WasHetMaarWat

Dat is nog eens aardig: als de klanten van de NS tevreden genoeg zijn, krijgen alle conducteurs aan het eind van het jaar 250 euro bonus.

Dat kost natuurlijk wat moeite: als je ?s ochtends op een winderig perron staat te wachten op een trein die weer eens vertraagd is, ben je niet in je beste humeur. Als je dan bedenkt wat een treinkaartje kost en dat de NS ook nog gemeenschapsgeld mag beuren, wordt dat er niet beter op.

En zo sta je daar te wachten op je vertraagde trein, in de hoop dat je toch nog op tijd op je werk komt. Goede kans van wel, want de trein is zo vaak vertraagd dat je een half uur eerder opstaat om speling te hebben.

Met dat werk verdien je overigens je brood, en misschien heb je het al zo goed voor elkaar dat je 50 mille per jaar verdient. In dat geval ben je wellicht toch niet zó chagrijnig.

Totdat je bedenkt dat meneer Veenman, opperhoofd van de spoorwegen, dat in 2006 per maand verdiende. Inderdaad, pauper, van jouw belastingcenten. Én van het geld dat jij voor je kaartje hebt betaald. Daar gaat je goede humeur.

Ilja Leonard Pfeijffer is dichter en schrijver. Wie wel eens in het Leidse café Burgerzaken komt, kan zien hoe hij zich laaft aan LaChouffe (zo’n twintig per dag, volgens Vrij Nederland), en af en toe iets opschrijft in een moleskin boekje.

Om de zoveel tijd scheidt hij een boek of een gedichtenbundel uit. Het ware leven, een roman is, zoals de naam al zegt, een roman. Veel meer valt er niet met zekerheid over te zeggen.

Er is een verhaallijn over een leger te paard dat Rusland binnenvalt. De luitenant schrijft brieven aan een Leidse vrouw die per vliegtuig naar Napels vlucht om het ware leven mee te maken en er een roman over te schrijven. Er is een subplot over pauselijke bemoeienis, schrijvers in de jaren vijftig, een Elvis-lookalike, en niet te vergeten een karakter met de onwaarschijnlijke naam Ilja Leonard Pfeijffer, dat in café Burgerzaken werkt aan een roman.

Thematisch handelt het boek over hoe het schrijven de werkelijkheid tot fictie maakt, en andersom. Dat zullen we weten ook: een soldaat richt het woord tot de lezer en klaagt over de slechte behandeling die zij als figurant krijgen. Een serveerster weigert zich naar Pfeijffers lotsbestemmingen te schikken en neemt ontslag. De schrijver stelt dat elke recensent die het woord ‘poep’ niet in de mond neemt, hoofdstukken heeft overgeslagen. Uiteindelijk wordt de ontknoping van het boek per vergadering vastgesteld.