Als je de Britse muziekpers moet geloven, staat er elke maand wel iets briljants op stapel in het Verenigde Koninkrijk. Een half jaar geleden waren het nog de jonge Myspace helden van the Arctic Monkeys; de feestmuziek van the Fratellis is nog niet verstomd, of de nieuwe ravepop van Klaxons is het nu helemaal. Nu moet ik ook zeggen dat hun nummer Magick een wel erg aanstekelijk oehoehoehoe-stukje in zich meedraagt, maar het is tegenwoordig lastig om een nieuwe band de tijd te geven om deze op je in te laten werken.
De hausse aan een lichting Britse bands kwam eigenlijk pas echt goed op gang toen Franz Ferdinand in 2004 van zich liet horen. Na Blur en Oasis in de jaren negentig was er een tijdelijk vacuüm ontstaan in een nieuwe Britse lichting en werden de Europese hitparades gedomineerd door Amerikaanse bands. Al snel volgden na het startsein van Franz Ferdinand meerdere bands, allereerst was daar de korte hype rondom Arcade Fire, en Bloc Party, Kaiser Chiefs en the Rapture waren de verrassende nieuwkomers in 2005. En daarbij vergeet ik nog de meer poppy bands als the Kooks en the Killers en menige andere bandjes. Mede debet aan deze opleving van de Britse muziek is de herleving van de jaren ’80 postpunk/funk/new wave stromingen die op het eiland gretig opnieuw worden uitgevonden. Tevens is er een grote rol weggelegd voor het London Calling festival dat twee keer per jaar haar vleugels neerstrijkt in het Amsterdamse Paradiso en daar haar fijnbesnaarde gevoel voor nieuwe muziek ten toon spreidt. Zo’n beetje alles dat daar speelt, is vlak daarna op de Nederlandse radiostations te horen. En tot slot spelen natuurlijk Myspace en Youtube een grote rol in de verspreiding van nieuwe muziek.
De verwachtingen zijn hooggespannen bij elke nieuwe band en zeker wanneer deze na het weergaloze debuut, met een opvolger komt. Vaak kunnen deze verwachtingen de inmiddels gearriveerde talenten volledig lam slaan en de creatieve breinen erachter tot wanhoop drijven. Ik zal niet zeggen dat dit het geval is bij het nieuwste album van Bloc Party – A weekend in the city dat volgende week maandag wordt uitgebracht, maar het heeft er wel alle schijn van. Om de fans alvast te verblijden, heeft de band haar nieuwe album tot aan de release op Myspace gezet en dat is een aardige geste.
Silent Alarm, het debuut uit 2005 was fris en liet een aanstekelijke combinatie van hoekige gitaarpop en dansbare ritmes horen. Het hoogtepunt op het album was de single Helicopter met de meebrulzin ‘Are You Hoping For A Miracle.’ De kenmerkende nasale zang van Kele Okereke met het cockney accent en een regelmatige snerpende uithaal gaven het Londense viertal een extra dimensie. Op het eerste oor klinkt A weekend in the city daarbij enigszins vlak. Het lijkt erop dat Okereke heeft besloten dat hij zijn stem in het vervolg wil sparen of dat er een fluistervinkje op zijn stembanden is geland dat hem telkens in toom weet te houden. In ieder geval zijn de uithalen slechts op het nummer Uniform enigszins terug te horen, maar het niveau van Helicopter wordt nergens op het album gehaald.
Het is misschien de druk die ontstaat bij een tweede album of misschien heeft Bloc Party het over een andere boeg willen gooien en gaan vergelijkingen met Silent alarm sowieso mank. Het is in ieder geval een slimme zet van Bloc Party geweest om het album alvast online te zetten; openingsnummer Song for clay disappear heeft al ruim 23.000 hits opgeleverd. Oordeelt u zelf, u heeft tot maandag de tijd.
Reacties (10)
Klaxons? Daar heb ik nog niemand over gehoord, maar eens gaan luisteren. Je stuk leest weer heerlijk lekker weg trouwens Jorn.
Eh … The Arcade Fire zijn Canadezen en The Rapture New Yorkers.
En wanneer wordt er eindelijk eens credits gegeven aan Gang of Four de deze hele sound die van de ‘hoekige dansbare gitaar pop’ 20 jaar geleden al introduceerde. Hun laatste album (2005) van opnieuw opgenomen nummers van eerder werk heet daarom ook niet voor niets ‘Return the Gift’
Ach… het lot van de avant garde zullen we maar zeggen. Van timing hebben ze in ieder geval geen kaas gegeten.
@Matthijs: klopt, maar wel het onmiskenbare britpop-geluid.
@edwin: Gang of Four is natuurlijk een van de founding fathers van het geheel.
Op de nieuwe Bloc Party is Gang of Four (gelukkig – we hebben er al één van en daar kunnen de navolgers toch echt niet aan tippen) ver te zoeken.
Of-ie daarmee ook vlak en saai is, durf ik niet te zeggen. Na een eerste oppervlakkige beluistering ben ik voorzichtig optimistisch.
Maar goed, ik vond ook dat Silent Alarm de belofte van hun eerste singles niet wist waar te maken.
The Killers komen uit Las Vegas. Heel herkenbaar stuk trouwens, vooral de tweede cd van Franz Fernidand was om te huilen.
Vooral veel van hetzelfde eigenlijk, de tweede FF. De tweede van de Killers kan ook niet boeien eigenlijk, ik probeer ’t zo nu en dan weer eens, maar ’t haalt het niet bij de eerste.
Maar waar zou het aan liggen? Uitsluitend hooggespannen verwachtingen kan het toch niet zijn? Misschien maken we nieuwkomers wel beter dan ze zijn en stappen we bij de eerste misstap over naar een nieuw bandje.
@Rembrandt:
Bij deze: Klaxons
Hm, “het lot van de avant garde”, hm hm.
@Ernst-Jan: ik bedoelde eigenlijk ook die vervelende band Keane, maar op een of andere manier haal ik die twee altijd door elkaar en dat terwijl the Killers veel beter zijn.