Folkward

4 Artikelen
1 Waanlinks
1.979 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: EU2016 NL (cc)

Nee, bedankt Edith

ANALYSE, OPINIE - Al een tijdje zou ik iets willen schrijven of iets willen lezen over cultuurrelativisme en cultuurchauvinisme wat enige waarde heeft. De Hendrik Jan Schoolezing van Edith Schippers was dat helaas niet.

Nu is het in de eerste plaats al erg jammer dat de zorgen die zij heeft over de “vrijheid van haar dochter om haar eigen keuzes te maken, hoe zij wil leven, om haar eigen identiteit te bepalen” zich niet richt op de toenemende ongelijkheid in onze samenleving en de – haast erfelijke – stratificatie tussen hoogopgeleide en laagopgeleide mensen. In plaats daarvan gaat het over (vreemde) culturen, die haar dochter die vrijheid zouden ontzeggen.

De grootste bedreiging voor onze cultuur, onze normen en waarden ligt volgens Schippers niet in die toenemende ongelijkheid. Die bedreiging zou liggen in de compromissen die met name hoogopgeleide mensen bereid zijn te maken ten aanzien van onze kernwaarden.

Het lijkt me dat dit een gemiste kans is, om het niet te hebben over die economische bedreiging van onze kernwaarden. Schippers beschrijft meerdere keren de samenleving aan de hand van economische begrippen: dan heeft ze het over de vrije samenleving (nota bene) die de vrije markt als voorbeeld heeft, dan weer als groot monopolistisch/monopsonisch bedrijf. Ze noemt zelfs de beperkingen op die vrije markt, maar kennelijk ziet zij daarin niet een bedreiging van kernwaarden.

Brenninkmeijer: “What’s in it for me?”

In een interview kaart de voormalig ombudsman problemen aan die hij ervaart in zijn huidige functie als lid van de Europese Rekenkamer. Het hele interview staat achter een betaalmuurtje, maar toch…

Alex Brenninkmeijer heeft kritiek. Op Nederland, op de instelling van Europese lidstaten en op het eigen jaarverslag.

Europa is te materialistisch geworden, gedreven door geld. Terwijl Europa voor idealen moet staan. […] Voor Nederland is de burger bereid idealen te aanvaarden als deel van onze nationale identiteit. Voor Europa niet. Dan resteert geld en dat leidt tot perverse processen als what’s in it for me. Beter verkeerd bij mij besteed dan goed bij de buren.

Foto: Leo Reynolds (cc)

Het CPB, frames en modellen (2)

OPINIE - In Deel 1 werd er gekeken naar de misverstanden die zijn ontstaan na de presentatie van het CPB-rapport De effectiviteit van fiscaal participatiebeleid In dat rapport werd onderzoek gedaan naar de effecten van enkele fiscale maatregelen op de arbeidsparticipatie. NRC Q, die er het snelste bij was, duidde de bevindingen alsof het zou gaan om werkgelegenheid. Als ‘eerste berichter’ hadden ze een invloed op de toonzetting in latere nieuwsberichten en reacties. Zo ook op Sargasso.

Het misverstand waar er eigenlijk over werd bericht, zou inmiddels uit de wereld moeten zijn geholpen, waardoor er met een frisse blik naar de bevindingen van het CPB kan worden gekeken. Die bevindingen – wat betreft de arbeidsparticipatie bij een vaststaande vraag naar arbeid – zeggen hoogstens hoeveel mensen van de niet-beroepsbevolking naar de werkloze beroepsbevolking overgaan – of vice versa.

Je zou dus inderdaad de werkloosheid op 0% kunnen krijgen, als je de werklozen zozeer ontmoedigt dat ze niet meer willen werken. Sterker nog, dat is volgens mij precies wat de berekening (zie de tabel hieronder) met betrekking tot het basisinkomen doet: de noodzaak tot competitie om een baan is weg, en alle banen zijn al vervuld.

Hieronder weergegeven is tabel 2 uit het CPB-rapport. De procentuele mutaties zijn over aantallen, die verder (vaak) niet genoemd worden in het rapport. Alleen over de totale arbeidsparticipatie wordt gezegd dat het om 6,9 miljoen fte gaat, waarvan de voorgestelde ‘100.000 meer banen’ zou gaan om een toename van 1,4% – als de toegenomen werkgelegenheid in de pas loopt met de toegenomen bruto arbeidsparticipatie.

Foto: Leo Reynolds (cc)

Het CPB, frames en modellen (1)

ANALYSE - Afgelopen zaterdag verscheen er een stuk op NRC Q en een reactie daarop hier op Sargasso. Gisteren kwam daar nog een bericht in de Volkskrant bij.

In alle artikelen zijn volgens mij een aantal fouten gemaakt. De artikelen zeggen te reageren op het rapport van het CPB De effectiviteit van fiscaal participatiebeleid. Maar in werkelijkheid is dat niet zo.

Dit leidde in het artikel op Sargasso tot de beschuldiging:

Het CPB lijkt vervolgens helemaal verblind te zijn door de aanbodkant van de markt voor werk. Dat er misschien helemaal geen vraag is naar meer werknemers omdat er niet genoeg banen zijn wordt maar even “vergeten”.

Hoewel de constatering klopt dat de vraagkant van arbeid (‘aanbod van banen’) buiten beschouwing wordt gelaten, is dat niet aan het CPB te wijten, zoals de auteur van het artikel op Sargasso suggereert:

De manier waarop het CPB haar resultaten presenteert is gewoon misleiding. […] Hun modellen hebben enorme aantoonbare tekortkomingen en ze doen geen jota om hun berichtgeving aldus te nuanceren. Het CPB is inmiddels het wetenschappenlijke bureau van de VVD […]

Naar mijn mening is het bovenstaande gewoon niet waar: het CPB is in de toelichting bij het rapport gewoon neutraal en netjes in het gebruik van definities. Het lijkt me niet de taak van het CPB om verkeerde representaties op het internet op te sporen en recht te zetten.

Foto: Thawt Hawthje (cc)

Wie zou wat moeten weten van energie?

OPINIE - Gisteren verscheen op Sargasso de bijdrage Lachen: kernenergie om onafhankelijk te worden van de Russen. Het artikel bevat twee elementen. Ten eerste wil het aantonen waarom kernenergie niet het goede antwoord is op de vraag: ‘Hoe worden wij minder afhankelijke van Rusland voor onze energie?’ Ten tweede probeert de auteur, Jan Paul van Soest, antwoord te geven op de vraag ‘Wat zouden politici eigenlijk van energie moeten weten om tot weloverwogen besluiten te komen?’

Nu wil ik voornamelijk op het eerste punt ingaan. Waarom is het belachelijk voor kernenergie te kiezen om minder afhankelijk te worden van Rusland? Nederland importeert slechts 6% van haar gas uit Rusland. Dat tikt niet aan. Het uranium wat nodig zou zijn voor kerncentrales zal vermoedelijk ook uit Rusland komen, omdat dit land ook een van de grotere producenten daarvan is, of anders uit diens ‘satellietstaat’, Kazachstan. Lood om oud ijzer dus.

De afhankelijkheid van Nederland van Rusland zit hem voornamelijk in de geïmporteerde olie, al valt voor mij zo-even niet te achterhalen hoeveel dat precies is. Voor de hele EU geldt dat 33% van de olie uit Rusland komt. Daarnaast wordt het gas in Nederland volgens van Soest niet gebruikt voor de opwekking van elektriciteit, maar voornamelijk voor warmte. Twee verschillende dingen dus.

Bestrijd ik deze cijfers? De meeste niet. Wel bestrijd ik de context waarin van Soest ze (al dan niet naar aanleiding van Buma) plaatst. Russisch gas gaat door verschillende landen alvorens hier aan te komen. En met veel van die landen zitten wij in een Unie. Mijn punt: 24 (p. 63) tot 42% van het geïmporteerde gas in de EU komt uit Rusland. En hoewel van Soest ook betoogt dat landen binnen de EU (helaas) een eigen energiebeleid zullen gaan volgen, lijkt mij dat geheel onrealistisch.