Kornuit

We kunnen allen gerust adem halen, vandaag sluiten we het Kleine Sargasso Integratiedebatspektakel af. In deel twee stonden voorstellen waarop u kon stemmen en we hebben een winnaar: voorstel 6! Zonder slag of stoot ging de verkiezing echter niet.

Omdat de waarheid altijd ergens in het midden van het midden ligt, was het wellicht lastig voor de lezer zich volledig te identificeren met een voorstel, maar zo gaan die dingen nu eenmaal. Dat neemt niet weg dat er een vette discussie plaatsvond, die eigenlijk meer thuishoorde in het eerste gedeelte van het KsIDS. Toch moet een mens spaanders hakken en knopen doorslaan en daarom is hier het einde van het drieluik, met een korte evaluatie, leuke retro-filmpjes en een extragratis Kamerspeech.

Als er één ding duidelijk geworden is uit het KsIDS dan is het dat we d’r niet zo maar effe uitkomen. Is dat een deceptie? Nee, in iedergeval weten we dat nu. Aan de andere kant heeft u aan twee voorstellen uw voorkeur verbonden. Het aanbod concrete kansen – goeie baantjes en scholing – moet verhoogd worden en het ontstaan van een zuil kan voordelig uitpakken. In eigen kring kan overleg plaatsvinden en naar buiten toe met één stem worden gesproken over een wensenpakket. Daarnaast moet iedereen Bert Haanstra’s Alleman zien – een goede tip van Ippekrites.

In het eerste gedeelte van Het Kleine Sargasso Integratiedebatspektakel (KsIDS) werden flink wat open deuren ingetrapt. Terecht werd het artikel gekenmerkt als zijnde ‘saai’ casu quo ‘gaap’ en ‘volkomen onsamenhangend’. Daar stond tegenover dat er veel ‘aanhakers’ en ‘oppakkers’ te bespeuren vielen, hoewel handtastelijke uitkomsten achterwege bleven. Niet verwonderlijk, omdat we u vroegen oplossingen aan te dragen voor het integratievraagstuk. Deze oproep was niet aan dovemans oren gericht. In deel twee van KsIDS derhalve de presentatie van uw voorstellen, lekker stemmen voor de beste ideetjes én de herwaardering van de verzuiling.

Een selectie van uw voorstellen
Voorstel 1: Minder aandacht in de media voor ‘integratieproblemen’, aangezien we slechts last hebben van een klein aantal raddraaiers en incidenten. Pak de negatieve ellendelingen aan -de Wet voorziet daar reeds in-, maar overdrijf niet, aangezien de problemen wel mee vallen. Onderbuikgevoelens zullen zo vanzelf verminderen, evenals de negatieve gevoelens bij allochtonen.

Voorstel 2: Zorg voor concrete kansen en doe dat realistisch zonder betutteling. Bied uitzicht op banen, geef sollicitatiecursussen en goed onderwijs. Stop met het pompen van geld in ‘geitenwollensokkeninitiatieven’ die niet probleemoplossend zijn, maar eerder fungeren als bodemloze put. Bijvoorbeeld theemiddagen of allochtone- en autochtone vrouwen die samen naar het zwembad gaan en meer van dat soort ideeën die wel leuk zijn, maar geen hout snijden. Geef het integratievraagstuk tijd en raak niet uit het veld geslagen door het principe van drie-stappen-vooruit-en-twee-terug.

Wat moet je doen als een orkaan door je straatje raast en de dijken op springen staan, terwijl je heel nodig moet poepen? Het was dit gevoel van dubbele aandrang ‘iets te doen’, die Sietse Fritsma deed besluiten zijn initiatiefnota De immigratieramp van Nederland aan het papier toe te vertrouwen.

Sinds Pim staat integratie van Medelanders hoog op de agenda. Met terugwerkende kracht komen we erachter hoe rampzalig-verschrikkelijk het inburgeren van Hollandse Nieuwen is gefaald. Fritsma herinnert ons er aan dat ‘criminaliteit’ en ‘straatterreur’ directe gevolgen zijn van mislukte immigratie.

Om het tij te keren komt het PVV-lid met wat voorstellen ten einde ‘de integratieramp van Nederland’ te stoppen. Zo komen we een ‘immigratiestop’ tegen, een maximum van zes weken verblijf hier ten lande en de ondertekening van een ‘assimilatiecontract’ – een contract waarin onder andere staat dat je je handen moet wassen na het plassen en dominant moet zijn, net als elke Nederlander. Wat echter ontbreekt, is een helder betoog over wat we aanmoeten met alle onaangepaste wilden, die hier al zijn. Sargasso vult deze leemte.

‘Maar dat meen je toch niet, meneer Melkert’, sprak Pim tegen de inmiddels gewezen PvdA-chef toen de laatste zojuist aan had gegeven geen koffie te lusten