Vandaag werd bekend dat er in Engeland kinderen zijn geaborteerd omdat ze een klompvoetje of aan elkaar gegroeide vingers hadden. Deze abortussen vonden plaats na 20 weken. In Nederland mag je een abortus ondergaan tot de 24 weken.
Nu ben ik een voorstander van abortus, althans het recht op abortus. Maar je moet wel heel erg ziek in je hoofd zijn wil je ook maar overwegen om om deze redenen te aborteren. De afwijkingen zijn namelijk goed behandelbaar en het kind zal er in de meeste gevallen geen nadeel van ondervinden.
Ik hoop dan ook maar dat deze mensen ook nog andere redenen hadden…
Reacties (6)
Ik ben bang dat je hoop niet realistisch is.
De werkelijkheid is altijd minder verheven/verheffend dan je denkt.
Ik heb van een vriend (aspirant-gynaecoloog) verhalen gehoord over Nederlandse ziekenhuizen… daar zakt je broek van af.
Zoals?
Ik weet dat je in NL mag aborteren tot de 24e week. Wat de reden ook is.
Die grens van 24 is gesteld omdat dat de leeftijd is waarop het kind levensvatbaar is. Ikzelf zou liever een andere maatstaf hanteren, maar goed.
Ik verbaas me er echter over hoe mensen die een kind willen kunnen besluiten te aborteren omdat er iets kleins mis is. Hoe heb je het daarover, hoe denk je erover na?
Is dat niet een redelijk snel oordeel.
Wellicht had 1 van de ouders dezelfde afwijking en wilde geen kind dat hetzelfde zou doormaken of doorgeven…
Iedereen wil een gezonde baby. Dit is een manier om de kans te vergroten. Lijkt mij beter dan ouders met een ongewenst kind opzadelen wat operaties nodig heeft en waarschijnlijk gepest gaat worden. Vanuit het oogpunt van het kind ook niet echt een leuk vooruitzicht.
Overigens is het logisch dat dit na week 20 gebeurd. Dan kan je de afwijking pas constateren.
@Spuyt12: sorry voor de late reactie, maar het ging om een verhoogde kans op een erfelijk defect (bijv. Downsyndroom) dat echter niet onomstotelijk vast stond. Op zichzelf is daar misschien nog wel iets voor te zeggen (hoewel ik ook een onvolkomen kindje zou accepteren). Het gekste is dat er in die medische wereld nauwelijks ruimte is om over je gevoel te praten. Je bent tenslotte in sommige gevallen bezig een klein mensje dood te maken.
Wij schrokken ons rot toen we direct na de geboorte van onze zoon Cédric van de kinderarts vernamen dat hij links een klompvoetje had. Wij waren nog niet eens bekend met de term. Pas een paar dagen later wisten wij wat het precies inhield. Ik maakte me als vader enorme zorgen. Zou hij wel goed leren lopen? Zou hij wel kunnen voetballen met zijn vriendjes? Om een lang verhaal kort te maken, Cédric wordt 6 september 4 jaar en hij is 100% genezen verklaard door de orthopaed. Hij heeft 1,5 maat verschil tussen beide voeten en zal nooit een topzwemmer of balletdanser kunnen worden als gevolg van de operatie, maar daar kunnen we heel prima mee leven. We hebben een heel intelligent kind met levenslust voor 2 en we genieten iedere dag van hem. Wat een doodzonde als je als ouder dan de beslissing neemt om je ongeboren kindje te laten aborteren enkel omwille van deze aandoening.