Abhorsen

94 Artikelen
141 Waanlinks
1.374 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Een merk als geloof?

Xbox 360 en Playstation 3 gebroederlijk naast elkaar (Foto: Flickr/jorgeq)

De afgelopen tijd zie je het steeds meer op het Internet. Reacties van boze consumenten die het niet meer pikken. En wat pikken ze niet meer? Dat ze slechte service hebben gehad of een ondeugdelijk product hebben gekocht? Nee, zij pikken het niet dat er negatief wordt bericht over “hun merk”. Het meest duidelijk wordt dit aan de hand van de strijd tussen Microsoft’s en Sony’s spelcomputers; de Xbox 360 en de Playstation 3. De zogenaamde “fanboys” van beide merken lijken elkaar soms naar het leven te staan.

Dat mensen “zweren” bij een bepaald merk is absoluut niets nieuws. Men heeft goede ervaringen met een bepaald product en blijft deze vervolgens trouw. De laatste paar jaren echter lijkt dit bij een aantal consumenten door te zijn geslagen naar een blind fanatisme dat mij nog het meest doet denken aan een godsdienstwaanzinnige.

Zo werd recent op de games.blogo een artikel geplaatst over het feit dat consumenten programma Kassa aandacht besteed aan een groot aantal kapotte Playstation 3‘s. Sony wou geen commentaar leveren, de klachten werden slecht behandeld en het ging zelfs zo ver dat klanten soms een goedkoper, minder krachtig model kregen terug gestuurd na maanden wachten op een reparatie. Een schande natuurlijk. Maar hoe reageert een groot deel van de bezoekers op het artikel? Het loopt van ontkenningen tot en met beschuldigingen aan het adres van de redacteur. In de reacties hangt een sfeer dat zij die durven klagen over de slechte service afvalligen zijn van het PS3 geloof.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Genocide in Zimbabwe

We’ve been saying, there is a slow and deliberate genocide that is taking place in Zimbabwe. But unfortunately [..] our call is falling on deaf ears.

Aldus de oppositie partij MDC na de inval in hun hoofdkantoor.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Corde Oblique; Italiaans temperament

Op vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Riccardo Prencipe van Corde Oblique (Foto: Persfoto/last.fm)

Riccardo Prencipe is het brein achter het Italiaanse Corde Oblique (MySpace) dat tot nu toe twee albums, ‘Respiri’ en ‘Volontà d’Arte’, uitbracht. Een project dat zich niet in een hokje laat stoppen en misschien het best te omschrijven valt als een combinatie tussen het mediterrane temperament en passievolle melancholie. Moderne akoestische folk, met een vleugje middeleeuwse muziek, een mix van klassieke en moderne pop/rock ritmes.

Helaas is het project, op een paar liefhebbers na, niet zo bekend, zeker niet buiten Italië. Gezien de schoonheid van de muziek verdient zij echter veel meer aandacht. Vandaar dat Corde Obilique in deze Spotlight in het zonnetje wordt gezet. Interesse in opzwepende mediterrane gitaarmuziek, meeslepende vrouwenzang afgewisseld met melancholische akoestische deuntjes en prachtig viool- en pianospel? Luister (en lees) dan vooral verder na de break.


(Cantastorie – Volontà d’Arte)


Riccardo Prencipe
Riccardo Prencipe, het creatieve brein achter de band, is een klassiek geschoolde gitarist en componist. Hij bracht al eerder twee albums uit onder de moniker Lupercalia. Onder deze naam vormde hij een neo-klassiek duo met sopraan Claudia Florio. Riccardo voelde zich echter te gelimiteerd binnen dit project. Hij wilde samenwerken met een groot aantal muzikanten en zangers zonder restricties: een project waarbij hij zijn liefde voor de muziek de vrije loop kon laten. Waar Lupercalia’s muziek meer bombastisch is, is dat van Corde Oblique veel ingetogener.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De dag en nacht van de filosofie

Denkt u mee met de denker? (Foto: Flickr/marttj)

Wellicht was het u ontgaan maar April is de maand van de filosofie. Komende vrijdag nacht wordt daarom de nacht van de filosofie georganiseerd, met daarop volgend de dag van de filosofie. Het thema van dit jaar is “de stad”. Dit ter gelegenheid van het feit dat in 2008 voor het eerst in de geschiedenis meer dan de helft van de wereldbevolking in een stad woont.

Onze wereld is in rap tempo aan het verstedelijken: In 2008 woont voor het eerst in de geschiedenis meer dan de helft van de wereldbevolking in een stad in Nederland is dat al sinds 2001 zo. Moeten we blij zijn met deze ontwikkeling? Kunnen wij die uitdaging wel aan? Leven in een stad kan een vloek of een zegen zijn. We kunnen er kansen op groei in zien, voor ontplooiing, opleiding, banen, maar ook problemen: segregatie, criminaliteit, kansen op vervreemding en vereenzaming.


Beide evenementen beloven interessant te worden. Zo is er tijdens de nacht van de filosofie een debat tussen Paul Scheffer en Bas Heijne over “Het onbehagen van de stadsbewoner”. En zijn er vele andere zeer salonfähige lezingen. De nacht vindt plaats in het Felix Meritis te Amsterdam en wordt geopend door Job Cohen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Wilders, der untergang?

Geert Wilders in arisch wit en vervloekt zwart (Foto: Flickr/ANS-online)

Eigenlijk ben ik al het nieuws rond de heer Wilders al tijden zat. Om die reden heb ik mij al lang geleden voorgenomen nooit een rechtstreeks -op de man gespeeld- artikel over hem te schrijven. De tsunami aan Wilders-nieuws overspoelt immers al het, naar mijn mening belangrijkere, nieuws. Ook de afgelopen tijd beheerst de goede man de media met zijn knip&plak werk in Microsoft Moviemaker. Des te meer reden hem in mijn artikelen links (uhm, ik bedoel natuurlijk extreem rechts) te laten liggen, zou je zeggen. Nou nee, juist eens tijd voor een Wilders-artikeltje van mij.

De vraag die mij de laatste tijd namelijk nog interesseerde was of Wilders een gevaar is voor de Nederlandse maatschappij zoals bepaalde mensen, vooral vanuit linkse hoek, beweren. Is Wilders, met al zijn vrijheidsbeperkende ideeën een gevaar voor onze rechtsstaat? Hoewel hij in mijn ogen zeker gevaarlijk is denk ik dat het antwoord toch is: “Uiteindelijk niet.”

Wilders is de nieuwe Adolf?
Ik hoor nog wel eens, zeker van oudere mensen die de Tweede Wereldoorlog nog hebben meegemaakt, hoezeer zij de vergelijking zien tussen Wilders en ene Adolf. Daarnaast ziet men in de zwakte van Balkenende het gebrekkige leiderschap dat het einde van de Weimar republiek belichaamt. Twee zaken die op het internet natuurlijk een Godwin-reactie van jewelste veroorzaken.

Volgende