwartier concentratietijd dus dat wordt een andere keer. Weinig discussie van mijn kant, jammer, boeiend onderwerp.
Wellicht is het argument dat Artsen zonder grenzen zijn “kindje en verdienmodel” is geldig.
Humanitaire oorlogen bestaan niet en misschien zou artsen zonder grenzen juist daar moeten gaan werken waar het vrede is en de oorlogssituaties maar moeten laten rotten.
Veel over te zeggen, veel belangen, interacties, dubieuze partijen… wie zal het zeggen. Er is geen waarheid. Maar meer terughoudendheid bij hulp zou op zijn plaats zijn.