Alles wat we wilden: koffie uit de waterkoker

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
,

GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Atze de Vrieze over de documentaire ‘Alles wat we wilden’.

Een fles Moët in de koelkast (foto: (c) Atze de Vrieze)

“Een luxeprobleem is niet minder erg dan elk ander probleem.” Een mooie uitspraak, maar volgens mij niet waar. Hij komt voorbij in Alles Wat We Wilden, een documentaire van vijftig minuten die de VPRO vorige week uitzond. Filmmaker Sarah Mathilde Domogala volgt een paar jonge, ambitieuze mensen, voornamelijk in de creatieve sector, die zo hard werken om hun doel te bereiken dat ze vroeg of laat midden in de nacht met overslaand hart en badend in het zweet wakker worden. Overweldigd door de oneindige mogelijkheden van deze tijd en teleurgesteld in hun eigen onkunde.

Juist daarover gaat Alles Wat We Wilden. Niet over het succes, maar over het feit dat het vrijwel onmogelijk is om zo mooi, jong, wild en succesvol te zijn als die mensen op het eerste gezicht lijken. Die uitzending heeft nogal wat los gemaakt onder mijn mooie, jonge, wilde en succesvolle vrienden. Ik vond het een interessante docu, mooi geschoten, maar tegelijkertijd ook een lange zit. A omdat ik na tien minuten het punt wel begrepen had, en B omdat het op een gegeven moment toch een beetje zeikerig werd. Luxeproblemen zijn niet hetzelfde als ieder ander probleem, net zoals een lekke band een totaal ander probleem is dan een hersentumor. Dit soort luxeprobleem bestaat alleen in je hoofd.

Vooropgesteld: op die ene uitspraak na is alles wat in die documentaire gezegd wordt waar. Ik geloof wat die mensen zeggen, ook al vind ik sommige dingen maar aanstellerij. Ondanks dat weet ik dat het waar is, want mijn twitter-timeline ziet precies zo uit. Al die mensen die aan de lopende band inspirerende dingen doen, briljante grappen bedenken over eenvoudige dingen als voetbal of muziek, tot diep in de nacht feesten. En de volgende ochtend komen de foto’s van alles waar je niet bij was. En de 200 mailtjes die om antwoord roepen. En vooruit, ik geef toe, ook ik heb wel eens met een hoofd vol ideeën wakker gelegen.

Sommige mensen herkennen zichzelf in die documentaire, anderen hun vrienden. Ik moest vooral denken aan een oude huisgenoot van me, uit mijn studentenhuis. Hij heette Eric, was 33 en studeerde farmacie. Dat deed hij omdat hij daarmee statistisch gezien de beste kans op een boven modaal salaris had. Van die beslissing had hij al wel een beetje spijt, omdat het er sterk op leek dat de inkomsten van apothekers gekort werden, omdat ze niet meer zomaar door vertegenwoordigers ingepakt mochten worden met allerlei kortingen. Of zoiets.

Eric leidde een regelmatig leven. Hij zette eens in de twee dagen koffie, waarvan hij het restant de volgende dag opwarmde in de waterkoker. Groente at hij alleen in de vorm van dampende loempia’s, waarvoor ik hem mijn frituurpan leende. Ik stond in huis bekend als de Frituurkoning, maar hij kon er ook wat van. Eric kookte zelden voor anderen, al at hij soms wel met ons mee. Als hij zichzelf wilde verwennen, trok hij een biertje open en dan keek hij naar Duitse tv-zenders, tot diep in de nacht. Wij konden in ons studentenhuis Duitse zenders alleen ontvangen met dikke strepen er doorheen, maar dan nog keek hij daar liever naar dan naar Nederlandse programma’s. Eens in de zoveel tijd verdween hij een paar dagen. Gewoon zomaar.

Het stelde niet zo veel voor, zo leek het. Al had ik er altijd wel een vreemd gevoel bij vanaf het moment dat hij vertelde dat hij vijf jaar lang niet verder dan zijn brievenbus gereisd had. Dat was er de oorzaak van dat hij nu pas met zijn studie bezig was, en ook de reden dat hij geen enkele ambitie toonde voor wat dan ook. Hij probeerde simpelweg de factoren onzekerheid en teleurstelling tot het minimum te beperken.

Ik ben ooit met hem naar Tivoli geweest, naar The White Stripes, die toen nog nieuw, hip en spannend waren. Als er dan al Twitter had bestaan, had ik er beslist over getwitterd. Na afloop legde hij het me op het bruggetje voor Tivoli uit. “We leven in een tijd van onbegrensde mogelijkheden”, zei hij. “Iedereen kan studeren, iedereen kan een leuke baan krijgen. En elke kans die je niet pakt, is een door jezelf weggegooide kans. Dan ben je ondankbaar of lui. Ik heb besloten aan dat spel niet mee te doen. Je bent heus niet alleen gelukkig als er altijd een fles Moët in je koelkast ligt.”

Reacties (1)

#1 sander_1583

Zuur vpro docu en zuur gc stukje.

Ambitie is slecht want wie weet verdien je veel geld en die mensen zijn eigenlijk ongelukkig en slecht.!!