COLUMN - Frédéric Chopin en ik hebben weinig met elkaar gemeen. Ten eerste ben ik namelijk geen pianovirtuoos. Ik weet wat een piano is. En ik weet dat er een toon uit komt wanneer je een toets aanslaat. Maar dat maakt me uiteraard, bij lange na, nog geen virtuoos. Hij leefde in de Romantische negentiende eeuw, ik in de HighTech twingste- en éénentwintigste eeuw. Chopin had daarnaast een aantal mislukte relaties met diverse vrouwen. Ik mag me al tijden gelukkig prijzen met één relatie en één vrouw. Verder maakte hij al op zevenjarige leeftijd muzikale composities en gaf hij op achtjarige leeftijd zijn eerste concert. Ik speelde op die leeftijd met de Lego en tekende op het behang. En zo zullen er ongetwijfeld nog veel meer verschillen tussen ons bestaan.
Toch hebben we ook een overeenkomst. Chopin was namelijk als de dood om levend te worden begraven. Vandaar ook dat hij in zijn testament liet vastleggen, dat zijn hart op een andere plek zou moeten worden bewaard na zijn dood. Op deze manier was hij er zeker van dat hij niet meer zou ontwaken in zijn grafkist.
En daar heeft hij een punt. Dat is voor mij ook het overwegen waard. Het komt namelijk sporadisch voor dat mensen voor dood worden aangezien, terwijl ze eigenlijk nog leven, of, erger nog, opnieuw gaan leven! Onlangs las ik een luguber nieuwsbericht hierover. In Brazilië was een tweejarig jongetje overleden aan een longontsteking. De familie had hem thuis opgebaard en een uur voordat de begrafenis zou plaatsvinden, veerde het jochie op uit zijn kist en vroeg om water. Daarna ging hij meteen weer liggen en werd hij door artsen voor de tweede keer dood verklaard. Tja, is dat een wonder, een menselijke fout of een nachtmerrie? Waarschijnlijk een combinatie van alle drie.
In de film The Vanishing wordt een man, in de zoektocht naar zijn vermiste vrouw (die inmiddels al jaren geleden levend is begraven, blijkt achteraf), verdoofd en ook levend begraven. Liggend in een kist wordt hij wakker. Beseffend wat er aan de hand is. De film is dan afgelopen, het echte einde laat zich raden. Dit beeld is me altijd bijgebleven.
Wat dat betreft was Frédéric Chopin zijn tijd ver vooruit. Miljoenen mensen houden van zijn prachtige, muzikale composities, waarbij zijn expressiviteit de boventoon voert. Ik hou daarnaast ook van zijn wens om niet alleen maar dood te worden begraven. Niet alleen dood, maar helemaal mórsdood.
Volg Pascal Cuijpers op Twitter.
Reacties (3)
Nog een verschil:
F. Chopin maakt zich nu niet meer druk om de dood ;-)
Vraag me trouwens af hoe het met mij gaat, daar ik de vriezer inga voor de anatomische les e.d.
Lijkt me lachen, als ik dan plotseling geluiden uitstoot en met mijn handen Xylofoon ga spelen op mijn ribbenkast en zo een stemmig stuk muziek van Chopin, aan het gehoor van de “snijders” ontneem ;-)
Beetje vaag verhaal dit. Lange en niet ter zake doende uitweidigen over Chopin en zijn muziek. Het hele lange intro waarin de schrijver zichzelf met Chopin vergelijkt leidt nergens toe, behalve een toevallige overeenkomst waar de rest van de column dan over verder gaat. En als uitsmijter een nutteloze zin — grappig bedoeld? — over het onderscheid tussen dood en helemaal morsdood.
Verder is het eigenaardig dat de schrijver verwijst naar ‘The Vanishing’ terwijl dat de remake is van de Nederlandse film ‘Spoorloos’, die gebaseerd is op het boek ‘het Gouden Ei’ van Tim Krabbé.’ Ken uw klassieken, zou ik zeggen. Of kijk eerst eens op Wikipedia voordat je je quasi-diepzinnig columns publiceert.
Pascal Cuipers moet vooral stukjes blijven schrijven, maar ik begrijp niet goed waarom ze op Sargasso staan.
#2 heeft het al over het “Gouden Ei” en “Spoorloos”, rest nog te melden dat Chopins hart in Warschau begraven is. Niet omdat hij bang was levend begraven te worden maar omdat zijn hart in Polen hoorde (het is ingemetseld in een pilaar in de Kerk van het Heilige Kruis in Warschau). Nationalist met heimwee als hij was. En blijkbaar ook nog katholiek, wat in Frankrijk toe uit de mode begon te raken.